Het gemis van een kind

Angst! Paniek! Mijn hoofd draait overuren.

Mijn gedachten gaan alle kanten op, mijn lichaam moet het bezuren 

Ik zak in elkaar en ga op de grond zitten, wachtend tot ik echt instort

Mijn handen om mijn knieen gevouwen, hopend dat het snel weer licht wordt. 

Het moederschap zou een van de mooiste dingen ooit moeten zijn. Voor mij waren de eerste maanden alles behalve die roze wolk. Mijn wolk was zwart, gevuld met paniek, slapeloosheid, onzekerheid en angst. Angst. Oerpaniek. Die ik voelde in elke vezel van mijn lijf. Maar die angst ging niet alleen over het moederschap of over mijn kind. Het ging over mijn overtuigingen. Mijn representaties van de waarheid over wie ik ben en over hoe de wereld mij ziet. Diepgewortelde overtuigingen. Ontstaan in mijn vroege jeugd. Waarin ik veel gemist heb. Veiligheid, warmte en onvoorwaardelijke en een liefdevolle verbinding. 

Het missen hiervan zorgt voor een gapend gat in mijn hart. En dat doet pijn. Pijn met zoveel verdriet, eenzaamheid en angst. Mezelf het niet waard vinden, twijfelen aan mijn bestaansrecht, mezelf constant wegcijferen. Gedachten en overtuigingen verbergen dat gapende gat. Ze maskeren mijn pijn en leiden me af van dat wat er zich bevindt. Want voor pijn, verdriet en angst is geen plek. Het is mijn eigens schuld. Die kritische stem heeft zich zo verweven met mijn identiteit, dat ie zich bijna onmisbaar heeft gemaakt. Want wie ben ik nog zonder die stem? Jarenlang heeft die stem mij gestuurd. Een totale mindfuck. 

Want die stem, die gecreëerde waarheid negeerde dat waar het echt om gaat. Het gemis wat ik had als kind. En dat is niet mijn schuld. Het doet gewoon intens veel pijn. Inmiddels ontdek ik dat ik zonder die stem mag en kan leven! Elke dag leer ik nu om te gaan met die stem en ruimte te geven aan dat gapende gat.