“En toen kreeg ik geen lucht meer, mijn adem stokte en ik raakte in paniek”

En toen kreeg ik geen lucht meer, mijn adem stokte en ik raakte in paniek. Dit is wat een paniekaanval was, dit was waar ik altijd al bang voor was.

Al een aantal jaren loop ik bij verschillende psychologen. Dit voor meerdere redenen, maar onder anderen voor mijn angststoornis. 

Wat zou ze van mij denken? Waarom kijkt hij naar mij? Heb ik wat geks op mijn gezicht? Vind hij mij lelijk? Vind hij mij dik? Dit soort gedachten spookten en spoken soms nog steeds door mijn hoofd. Ik liet mijn leven erdoor beïnvloeden. Ik was angstig voor alles, al was het al alleen naar de winkel gaan. Het idee alleen al gaf mij angst. Ik was enorm bang voor de meningen van anderen. Dit zorgde ervoor dat ik veel uit de weg ging.

Wel liep ik nog stage, ging naar school en werkte ik bij mijn bijbaantje. Daar deed ik net of alles goed ging, maar van binnen was ik moe. Te moe van alle gedachtes in mijn hoofd, te moe van het doen alsof het goed gaat. Ik vond het vreselijk als mensen energie in mij staken, want was ik dat wel waard?  Ik hield dat lang vol, maar op een gegeven moment lukte dat niet meer. Op een vrijdagochtend werd ik wakker en voelde een druk op mijn borst. Ademhalen was moeilijk en ik raakte in paniek. Dit was een paniekaanval, dit was waar ik altijd al bang voor was. Het ademen ging over in een soort hypiventileren. Wat ik ook deed, het ging niet over.

Ik maakte een afspraak bij mijn toenmalige psycholoog, die gelukkig die dag nog een plekje vrij had. Een paar uur later kon ik daar terecht. Wat ik in die tussentijd ook deed, ik bleef in die paniekaanval.

Bij mijn psycholoog aangekomen begon ik gelijk te huilen, ik hield het niet meer en wist niet hoe ik het weekend door moest komen. Mijn psycholoog zag dit en samen hebben we toen ontspanningsoefeningen gedaan, maar niks hielp. Ik bleef in de paniekaanval en kreeg weinig lucht. Mijn psycholoog regelde diezelfde middag nog een afspraak bij de psychiater zodat ik medicijnen kon krijgen.

Ook de psychiater zag dat het niet ging en ik kreeg Oxazepam voorgeschreven. Samen met mijn vader reed ik na de afspraak direct door naar de apotheek. Diezelfde avond kon ik een pilletje nemen. Na een tijdje ervaarde ik rust en kon ik weer normaal ademen. 

Hoe kon het nou tot zover komen? Ik kwam erachter dat ik veel te veel hooi op mijn vork nam en nooit echt tijd voor mijzelf had. Dit deed ik om niet na te hoeven denken. Ook deed ik altijd alsof het goed ging en liet ik mijn echte gevoelens niet zien. 

Met mijn toenmalige nieuwe psycholoog heb ik geleerd hoe ik meer tijd voor mezelf kon nemen en dat ik af en toe ook 'nee' mag zeggen. Ik weet dat ik het waard ben en ik ook hulp verdien. Als ik hulp nodig heb weet ik dat ik dit mag vragen en hierdoor ben ik meer mijzelf.

Nu gaat het gelukkig al veel beter als vorig jaar en heb ik zoveel geleerd. Ik ken mezelf beter dan ooit en weet nu wat ik kan doen als het even wat minder gaat. Doordat ik nu beter in mijn vel zit, heb ik minder negatieve gedachtes. Zodra ik meer negatieve gedachtes ervaar, weet ik dat ik rustiger aan moet doen.

Mocht je dit lezen en heb je zelf ook last van mentale problemen? Schaam je niet en weet dat je niet alleen bent. Het is oke als het even niet zo lekker gaat. Er komt een tijd dat je terugkijkt en dat je ziet hoe sterk je bent!