DIT IS HET

Dit is Het Tja, een herstelverhaal: Eerst maar vertellen uit welk nest ik kom. Nico Troost, 65 jaar. Winterswijk, Halve Achterhoeker. HBO. Van Christen via Anarchisme, door Leeftijd een Socialistische Liberaal. Fysiek geweldloos, verbaal ben ik een etter. 

Moeder: Tonnie Huisman, Middenstandsgezin, Breedevoort, 2 jaar huishoudschool Vader: Jeroen Troost: Arbeidersgezin, Nieuw Vennep, Lagere school Ouders Beide geboren begin 1920. Vader in de crisisjaren ERGENS 1930 op de fiets naar de Achterhoek gestuurd. Het gezin van dertien kinderen, moest kinderen wegsturen i.v.m. eten voor alle andere kinderen en grootouders zelf. Grootvader via vader, Sociaal democraat, baanloos, wilde geen steun van de kerk. Trots. Want hij moest dan uit de politiek stappen, dus de diakenen werden met pek en veren de deur uitgeschopt. Hem heb ik nooit gekend, dood in 1945, verwaarloosde blindedarmonsteking. Oma, lief mens. Woonachtig toen ik haar leerde kennen in zelfgebouwd houten huis met een tuin, waarvan ik voornamelijk de brandnetels herinner. Ouders Moeder: Beide niet gekend. Grootvader rijwielhersteller, Grootmoeder huisvrouw en natuurlijk veel meer! Mijn ouders kenden elkaar al voor de grote oorlog 40-45, ook de naam van een plein in Amsterdam NieuwWest. Tijdens de oorlog zagen ze elkaar weinig, van m’n vader wordt gezegd, zat in het verzet. M’n moeder verloor in 1945 haar ouders. Na de oorlog maakte m’n vader haar zwanger, zodat zij in het zwart moest trouwen, 3 jongens werden in totaal geboren, daarna 2 meisjes. Toen ik in 1959. Het verhaal gaat dat m’n vader daarna met mij juichend door de straat liep: Ik heb weer een zoon. 4 jaar daarna m’n jongste zus. Totaal zeuven. 

Mijn eerste herinnering of fantasie: M’n moeder bovenop me, in de gang, mij proberend te wurgen. Iets daarvoor was m’n vader via een brommerongeluk in een korte coma geraakt. Niet aangeboren hersenletsel begreep ik later, dokters gaven diagnose op zijn 65e, manisch depressief, die diagnose kreeg ik 12 jaar geleden. Die herinnering werd later op m’n achtiende, na verlaten van de kerk een nachtmerries. Niet zoals Lale Gül verstoten uit de familie. Om dat te dempen ging ik door de jaren heen steeds meer drinken. Dat deed ik samen met roken al vanaf m’n twaalfde. Natuurlijk werden wij veel geslagen. Autoritair gezin, Veel kapotte deuren. Maar wel Blondie boven m’n bed. 1e single: Heintje. 

OP m’n 22e naar de sociale akademie. Jongerenwerk. In Hengelo. Kredo: Werk met je hart, als jezelf, dus werd ik ik opgeleid als ervaringsdeskundige hulpverlener Effe vogelvlucht, want het is een herstelverhaal. Daarna Amsterdam. Kraken. Wegloophuis tegen Psychiatrie. De herstelbeweging kwam op. Zwart werken met uitkering, in de binnenvaart naar Frankrijk via Ardennen en charterzeilvaart met groepen, IJsselmeer en Wadden. Aan de Wal, later. Buurthuizen, huurprijsadviseur. Daarna Sociale dienst als tandenborstelteller, handhavingsspecialist. Toen huismeester, wijkbeheerder woningbouwverenigingen via sociaal uitzendburo. Door te gaan werken bij Sociale dienst geen kennissen meer. 

Vrouwen verlieten me snel, want bindingsangst bij mij. Vanaf m’n achttiende hoorde ik definitief nergens meer bij. Ik ontmoette Anouschka, uit Lichtenvoorde, nu 64, woonde dicht bij mij in de Indische Buurt op een Volkskrant Single festival ergens in Friesland. Dook in Amsterdam dronken met haar in bed. We begonnen een Lat-relatie, maar gingen 15 jaar geleden samenwonen, contract, want natuurlijk niet trouwen. Wel feest. 12 jaar geleden, begon de ellende. Eenzijdig funktioneringsgesprek, werd volledig afgekraakt. Jaloezie van kollegaas, ik bereikte veel. Haalde plannen uit kasten. Het is me allemaal nog steeds niet duidelijk. 

Aan het eind van onze fiets kampeer vakantie werd ik opgebeld door m’n werk in de Woerdense Verlaat. Waar ik bleef, want ik had een afspraak op m’n werk. Ik barstte snel in huilen uit, Anouschka pakte de telefoon en meldde me ziek. Conclusie BurnOut. Naar de huisarts, Gedwongen door Petra, ThuisZorgmedewerker. Punt P, soort Riagg. Diagnose Manisch Depressief. Afgekeurd. WIA. Klientenraad Arkin, TeamED. Veel traningen bij Herstelburo en eentje bij de Vrijwilligersakademie. Ondertussen door Anouschka haar huis uitgestuurd, naar Waterland. Steeds in Amsterdam werkend , op de fiets pendelend. 

Tijdje alkoholvrij, zelfs op de Zwarte Cross. Maar>>>>>. Terugval vlak voor Corona. Kocht voordat ik ging fietsen naar huis, maximaal acht halve liter blikken 10 % bier. Dronk onderweg wat, thuis wat en ging slapen. At toen al vrij slecht, magnetroneten. Corona, ik wou langzaam dood gaan. Totale verwaarlozing. 22 september 2022 ben ik door een reddende engel. Marjolein, Brijder en een GGD meneer, zat 1 keer met mij op een bankje buiten. Naar Hoofddorp gebracht, Detox. Voor het eerst in leven een kliniek. Maar voordat ik met hun meeging, 1 dag al niet gedronken. Mijn hele goede konditie heeft me gered. Kwam thuis en er was een blik hulpverleners opengemaakt. Leviaanbegeleiding , hulp in de huishouding, WMO., Evean Thuiszorg. Later zorg-mentor, want beslist geen familiebemoeienis. Anderhalf jaar therapie, EMDR. En nog wat. Alkoholvrij sinds twee jaar! 

2022 in Laren begonnen met Neuro-psychologisch Onderzoek.aldaar besefte ik, dat : IK WIL LEVEN, AKSEPTEER NU HULP. Woonachtig aldaar, intern. Want wellicht kans op Korsakow. Maar voor zover ik en anderen weten heb ik geen letsel opgelopen door verwaarlozing en alkoholgebruik. Eindig dit herstelverhaal met een variatie op een nummer van Het: Jaren zestig band Het koor is De Weespertrekvaartmannen. Opgericht onder de douche, op sportpark de Meer, aan de Weespertrekvaart, met aan de overkant de Bijlmerbajes , HellsAngels en Dwangkliniek Zingend: Ik heb weer zin om op te staan Hij heeft weer zin Ik heb weer zin Om naar het koor te gaan Met m’n vuile blote voeten op het koude zei Met m’n gore vieze voeten op het kille zeil Ik heb weer zin Om op te staan Hij heeft weer zin Om naar het koor te gaan ETC, Etc. Jullie mogen meezingen!