Hoe een trigger mijn heling werd.

Dit verhaal gaat over een onderdeel van mijn interne ptss behandeling. 

Tijdens het tweede blok sporten, na de lunch, werd ik overvallen met de mededeling dat we een stukje gingen fietsen. 

Tranen sprongen in mijn ogen en mijn hart bonkte bijna uit mijn lijf.

De paniek was enorm, ik wilde wegrennen, maar een opmerkelijk gevoel van motivatie hield mij toch tegen.

Het werd opgemerkt maar we mochten niet inhoudelijk met elkaar praten over onze trauma's.

Ze konden het allemaal wel raden en ook de instructeur had het in de gaten.

Ik kreeg een optie.

Samen met de instructrice iets anders doen of toch mee fietsen.

Nerveus koos ik voor het tweede en gelukkig mocht ik in mijn eigen tempo.

De rest fietste vooruit en ik bleef een flink stuk achter met de sportbegeleider.

Voorzichtig fietsend op onbekend nat terrein kreeg ik steeds een keus.

Afstappen bij modderplassen, omfietsen bij zanderige wegen of de angst het hoofd bieden en er doorheengaan.

Ik koos vooral veilig, ondanks dat deze hele activiteit voor mij onveilig was.

Mijn lijf en hoofd protesteerde bij elke bocht.

Beelden flitsten voor mijn ogen, ik voelde mijn achterwiel keer op keer wegglijden en zag mezelf in elke berm liggen.

Ik werd vakkundig afgeleid met gesprekjes over ditjes en datjes en langzaamaan ging ik rechterop zitten en iets harder fietsen.

Halverwege kreeg ik weer een keus, op mijn eigen stadsfiets doorgaan of overstappen op een mountainbike. 

In een vlaag van moed, of verstandsverbijstering, stapte ik op de mountainbike.

Nog nooit gedaan, dus ik zal het wel kunnen, schoot er door mijn hoofd.

Dat klopte.

Een voorzichtige overwinning en tegelijkertijd een bevestiging dat ik hier op mijn plek was.

Al mijn angsten over fietsen op onbekende plekken werden die dag ontkracht en het allermooiste moet nog komen want diezelfde middag werd dit trauma behandeld.

Meer verhalen kun je vinden op Andrea.ervaringsdeskundige