De angst om alleen te zijn

Sociaal ben ik nooit handig geweest. Contact leggen lukt wel, maar wat dan? Het komt me vaak voor dat ik een nieuw contact opdoe en dat het helemaal prima start. Ik wil nou eenmaal mensen begrijpen, naar ze luisteren en het over leuke dingen hebben. Contact houden blijkt vaak lastig. Sowieso is mijn vriendenkring zeer beperkt, maar ik snap ook niet hoe meer uit een beginnend contact halen werkt. Het helpt niet dat hooggevoelig ben, dat is me recent weer duidelijk geworden. Ook m'n jeugd zit in de weg: ouders die geen aandacht voor me hadden en negeerden, daardoor is m'n behoefte aan iemand die me wél ziet staan waarschijnlijk te groot. Ik ga appjes verkeerd begrijpen en vervolgens uit angst om zelf verkeerd te worden begrepen veel te uitgebreid uitleggen wat ik bedoel. Het zal overweldigend zijn voor veel mensen om soms zo'n lang stuk tekst te krijgen, maar ik kan soms niet anders. Ik word vaak verkeerd begrepen. Al zegt m'n logische ik dat dat echt wel meevalt en ik dat wel vaker hoor van anderen... het gevoel erbij is er (nog) niet. Dus dan blijft de angst ronddraaien, angst om weer achter te worden gelaten, iemand bij me weggaat, angst om alleen te zijn. En elke keer dat het gebeurt krijg ik weer 'bevestiging' dat mensen me niet willen.