De week van de # prestatiedruk

Hakunamatata

De week van de prestatiedruk.

Toen ik een oproep zag om te bloggen voor de week van de prestatiedruk, voelde ik me meteen aangesproken om hier een bijdrage aan te leveren.

Prestatiedruk kan je op veel vlakken ervaren. Meestal stellen we onszelf voor dat het job gerelateerd is, maar het kan net zo goed in je privé gebeuren. Zeg maar, de druk om nog een betere moeder of vader te zijn voor je kinderen. Terwijl je eigenlijk gewoon al zo’n ontzettende kanjer bent in het moederschap/vaderschap.

Ikzelf ben momenteel van dit alles aan het herstellen. En graag wil ik jullie hierover meer vertellen. Ik heb een vaste job als technisch tekenaar en daarbij ben ik al enkele jaren fotografe in bijberoep. Op zich een leuke combinatie, maar hoe bewaar je het evenwicht tussen gezin-hoofdberoep-bijberoep? Toen ik dan ook nog eens helemaal uitgeblust raakte in m’n job (er waren geen doorgroeimogelijkheden meer) en mijn bijberoep best wel goed liep, wilde ik maar al te graag overstappen naar volledig hoofdberoep met m’n fotografie. Financieel lukte dat helaas nog niet. Op een gegeven moment kwamen er nog extra jobs bij die erg leuk bleken te zijn. En ergens wist ik wel dat het allemaal best wel zwaar zou worden om te blijven combineren, maar ik wou mezelf bewijzen dat ik het kon. Misschien was het wel vluchten uit een moeilijke privé situatie. Of vluchten van de sleur van m’n hoofdberoep?

In ieder geval heb ik gedurende verschillende maanden bijna volcontinue aan het werk geweest. Vrije tijd stond niet meer in m’n woordenboek, tenzij in de mama week als ik de kindjes weer lekker thuis had. Die week staat alles in het teken van hun. Maar de week dat ze bij hun papa zijn, stort ik me volledig op m’n werk. Ik sprong letterlijk van de ene werkbroek in de andere.

Op een gegeven moment moet ik een mentale knak gekregen hebben, want op een ochtend kon ik me bijna niet bewegen. M’n wekker liep af, ik zetten hem uit en toen ik me recht wou zetten om uit bed te stappen gebeurde er niets. Mijn lijf blokkeerde en wou niet meer bewegen. Het leek wel alsof ik vastgeplakt was aan de matras. Het enige wat ik kon doen was wachten tot het wat zou minderen of hopelijk volledig weg zou gaan. Na een hele tijd gebeurde dat ook en kon ik heel sloom uit bed komen. Ik had veel tijd verloren die ochtend en wou me dus naar het werk haasten, maar voelde me zo rot. Onderweg kon ik alleen maar huilen. Op het werk hield ik me sterk, maar na een tweetal uurtjes brak ik. Het enige wat ik nog kon was huilen. Ik ben dan van het werk meteen naar de dokter gereden. Van hem moest ik meteen thuis blijven en rust nemen.

Na twee weken was ik er klaar mee. Ik wou niet meer thuis blijven en ging terug aan de slag. Veel te vroeg zo was gebleken, want enkele maanden later zat ik opnieuw thuis. Dit keer in combinatie met een depressie, die waarschijnlijk al veel langer op de loer lag.

De druk om te presteren als alleenstaande moeder voelt enorm groot. Al zeggen zoveel mensen me dat ik het super goed doe en dat ze versteld staan van alles wat ik in m’n uppie onderneem met de kids. Toch bleef ik mezelf niet goed genoeg vinden.

Dankzij therapie is daar nu wel verandering in aan het komen. Ook door de fijne steun zoveel vrienden om me heen. Ongelooflijk wat dat met een mens doet, zoveel morele steun en begrip.

Uiteindelijk moet je het zelf doen natuurlijk. Zelf beseffen dat er iets niet juist is en dat je iets moet ondernemen om weer rust in je hoofd en je lichaam te krijgen.

Ik sta nu veel sterker dan enkele maanden geleden. En ik moet (vind ik zelf) nog een heel traject afleggen, maar laatst zei iemand me nog dat ik alle kleine stapjes als overwinning moest zien. Al zijn het babystapjes, het zijn wel stapjes vooruit.

Hopelijk heb ik jullie bij het lezen van mijn artikel op een positieve manier kunnen inspireren. En moed kunnen geven om hulp te durven vragen. Natuurlijk ook van jezelf te aanvaarden dat je al eens rust nodig hebt om daarna verder te kunnen groeien.

Ik wens jullie heel veel goeie moed toe!

 

Dikke knuffel van mij!

An

www.familystoriesphotography.com

Meer ervaringsverhalen