Blog Russel: ervaringsdeskundigheid, een roeping?

De constante stroom aan ervaringsverhalen hebben nut. Ieder zijn proces en in mijn persoonlijke vorming als ervaringsdeskundige hebben sommigen daarmee diepe impact gehad op mijn leven en professioneel functioneren. De collectieve ervaring, uitgaande van de overweging dat niemand alles mee kan maken en dat vervolgens ook kan overleven en navertellen, maken dat ik ook ervaringen uit tweede hand gebruik in mijn denken en handelen.

Echter begint er zich ook bij mij een soort “vermoeidheid” af te tekenen bij weer een verhaal dat als een soort belijdenis wordt gebracht waarmee iemand zijn ervaringsdeskundige “bestaansrecht” (op zich terecht) wil rechtvaardigen.

 Wat zou de volgende stap binnen dit collectieve maar ook persoonlijke proces kunnen zijn?

Intussen zijn wij (ervaringsdeskundigen) een erkend specialisme/beroep/interventie binnen de ggz met bewezen nut. Dus bedrijven wij als het ware geen experimentele kwakzalverij meer. Dit vereist echter wel dat wij doorgroeien als collectief, het momentum van herstel als principe in de rug, zullen wij wel de eigen navelstaarderij, wat we zelf ook hebben doorgemaakt, moeten overstijgen.

Voor mij zijn de inmiddels klassieke basisbeginselen “bruggenbouwer en bondgenoot” nog steeds valide en tijdens het praktiseren hiervan verdien ik ook nog een goed belegde boterham.

Verbittering en boosheid zijn hierbij storende factoren omdat de brug naar de klassieke ggz op deze wijze nooit geslagen kan worden. Daarmee ons zelf veroordelend tot een soort p.v.p. (patiënt vertrouwens persoon) “light”.

Dan worden wij ook niet vertrouwd en komen we niet in contact met ter zake doende behandelaren die vriendelijk aanhoren en vervolgens negeren en buitensluiten.

Ieder beroep heeft zijn eigen jargon om specifieke vaardigheden en omstandigheden te kunnen overdenken en uitdrukken, de ggz is hier geen uitzondering op!

Dit jargon afwijzen en belasteren sluit dus ook de deur van contact. Zie het als een taal die iedere ervaringsdeskundige machtig moet zijn wil deze niet op een eiland van zich zelf vervullende verbolgenheid stranden (“zie je wel, ze luisteren niet”). (Zelf)Scholing is hierbij essentieel. Het vaardig zijn in het kunnen reflecteren op eigen denken en handelen behoort ook tot de hoogst noodzakelijke vaardigheden die een ervaringsdeskundige moet beheersen. Zichzelf kunnen corrigeren is hier een voor alle omstanders prettig gevolg van.

Laten wij de nieuwe beroepsdogma’s van ervaringsdeskundigheid (ja ja ook wij hebben die) collectief overstijgen. Ik zal er een aantal proberen te benoemen en te pareren, zoals;

Betreffende stigma en zelfstigma, alhoewel historisch zo gegroeid (tegenwoordig ben ik niet mijn aandoening maar ik heb een aandoening, de rest is gezond anders zou ik niet meer leven); persoonlijk ben ik al jaren “uit de kast” wat betreft de mij toegekende diagnoses, sterker nog; hoe meer hoe beter aangezien deze maatgevend zijn voor mijn persoonlijke herstel vermogen en voor mij veelal betekenen dat de zwaarte gelijk staat aan het positieve respect wat ik mag ontvangen. Betreffende de oude en de nieuwe ggz; de eerste variant wordt door de bozen onder ons omschreven als “het was niets, het is niets en het wordt niets”. Wat de communicatie niet bevordert.

Het is allemaal mensen werk dus volgens de wet van Murphy onderhevig aan fouten en misstanden. Ik zeg: streep eronder en vandaag is de eerste dag van het nieuwe begin, iedere dag weer.

Die nieuwe ggz is de katalysator geweest waardoor de hervorming van de sector aanzienlijk versneld is/wordt, echter ook mede een coalitie van een ieder die langs deze weg alsnog zijn gram wil halen op de sector, samengevat door het containerbegrip Geestelijke Gezondheidszorg (ggz) voor aangedaan persoonlijk leed. Het recept voor geen communicatie dus geen verandering.

Doelen werken alleen als deze gezamenlijk gedragen worden.

Bij deze herhaal ik mijn eerdere oproep om samen te helen, te herstellen.

Ieder wil als mens gezien en behandeld worden, niet als (gedemoniseerd) behandelaar, niet als geabstraheerde casus, niet als dossier, niet als ziekte beeld (het door ervaringsdeskundigen aan te spreken gezonde deel zal de kartrekker moeten zijn voor iemands herstel , puur om in leven te kunnen blijven) .

Tot slot; ervaringsdeskundigheid als roeping en persoonlijke zingeving, wie had dat 20 jaar geleden kunnen bevroeden, het zijn bijzondere tijden.