MIND Published Wat houdt dit in?

De laatste rit

Al langere tijd loop ik met zoveel vragen rondom suïcidaliteit, een onderwerp waar geen einde aan komt, en een onderwerp wat zoveel onmacht met zich mee brengt. Ik deel graag mijn verhaal om het kwijt te kunnen, maar ook om mijn stem te laten horen, om ogen te openen. Maar vooral om iedereen te bedanken voor hun moedige strijd die hij/zij heeft geleverd, maar die zij helaas hebben verloren, en om andere te motiveren niet op te geven.

Parijs

Vorige week ging ik naar Parijs. Bij aankomst in het hotel zette ik mijn telefoon aan. Tot mijn verbazing stond mijn telefoon roodgloeiend. Mijn vriendin was overleden. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. De tweede dit jaar die de eindstreep niet heeft gehaald.

Ik heb het verlies proberen te parkeren en leuke dagen Parijs van proberen te maken, maar bij terug komst begon de verwerking: het gevoel van machteloosheid, de boosheid, het verdriet. Waarom zij? Dezelfde avond belde ik een vriendin op. Ook zij heeft haar problemen gekend. Voor haar was het een eyeopener dat ze nu echt eens moest gaan vechten tegen anorexia, voordat haar 3 kinderen zonder moeder zouden komen te zitten.

Voor mij liep het in het honderd: aan de ene kant weer het besef: ik heb in dezelfde trein gezeten en zij heeft nu haar eind station bereikt. Ik ben halverwege uitgestapt en ben op een perron gaan staan. Maar ik had net zo goed nu op dat eind station kunnen zijn. Ik had net zo goed in die sneltrein kunnen zitten in plaats van die stoptrein.

Van sommige meiden had ik verwacht dat zij de eindstreep niet zouden halen. Om die reden heb ik ook afstand van hun genomen, simpelweg omdat ik het niet aankon om nog iemand te verliezen. Maar van haar had ik ergens gehoopt, gedacht of verwacht dat zij het wel zou halen. En nu… Nu kreeg ik het bericht dat ook zij het niet heeft gehaald. Anorexia en borderline. kut ziektes.

De wereld van de psychiatrie

Ik haat deze wereld. De wereld van psychiatrie die veel te klein is. Een wereld waarin iedereen elkaar lijkt te kennen. Een wereld waarin je hoe dan ook iemand verliest en waarvan je weet dat zij niet de eerste is, en niet de laatste.

Na mijn laatste opname besloot ik uit deze wereld te stappen. Het gezonde leven in. Ik schoonde mijn Facebook op, verbrak het contact met mensen die nog te ziek waren, omdat ze mij in het zieke wereldje hielden en ik begon mijn leven vorm te geven. Toch merkte ik al snel dat het loskomen van deze wereld niet zo makkelijk gaat. Je hele netwerk ligt daar, je basis en vertrouwen. Je moet opnieuw beginnen. En als het heel slecht met iemand gaat bereikt dat nieuws je hoe dan ook wel. Want dat ik het contact heb verbroken betekent niet dat ik niet van ze houd of me niet druk om ze maak, maar juist omdat ik dat te veel doe…

Ik lees cijfertjes over het aantal overlijdens binnen de psychiatrie. Het ziet er allemaal nogal rooskleurig uit. Ik vraag mij af of ik dan gewoon de pech heb dat ik zoveel mensen ken of dat de cijfers niet kloppen. Ik denk dat de waarheid in het midden ligt. Onderzoeken zijn te breed, ziektebeelden als anorexia en borderline zijn zo complex waarbij het overlijdensrisico zoveel groter is dan bij een andere stoornis.

Verliezen

Het voelt niet eerlijk. Het begon bij mij bij een vriendin die ik moest verliezen in 2008. Inmiddels zijn we in 2014 en alleen al in dit jaar zijn er alweer 2 meiden overleden. Wanneer houd dit op? Ik begrijp dat je niet iedereen kunt helpen. Dat zou een illusie zijn. Maar ik geloof niet dat  van iedereen die ik heb moeten verliezen het te laat was. Allemaal waren zij rond de 20. Allemaal hadden zij nog een leven voor zich. Allemaal hadden zij zoveel talenten, zoveel humor, zoveel liefde en zoveel kracht. Waarom was er niemand die hun er bovenop kon helpen?

Ik respecteer hun keuze en ik ben blij dat hun nu rust hebben. Ik ben zo ontzettend blij dat ze niet meer hoeven te lijden en niet meer hoeven te vechten. Maar ik ben ook verdrietig en boos dat het op deze manier heeft moeten eindigen.

Op het randje

Ikzelf heb op het randje gelegen. De twijfel bestond of ik de volgende ochtend zou halen. Ik ben er nog. Dat had je mij 5 jaar geleden niet hoeven vertellen. De kracht en liefde die ik heb mogen ontvangen van mijn laatste behandelaar in de jeugdpsychiatrie is wat mij uiteindelijk gered heeft. Ik zal de eindstreep halen. Ik sta op het perron, maar zal nooit meer in die trein stappen.

Alsjeblieft help deze veel te jongen jongens en meiden hun leven terug te geven net als mijn laatste behandelaar dat bij mij heeft gedaan. Geef ze niet op al lijkt het nog zo hopeloos. Omarm ze, geef ze liefde, pak ze vast als ze weer vallen, geef ze de 500ste kans als ze het de 500ste keer verkloot hebben. Ze verdienen het. Ze verdienen het allemaal. Want ze zijn uniek. En iedereen is bijzonder op zijn of haar manier.

Word wakker!

Na elk overlijden lijkt de wereld van de ggz stil te vallen. Ogen worden geopend. Voor andere doet dit besluiten om “erachteraan” te gaan. Ook een manier om te zeggen “dit had nooit mogen gebeuren en ik kan dit niet aan”.  Ineens lijkt iedereen pas te begrijpen waarom het gaat. dit gaat om levens. Levens van veel te jongen mensen met nog een heel leven voor zich.

Nu ben ik niet suïcidaal, maar heeft het mij wel doen besluiten om via deze manier nogmaals iedereen wakker te schudden. Want ik kan het niet meer. Ik kan het echt niet meer aan om nogmaals te horen dat iemand het niet heeft gehaald.

Lieve meiden, bedankt voor al jullie liefde, energie, humor, adviezen, herinneringen en zoveel meer…

Heb je vragen over zelfdoding of wil je erover praten? Neem contact op met onze hulpverleners

Connect Portaal

m.evers@platformggz.nl maakt gebruik van het Connect portaal.

Meld je direct aan om contact op te nemen
Meer ervaringsverhalen