Gevallen en opgestaan (1)

Het was 3 jaar geleden. 15 jaar oud was ik. Ik voelde me vreselijk, ik vond mezelf waardeloos, ik haatte mezelf en zat compleet vast. In december 2016 werd ik opgenomen omdat ik het compleet niet meer wist, het ging niet meer. Ik werd opgenomen. Ik voelde me compleet hopeloos en wist het allemaal niet meer. Ik beschadigde mezelf en liep weg. Ik had veel medicatie om mij en mijn hoofd rustig te houden. Ik was bang, boos en verdrietig. Veel mensen wisten niet echt wat ze met me moesten en aangezien ik autisme had zou ik daar voor in opname gaan en behandeling tegelijkertijd. Maar, dat gebeurde niet gelijk. Eind januari 2017 wist ik het echt niet meer.

Maar ik was er toen nog lang niet. Voor mijn volgende opname moest ik nog even wachten dat zou niet zo lang duren. Ondertussen ging ik terug naar huis. Maar, aangezien het thuis ook niet altijd goed ging zou ik overdag naar een zorgboerderij gaan. Het is een zorgboerderij met heel veel bonte shetlanders, geiten, honden, katten, kippen en duiven. Elk jaar worden er vele veulens geboren. Daar ging ik naar toe. Ik was daar totaal niet de makkelijkste ik zat nog steeds compleet vast, kon boos worden of zelfs agressief.

Al snel ging ik op de zorgboerderij slapen, en langzaam kwamen er wat lichte verbeteringen. Ik had nog steeds medicatie. Maar ik leerde de mensen kennen en vertrouwen. En ik leerde de dieren en vooral de pony's kennen. Ik was er eerst bang voor, maar een hele lieve grijze bonte merrie shetlander leerde me die angst overwinnen en liet me voelen hoe goed die ponytjes voor me waren. Ik kon alles aan ze vertellen ze bleven luisteren, troostten me en hadden geen oordeel over me. Ik zorgde voor ze door hun stallen te mesten, ze eten te geven en te borstelen. En zij luisterden naar me luisteren en gaven me liefde. Hoe rot ik me ook voelde ze waren er altijd. Ook leerde ik een hele lieve vosbonte hengst kennen Tommy, dat is nu nog steeds mijn allerbeste maatje en hij staat nu nog altijd voor me klaar, samen met de vosbonte merrie Fleur. Ze maakten me vrolijk. En ondertussen wachtte ik nog steeds op de nieuwe opname. Maar ik voelde me steeds meer op mijn gemak en het ging het langzaamaan een klein beetje beter met me, ik kreeg meer rust in mijn hoofd. Rond mei werden er een heleboel veulentjes geboren dat maakte het helemaal fantastisch natuurlijk.

Toen kwam het moment dat ik opnieuw in opname moest. En dat was moeilijk. Het was slikken omdat het betekende dat ik weg zou gaan bij die zorgboerderij van die lieve ponytjes en bij de mensen waar het lukte om wel te praten. Al ging dat vaak moeizaam om dat ik een slechte prater ben over de dingen die me dwars zitten waardoor het zo overvol in mijn hoofd wordt. Deze ensen gaven me de ruimte om me te ontwikkelen. Maar het zo zou maar voor even zijn en het al veel langer geduurd dan de bedoeling was. Dus ik ging opnieuw in opname voor mijn autisme. 

Hier wil ik de volgende keer mee verder.