Dankbaarheid

Sinds 2010 ben ik client binnen de GGZ. Ik ben begonnen met een diagnose ADHD later kwam daar nog depressie bij. Sindsdien is mijn leven veranderd. De diagnoses verklaarden voor mezelf wel waarom dingen eigenlijk in het verleden niet zo goed lukten. Iemand met ADHD die op een drukke servicedesk werkt is misschien niet altijd even handig. Daarnaast krijg ik al mijn hele leven te horen dat ik niet zo moet dromen, of de vraag of ik verliefd ben. Maar blijkbaar had ik gewoon wat moeite met concentreren. Terwijl ik dat prima kan als ik ergens in geïnteresseerd ben. 

Maar de depressieve periodes werden ook steeds heftiger. Zo heftig zelfs dat ik eigenlijk niet meer verder wilde leven. Waarom? Mijn hoofd maakte mij wijs dat zelfs mijn ouders niet meer van mij zouden houden. Mijn hoofd maakte mij wijs dat ik de hele wereld maar tot last ben en er daarom beter niet meer zou kunnen zijn. Uiteraard helemaal niet waar. De enige reden waarom ik toen gelukkig niet tot actie ben overgegaan zijn mijn 3 dierbaarste bezittingen, mijn hondje Bailey, en mijn 2 katjes Lieve en Mini. Ik had voor hen gekozen en had verantwoordelijkheid voor ze.

Door mijn depressies heb ik mijn opleiding tot maatschappelijk werker niet af kunnen maken, en zit er momenteel zelfs geen betaald werk meer in. Nadat ik heb moeten stoppen met mijn opleiding ben ik mij meer gaan verdiepen of ik mogelijkheden heb om ervaringsdeskundige te worden. Ik ben gestart bij een recovery college in Helmond. Daar heb ik mijn talenten en kwaliteiten weer mogen leren ontdekken die ik in de loop der tijd kwijt was geraakt. Ik mocht ontdekken wat ik leuk vind en wat mij helpt in mijn herstel. Zo ben ik gaan schrijven, en dat heeft mij zelfs gebracht tot co-auteur van het Handboek steunend relationeel handelen. Maar daarnaast heb ik ook ontdekt dat ik zeer creatief ben en ook op mijn manier kan tekenen en hout bewerken. Ook heb ik de eerste stap gezet naar ervaringsdeskundigheid, ik heb de cursus 'Herstellen doe je zelf' gedaan. 

Uiteindelijk ben ik aan de slag gegaan als vrijwilliger bij het leger des heils. Ik ben daar gastvrouw en schenk de bezoekers koffie/thee en een praatje. Ik kan daar gebruik maken van mijn eigen ervaringen, maar ook van mijn gedeeltelijke opleiding tot maatschappelijk werker. In de toekomst hoop ik de stap te kunnen zetten dat ik de opleiding tot ervaringsdeskundige kan gaan doen en uiteindelijk nog een aantal uur betaald werk te kunnen gaan doen. 

Daarnaast probeer ik mijn ervaringen in de psychiatrie om te zetten in iets positiefs. Door mijn verhaal te delen op een opleiding tot social work. Waar ik aan de toekomstig professionals uit te leggen welke invloed mijn diagnoses op mijn leven hebben. Daarnaast wil ik cursussen gaan doen zodat ik nog beter mijn ervaringen in kan gaan zetten en zo anderen kan helpen met mijn ervaringen. Zowel de professionals als de clienten. 

Tijdens mijn herstel heb ik ook kennisgemaakt met het christelijke geloof. Ik heb nooit geloofd, en heb zeker niet als goed christen geleefd. Ik dacht bij de kennismaking met het christelijke geloof niet dat God op mij zat te wachten. Daar kreeg ik te horen: Kom zoals je bent. Het geloof geeft mij nu steeds de kracht om door te gaan. Maar geeft ook richting aan de keuzes die ik maak in het leven. In de Bijbel staat geschreven dat God mij niet meer geeft dan dat ik aan kan. Voor mij is dat een geruststellende gedachte als ik weer eens op een dieptepunt ben aangekomen. God weet dat ik dit aan kan en zal mij helpen hier weer uit te komen. En als ik er dan weer uitgekomen ben heb ik weer een getuigenis om te vertellen. Ook kan ik door mijn geloof met dankbaarheid naar mijn leven kijken. Juist door alles wat er met mij is gebeurd heb ik geen standaard leven. Ik mag dingen doen die ik anders nooit had kunnen doen. Ik mag namelijk mijn verhaal aan volle colegezalen vertellen, omdat ik een verhaal heb om te vertellen. En ik mag mijn verhaal opschrijven in een boek. Zonder mijn diagnoses en alle uitdagingen die ik daarbij heb gekregen had ik dat nooit kunnen doen. Er is een christelijk lied van I am they, thankful for the scars. Ik probeer met dankbaarheid te kijken naar wat er in het verleden is gebeurd en de littekens die ik onderweg heb opgelopen.

Hulpverlening is helaas ook een belangrijk onderdeel van mijn leven geworden. En dat is niet altijd makkelijk, zeker niet als je zelf ook nog de opleiding grotendeels hebt gedaan. Hulpverleners doen erg hun best om mij te helpen leren leven met mijn uitdagingen. Helaas pakt dit soms ook gewoon verkeerd uit. Het leert mij weer wat ik nodig heb, en wat ik juist niet nodig heb in mijn herstel. Elke dag zal ik zelf het meeste werk moeten doen om te zorgen dat mijn diagnoses mijn leven niet overnemen. Sturing van een hulpverlener helpt hier zeker bij.