Doorgaan voor jezelf en voor een ander

Depressie is nog steeds een onderwerp waar mensen liever niet aan beginnen, omdat hier nog een groot stigma omheen hangt. Dit is een stigma die langzaam aan het verdwijnen is, maar het kan nooit snel genoeg gaan. Door deze ervaring te delen hoop ik er aan bij te dragen om dit stigma de wereld uit te helpen.

Mijn naam is Peter, 25 jaar. Onbegrip is het eerste wat in mij op komt wanneer ik nadenkt over mijn situatie. Mensen kijken mij aan en zien een sociale jongen die altijd in is voor een grapje, die altijd voor een ander klaar staat en die altijd vrolijk is. Hoe kan het gebeuren dat het leven van iemand bij wie het allemaal voor de wind gaat, bijna eindigt op de bedrand in een eenzame kamer in Groningen. De dingen die ik voor anderen deed zijn de reden dat ik er nu nog ben.

De vraag waarom ik depressief en suïcidaal werd, is iets wat ik nog steeds niet compleet kan beantwoorden. Ik denk dat ik bang was voor de toekomst, waarvan ik nog niet wist wat ik er mee moest. Ik was er nog niet klaar voor, maar je hebt de sociale druk van de maatschappij om alles snel te doen ook al ben je er niet klaar voor. Hierdoor ging ik de fout bij mezelf zoeken, waar ik dus de fout in ging. Het is de sociale druk die ervoor zorgt dat er nu zoveel mensen in Nederland rondlopen met een depressie, waarna het stigma ervoor zorgt dat er geen hulp gezocht word.

Ik heb het eerste met mijn neef besproken die ik volkomen vertrouw. Een tijdje later was het voor mij tijd om het ook aan mijn familie te vertellen. Ik ben via de huisarts bij een psycholoog terecht gekomen, waarna ik ook naar de psychiater ben gegaan. Hier kreeg ik de diagnose depressie en ADD. Ik was altijd tegen die medicatie, maar ik vond het noodzakelijk voor mezelf. In Groningen ben ik aangesloten bij een groep met depressieve studenten waarbij we geholpen werden door ervaringsdeskundigen. Ik was altijd een beetje achterdochtig als het aan kwam op dit soort dingen, maar dit was iets wat ik iedereen aan kan raden.  

Het is nu 2018. Het gaat redelijk goed met mij, maar ik denk nog steeds wel eens aan die avond terug. Waar ik dan aan terug denk zijn de redenen waarom ik het niet heb gedaan. De belangrijkste was toch wel mijn familie en vrienden, want ik was niet van plan om van mijn probleem hun verdriet te maken. Ik ben nog steeds vrijwilliger bij de lokale voetbalclub, die ik in die periode niet met problemen wilde laten zitten. Ik was toen (en nu nog steeds) bloed, bloedplaatjes, stamcel en orgaandonor om ook op deze manier anderen te helpen. Ik zag toen het leven van die anderen als iets wat belangrijker was dan mijn eigen. Nu zie ik mijn leven als gelijk aan dat van anderen, maar die manier van denken heeft mij toen wel geholpen om door te gaan.

Een tip van mij is dan ook om iets voor een ander te gaan doen. Hierdoor kun je zien dat anderen mensen blij zijn dat je er bent, wat ervoor kan zorgen dat je jezelf ook daadwerkelijk gaat zien als iemand die belangrijk en waardevol is (wat je uiteraard bent). Iedereen is belangrijk, dus jij ook. Dit werkt misschien niet voor iedereen, maar proberen kan geen kwaad.