Borderline heb je niet alleen...

Borderline heb je niet alleen. Dat is natuurlijk geen hogere wiskunde, maar nooit eerder is het zó tot me doorgedrongen als gisteren. Vanuit Stichting Borderline was ik gevraagd om me te laten interviewen door twee studenten over mijn leven met borderline. Zij hadden onderzoek gedaan naar borderline & hechting en wilden daar graag een informatiefolder van maken. Ze waren ook op zoek naar naasten en ik vond mijn man René en mijn vader bereid om ook over hun eigen ervaringen te vertellen. Tot zo ver niks geks, ik heb mijn verhaal al zo vaak gedaan en heb er ontelbare uren met René en mijn vader over gepraat. Geheimen hebben we niet voor elkaar, in ieder geval niet als het om mijn persoonlijkheidsstoornis gaat, en dus ging ik ontspannen het interview in.

Mijn deel verliep prima. Ik weet wat ik wil vertellen en ben niet bang om daarbij de diepte in te gaan. Vervolgens was het de beurt aan René en daarna aan mijn vader. Zij vertelden heel open over hun ervaringen met mij. Over de pijn, de wanhoop die ze regelmatig hadden gevoeld, de angst dat ik een einde aan mijn leven zou maken, het intense verdriet dat niet te delen was, gevoelens van falen, maar ook over de boosheid en de onmacht als ik me weer gesneden had of de boel had afgebroken en de talloze keren dat hun eigen leven on hold stond, omdat ik volledig buiten zinnen was en totaal niet aanspreekbaar. Soms elke nacht, soms wekenlang tot maanden achter elkaar. En dat jarenlang.

Om in twee uur tijd zo nadrukkelijk te horen wat mijn borderline met mijn gezin en later met mijn relatie met René heeft gedaan, kwam heel erg binnen. De genoemde taferelen speelden zich moeiteloos af in mijn hoofd, nu aangevuld met de pure emotie van hun stemmen. Het ging verder over de slapeloze nachten, de nachtmerries, de ruzies, de scheldpartijen, de vele gesprekken die niks leken te helpen tot wat dát met hen zelf had gedaan.

Mijn vader vergeleek borderline met een atoombom. Het is onvoorspelbaar, oppermachtig, extreem schadelijk en niemand weet precies hoe je ermee om moet gaan als het plaatsvindt. Er is geen handboek, slechts tips die in de hitte van de strijd meteen overboord gaan. Zulke hevige emoties zijn nu eenmaal niet te sturen. Dat wij het als gezin hebben gered, na alle verwijdering, alle worstelingen en de pijn die we doorvoeld hebben, is een wonder. Dat geldt ook voor mijn relatie met René. Dat wij nog samen zijn is een wereldwonder. Onze liefde voor elkaar heeft nooit ter discussie gestaan, maar ik heb door de jaren heen te vaak de grens opgezocht en soms overschreden.

Pas de laatste 3 à 4 jaar heb ik een evenwicht gevonden, maar het blijft hard werken. Vergelijk het met koorddansen. Soms pleur ik de afgrond in, maar ik heb geleerd weer op te staan en de weg naar boven te vinden zonder al te veel schade. Ik ben zo blij met hoe mijn leven nu is. Tuurlijk, ik heb mijn beperkingen, maar ik kan ook heel veel wél. Misschien trager en anders dan anderen, maar ik kom er uiteindelijk wel. Ik heb een fantastische man, vader, zus, zwager en drie surrogaatkindjes waar ik meer dan megatrots op ben en oneindig veel van hou. Zonder hen was ik er niet meer geweest.

Borderline heb je niet alleen en het heeft heel veel kapotgemaakt, maar we hebben het overleefd. Met elkaar. Voor elkaar. En door elkaar. Met waanzinnig veel liefde, vechtlust, doorzettingsvermogen en wederzijds vertrouwen is er echt licht aan het einde van de tunnel. Wij zijn het bewijs!

 Anika Rooke 

www.anikarooke.nl