Gepest en samenwonen met een narcist

Ik ben J. en ik ben 20 jaar. Ik woon nog thuis en ben aan het werk. Ik vertel in verschillende delen over mijn leven.   

privé : ik ben als prematuur en dysmatuur geboren, ik was van een tweeling maar paar  dagen na de geboorte is mijn tweelingzusje spijtig genoeg overleden. Naast mijn overleden tweelingzusje heb ik nog een zus die paar  jaar ouder is dan mij. Ik woon samen met mijn mama en papa. Sind juli woont mijn zus terug thuis na een misgelopen relatie. Ik heb nog een goede band met mijn zus en mama. Met mijn papa is dit helemaal niet zo. Mijn papa is een narcist, hij denkt enkel aan zichzelf en heeft nooit oprechte interesse in wat iemand anders doet. Hij beseft niet wanneer hij iets grof of dergelijk zegt. In zijn ogen is alles een grap. Maar voor mij komt dit niet over als grap. Woorden die hij vaak tegen mij gebruikt zijn "slet, trut, hoer, lui,...". Waardoor mijn zelfbeeld heel laag is aangezien ik nooit iets goed kan doen in zijn ogen. Een normaal rustig gesprek voeren gaat niet met hem. Wanneer hem iets niet aanstaat laat hij dit duidelijk merken door te beginnen roepen en met verwijten te smijten. Meestal haalt hij dan ook oude koeien uit de gracht. Hij kan ook geen werk houden. Hij is minstens al 15 keer van werk veranderd... nu heeft hij beslist om de komende 3 maanden niet te werken. (Hij is 51 jaar). 

school : in zowel mijn lagere school als middelbare school ben ik gepest geweest. Ik ben niet groot (1m50) en ben ook niet van de magerste (58kg). Hiermee werd ik vaak uitgelachen. Mijn gezondheid zit als sinds baby niet mee door mijn vroeggeboorte waardoor ik vaak ziek ben en op school kon ik af en toe niet meedoen met turnen en dat was dan telkens weer een reden om met mij te lachen en te roddelen over mij. Waardoor mijn zelfbeeld ook laag is geworden. Ik heb me nooit echt aanvaard gevoeld binnen de klasgroep. In het middelbaar had ik zelf geen begrip van de klastitularis uit. Zij geloofde niet dat de klas dit deed.  In juni ben ik afgestudeerd aan de Hogeschool als orthopedagogisch begeleider (graduaatsopleiding van 2 jaar). 

werk : in november ben ik aan de slag gegaan als kinderbegeleidster in een kinderdagverblijf (kinderen tussen de 0 en 2,5 jaar). Hierbij stond ik in voor de verzorging en het entertainen van zowel de baby's als de peuters. Ik had soms dagen dat ik alleen stond voor 13 peuters (1-2.5 jaar). Dit was soms echt gekkenwerk. Sommige dagen was er zelf geen tijd voor middagpauze. Van mijn collega kreeg ik amper hulp. Maar mijn hart voor kinderen was groot dus stond ik er elke dag voor hun. Maar doordat ik toch wel niet zo een goede gezondheid heb ben ik na 2 weken ziek geworden (zware keelontsteking en oorontsteking, had 39,8 koorts). Hiermee heb ik 3 dagen thuis gezeten met een doktersbriefje (gewettigd). Maar de maandag erop kwam de bazin bij mij en vertelde ze me dat ze me ontslaat. Ze vond mijn mentaliteit niet passen met dat ik me ziek had thuis gezet. Mijn werktempo was ook niet hoog genoeg (terwijl ze vanaf mijn sollicitatiegesprek gesprek wist dat ik nog niet gewerkt had in een kinderdagverblijf maar dat ik wel ervaring heb met kinderen en dat was geen probleem zei ze). Dus terug een klap in mijn gezicht dat ik niet goed genoeg ben. Waardoor ik het even niet meer zag zitten maar dan toch terug beginnen zoeken naar ander werk want thuis ruzie gehad nadat ik 1 week thuis zat met papa en hij vond het niet kunnen dat ik nog niet opnieuw werk had en dat ik vanaf dag 1 al weer ander werk moest gezocht hebben. Dus ben ik gaan zoeken en kwam ik uit bij een instelling voor kinderen met een meervoudige beperking. Ik ben daar gaan solliciteren en mocht een namiddag meedraaien om te zien of het iets voor mij was. Na die namiddag moest ik dan beslissen of ik dit wou doen of niet. Ik heb even getwijfeld omdat het niet allemaal echt kindjes kindjes zijn, er zijn ook tieners in de groep maar ze hebben wel allemaal een verstandelijke beperking wat maakt dat ze wel allemaal functioneren op kinder niveau. Na erover te babbelen met mama toch beslist om ervoor te gaan. Heb vriendelijke collega's maar elke dag twijfel ik aan mezelf. Ik ben een introvert persoon. Ik durf niet altijd het heft in eigen handen te nemen waardoor ik soms achteraf spijt heb van waarom heb je die kans nu niet genomen. Continu zit ik met de gedachten van zou ik het nu wel of niet vragen. De woorden liggen vaak op mijn tong maar ik krijg ze niet uitgesproken. Dit uit angst om verkeerde dingen te zeggen of te vragen (door mijn verleden).  Ik lig elke dag in strijd met mezelf. Hele tijd mijn gedachten die iets zeggen maar ik die het niet durf uit te spreken. Dit is zo energie slopend. Thuis durf ik er ook niet over spreken met mijn mama of mijn zus (al helemaal niet tegen papa).   

wie herkent zich hier misschien in en wil zijn verhaal of ervaringen met mij delen?