De sluipmoordenaar die persoonlijkheidsstoornis heet
Ik had het goed voor elkaar. Goeie baan als behandelaar in de GGZ, 2 lieve kinderen, net getrouwd en een mooi huis. Tot ik langzaam instortte. Somberheid veranderde in een steeds erger wordende depressie met uiteindelijk ook suicidaliteit en zelfbeschadiging.
Mijn huisarts kon er niks mee: er waren wachtlijsten, overal, en ik voelde dat ze de urgentie van mijn verhaal niet in zag. 4 maanden later had ik nog steeds geen hulp. Via de crisisdienst ben ik eindelijk in behandeling gekomen. Ik heb een persoonlijkheidsstoornis nao, zo bleek. Toen deze behandeling later abrupt moest stoppen vanwege persoonlijke omstandigheden van mijn therapeut, was er opnieuw maandenlang geen hulp. Omdat ik steeds verder wegzakte, werd ik opgenomen. 9 weken lang. Daar begon ik mijn verhaal op te schrijven in wat later het boek Breinoorlog werd. Inmiddels is het uitgegeven. Ik ben er trots op dat het meehelpt aan het doorbreken van het taboe op psychiatrie en dat het de misstanden rondom wachtlijsten, bezuinigingen en gebrekkige kennis bij huisartsen keihard in beeld brengt. (Mocht je het willen lezen, het is verkrijgbaar via boekscout.nl en bol.com).
Inmiddels gaat het beter met me. Ik volg TFP, een intensieve behandeling voor persoonlijkheidsproblematiek, heb goeie medicatie en de opname heeft me geholpen. Toch ben ik er nog lang niet. Het zal nog jaren duren, maar ik blijf vechten.
Liefs, Maaike 't Lam
Verhalen zijn persoonlijk
Wees je ervan bewust dat deze verhalen persoonlijke ervaringen zijn. Wat voor de één werkt, werkt niet automatisch ook voor jou. En als iemand een bepaalde overtuiging heeft, wil dat niet zeggen dat deze overtuiging ook klopt.
Informeer je goed als je overweegt om medicijnen te gaan gebruiken. Passende medicatie is voor iedereen anders. Overleg met je behandelaar en kijk hier.
