emetofobie

hallo allemaal, mijn naam is kimberley ik ben 23 jaar en ik heb de angststoornis emetofobie. misschien vragen jullie af wat is nou emetofobie? nou emetofobie is een angst voor overgeven en ik wil nu graag mijn verhaal met jullie delen van voor tijdens en na mijn opname in een kliniek.

voordat ik in de kliniek terecht kwam, was mijn leven volledig uit balans. ik had ernstige angstaanvallen, ontstaan door mijn thuissituatie. wanneer ik moest overgeven als kind, werd ik in de steek gelaten en stond ik er helemaal alleen voor. dit vond ik zo beangstigend dat ik uiteindelijk naar medicatie greep, puur om niets meer te hoeven voelen.

mijn angst had een enorme impact op mijn leven. ik mocht niet alleen zijn, werd van school weg gehouden en verloor uiteindelijk alle controle over mezelf en mijn omgeving. uit pure dwang probeerde ik grip te krijgen op alles, maar vooral op tijd. ik hield strak bij wanneer ik mijn medicatie kon nemen, zodat ik mijn angstaanvallen kon onderdrukken.

dit alles heeft zo een 10 jaar geduurd. in die tijd raakte ik mijn vrienden kwijt omdat mijn angststoornis te overheersend werd. ik ontwikkelde dwangmatige controle over voedsel, ik checkte obsessief de houdbaarheidsdatums, want wat als ik ziek werd en opnieuw de controle verloor? mijn leven draaide om angst, vermijding en controle.

op een gegeven moment besefte ik dat ik zo niet verder wilde. ik besloot te verhuizen en een veilige plek te zoeken om aan mezelf te werken. zelfs mijn huisarts zei dat ik geluk had dat mijn hart het nog deed, gezien de hoeveelheid middelen die ik gebruike. dat was het moment dat ik wist, ik wil een nieuw begin. maar ondanks jaren van therapie, praten en emdr bleef mijn angst voor overgeven te groot. ik wist dat ik verdere hulp nodig had om echt vooruit te komen.

op 11 maart 2024 begon ik aan een klinische opname. dit was een grote stap, maar noodzakelijk om mezelf niet langer te laten wegvluchten van mijn angsten, de eerste week was enorm wennen. opeens was ik omringd door mensen, terwijl ik daarvoor bijna niemand zag. ik moest in groepen praten terwijl ik het liefste alleen was. zelf het slapen en de constante begeleiding was wennen. maar ik wist dit is nodig om beter te worden.

daarna begonnen de zware weken. ik werd geconfronteerd met mijn grootste angsten door middel van exposuretherapie. mijn oefeningen bestonden uit, boven de wc hangen, met een emmer voor mezelf zitten, filmpjes van overgeven kijken en controle loslaten door overal ja op te zeggen.ik moest mijn telefoon langere tijd wegleggen en later naar bed gaan. iets wat voor mij dood eng was, omdat ik als kind vaak snachts moest overgeven en me dan totaal verlaten voelde.

de eerste maand leek het alleen maar slechter te gaan. mijn angstaanvallen werden erger, en mijn gemoedstoestand ging ook sneller achteruit. ik voelde me ellendiger dan ooit. mijn behandelaar verzekerde me dat dit normaal was in zo'n proces, maar op dat moment voelde het uitzichtloos. na een maand merkte ik voor het eerst een kleine verandering. ik begon meer contact te maken met de groep, durfde vaker exposures aan te gaan en stond open voor nieuwe vriendschappen. halverwege de behandeling kreeg ik even een terugval, met meer angstaanvallen, maar die duurde gelukkig niet lang.

langzaam maar zeker begon ik vooruitgang te boeken. mijn angst nam af, ik leerde genieten van het moment en kreeg een stukje rust terug. iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. waar ik vroeger alles tot in de puntjes wilde plannen en herhaardelijk bevestiging zocht om controle te behouden, durf ik nu spontaner te zijn. ik heb geleerd dat geen controle hebben niet persee iets negatiefs is. sterker nog, het kan juist vrijheid en mooie momenten opleveren!

na mijn afscheid van de kliniek had ik een moeilijke periode, de eerste maand was zwaar, mijn angstaanvallen kwamen terug en ik voelde me neerslachtig. ik dacht, hoe dan? ik heb een half jaar in een kliniek gezeten en nu gaat het weer zo slecht?. maar ik krabbelde op. dankzij gesprekken met vrienden en familie, schrijven en mezelf dwingen om weer gewone dingen te gaan doen. zo vond ik langzaam mijn kracht terug. ik deed het niet altijd omdat ik er zin in had maar wel omdat het mij even afleidde van mijn hoofd en ik wist dat het mij ging helpen.

nu voel ik sterker dan ooit. ik durf grenzen aan te geven, check geen houdbaarheidsdatums meer en heb zelfs in mijn eentje een huis gekocht! mijn angst voor overgeven is er nog steeds, maar ik weet nu hoe ik ermee om moet gaan. ik vermijd het leven niet meer maar ga juist de uitdagingen aan.

in de kliniek heb ik wel iets belangrijks geleerd, rust is namelijk het beste medicijn en anders tel ik tot 10 en weer terug dit geeft me de ruimte om even na te denken. ik kan nu met trots zeggen: ik ben gelukkig. het leven is soms zwaar maar er is altijd licht aan het einde van de tunnel. en dat ligt zat ik echt niet toen ik aan mijn opname begon, maar dat licht zie ik nu zeker wel. voor degene die ook in behandeling/herstel zit: jij komt er ook, hoe moeilijk het soms ook voelt. vertrouw op jezelf en het proces.

maar wees vooral trots op jezelf. want dat mag je echt voor 1000 procent zeker zijn.

liefs van mij <3