Dagelijks leven in angst

Hebben we het over angst? Dan kan ik meepraten! En.. moet ik daar zo blij mee zijn? Misschien niet... Leven in angst is verschrikkelijk, ik vecht al jaren tegen mijn 3 grootste angsten; falen, het onbekende en sociale situaties. 

De beste manier om er overheen te komen, is door er doorheen te gaan. 

Dit noemt men ook wel exposure, de meest heftige manier van therapie, maar in veel gevallen wel de beste. Want wat doe je het liefste als je je angst aan moet gaan? Uit de weg gaan, toch? Dat heb ik heel lang gedaan, gewoon rechts afslaan als ik weet dat links mijn  angsten lagen te wachten op mij. Maar hier leerde ik niks van... want van elke uitdaging leer je iets, elke keer als je je neergeslagen voelt, heb je toch weer iets overwonnen. Al voelt het dat je 10 stappen terug bent gegaan, heb je nog altijd die ene stap vooruit gedaan. 

Toen ik in 2013 ging studeren, stopte ik met mijn bijbaantje in de winkel. De daaropvolgende 3 jaar heb ik alleen zomerbaantjes gehad, omdat ik simpelweg té bang was om iets nieuws aan te gaan. Vóór ik mijn examenjaar inging, kreeg ik een baantje bij een grote fabriek. Ik had geen idee wat mij te wachten stond, maar er moest geld binnenkomen en ondertussen werd ik oud genoeg om voor mijzelf te zorgen. Wat ik niet wist, was dat ik daar honderden collega’s zou hebben.. hallo sociale fobie! 

Alleen. maar. onbekenden. Eén grote plek waar iedereen elkaar kenden, waar ik niemand kende en niemand mij. Althans dat gevoel kreeg ik. Elke dag moest ik werken met nieuwe mensen (sociale angst), op nieuwe plekken (angst voor het onbekende), waar de kans dat ik iets fout zou doen (faalangst) weer op 1000% lag. Elke dag opnieuw ging ik met buikpijn, angst en paniek naar het werk. “Na de zomer stop ik meteen!”, riep ik zo hard als ik kon, genoeg energie verloren.. toch zag ik verandering.

Omdat ik ook struggelde met een depressie, kreeg ik hulp bij een alternatieve geneeskundige. Zij hielp mij om meer rust te krijgen, positieve gedachtes te creëeren en de moed en energie te geven om door te gaan.

Momenteel ben ik al 2 jaar verder en de dagen aan het aftellen tot ik, helaas, weg moet. Ik heb mezelf ertoe gezet om juist mijn angsten aan te gaan en te zien wat er zou gebeuren. Ik heb het zo ontzettend zwaar gehad maar ik ben geweldig ver gekomen! Ondertussen word ik door iedereen begroet, maak ik praatjes met mensen die ik niet ken en ga ik bij groepen mensen zitten om te praten over dingen waar ik geen verstand van heb. Maar wat kan mij het schelen, liever dat dan alleen in een hoekje zitten jammeren. 

Begrijp me niet verkeerd, het klinkt misschien alsof het mij makkelijk is af gegaan, maar tot op de dag van vandaag, heb ik nog steeds momenten van angst en soms een kleine paniekaanval als het gaat om werk.. maar ik probeer vooral te kijken naar hoe ver ik ben gekomen. 

“Most of the time the prize isn’t the endgame, but the road towards it.”

Meer ervaringsverhalen