De pijn gaat slijten

Ik ben mijn vriendin door zelfmoord verloren. Samen hebben we een moeilijke strijd tegen haar mentale problemen gevochten, en uiteindelijk heb ik haar moeten laten gaan.

Om het te verwerken, schrijf ik het van me af op mijn blog The Stubborn Way. Ik hoop lotgenoten herkenning te kunnen bieden. Iets wat voor mij heel belangrijk is. Want hoe goed vrienden en familie ook hun best doen, ze kunnen niet voelen wat ik voel. En daar ben ik blij om voor hen.

Soms is het fijn om lotgenoten te spreken

Ik wens dit niemand toe. Mijn ergste vijand niet. Je partner verliezen voelt alsof een stuk van jezelf onomkeerbaar verloren is. Een gat, wat je niet meer kan vullen. Mijn eerste vraag aan iemand, die hetzelfde mee had gemaakt was “wanneer gaat dit voorbij”. “Nooit” zei ze. En ik huilde. “De pijn gaat slijten, maar het gaat nooit helemaal weg”. Dat maakte het real voor mij. Ik zou er nooit meer bovenop komen. Ik wilde ervan af, het ergens begraven en er nooit meer aan denken. Jammer genoeg had ik geen keuze. En te zien dat zij haar leven weer op een rijtje had gaf me ook een beetje hoop.

Het taboe breken

Een vraag blijft. Had het anders kunnen lopen? Misschien. Een antwoord wat ik nooit zal krijgen. En daarmee moet ik leren leven. Ik had niet meer kunnen doen. Iemand die van het leven af wil, valt voor mijn gevoel overal buiten. Zelfdoding gebeurt veel vaker dan je zou denken, en we praten er veel te weinig over. Mensen begrijpen je niet. Soms proberen ze het niet eens. Zeggen: het is maar een fase en je moet gewoon een keer weer leuke dingen doen. Dit is dan ook de reden waarom ik me mateloos erger aan het taboe rond psychische ziektes. Heb je een gebroken been, dan krijg je overal steun. Heb je een psychisch probleem, dan trekken mensen zich vaak terug. Daarom ben ik ermee begonnen, om mensen in de categorie 'breek het taboe' aan het woord te laten komen op mijn blog, die over hun mentale ziektes willen vertellen. Want je verdient het om gesteund te worden; je hebt niet gevraagd om deze ziekte, toch?

De pijn gaat slijten

Als ik nu terug kijk, naar hoe ik me in het begin na haar overlijden voelde, dan is er een wereld van verschil (mijn eerste artikel vind je hier). Want de pijn, die slijt écht. Het verschil is ondertussen wel, dat ik soort van kan waarderen dat er altijd iets van lichte pijn zal blijven, voor de rest van mijn leven. Dit klinkt misschien raar, maar het zal me er altijd aan blijven herinneren hoeveel ze voor mij heeft betekend. En op een dag zal ik me gaan herinneren hoe ik me nu voel. En denken dat er weer een wereld van verschil in zit, in de pijn.

Ben je geraakt door dit verhaal en zou je daar eens (anoniem) over willen praten? Neem dan contact op met een van onze hulpverleners van MIND Korrelatie of met 113 zelfmoordpreventie.