Iets sterker dan daarvoor

Op sterven na dood

Vijftien jaar was ik, toen angst mijn leven regeerde en ik leed aan een zware depressie. Schaamte heeft ervoor gezorgd dat ik het lang voor mezelf heb gehouden. Totdat ik het ècht niet meer aan kon, en uiteindelijk te maken kreeg met depersonalisatie. Dit is een staat waarin je vervreemd bent van je eigen lichaam. Je maakt je los van jezelf en vertrekt naar- en in je hoofd. Een vlucht van de realiteit om maar niets  te hoeven voelen.   

Daar zit ik dan. Van een afstandje kijk ik naar de wedstrijd die wordt gespeeld. Een thuiswedstrijd. Het speelt zich namelijk af in mijn eigen brein. Ikzelf sta buitenspel. Ik kijk toe hoe mijn lot bepaald wordt door twee partijen. Enerzijds de partij van Wanhoop. Waarin Pijn, Depressie, Verlies, Angst en Leegte de grootste rol spelen. Aan de andere kant de partij van Hoop. Met Toekomst, Levenslust, Moed, Positiviteit en Vertrouwen. Beide partijen maken zich op om de strijd aan te gaan. Een zware strijd, daar zijn ze zich beiden van bewust.

Ook ik. Maar ik kijk gevoelloos toe. Ik voel al lang niets meer, enkel een allesomvattende leegte.  Het werd me te pijnlijk en ben weggegaan bij mijn eigen gevoel, mijn eigen ik. De verbinding met mezelf verloren. Alsof ik gegijzeld ben uit m’n eigen lichaam. Of alsof ik naar een film kijk met mezelf in de hoofdrol. Ik ben het wel, maar ook weer niet. Ziel en lichaam zijn gescheiden. Ik voel me dood, maar ik leef.

Ik moet opletten, want de strijd gaat beginnen. Het startschot klinkt en meteen komt Pijn naar voren, met Angst in zijn kielzog. Ze nemen de leiding in mijn leven over en langzaam zie ik hoe ze Hoop de grond in boren. Uitschakelen. Maar wat als Hoop niet meer meespeelt? Wat is Toekomst zonder Hoop? Het staat 1-0, en zonder Hoop moet ik verder. Zonder Hoop, geen leven. Maar gelukkig is daar Positiviteit, die er altijd wat van kan maken. Hij gaat ervoor, pakt altijd de draad weer op. Ik stel mijn vertrouwen op hem en zie hoe hij terug knokt. Toekomst verdedigd tegen een volgende slag.

Ik zit daar en kijk toe hoe de strijd van mijn dagelijks leven gestreden wordt, terwijl ik daar zelf geen enkele invloed op heb. Machteloos sta. Dag in dag uit kijkend naar de film die zich voor mijn ogen afspeelt, met mezelf in de hoofdrol. Een film vol angst, waar geen einde aan lijkt te komen. Ik wil schreeuwen, Toekomst en Levenslust aanmoedigen, schreeuwen dat ze ervoor moeten gaan, niet op moeten geven. Zich niet moeten laten verslaan door Angst die steeds meer invloed lijkt te krijgen. Maar er komt geen geluid uit mijn keel. Mijn lichaam luistert niet, reageert niet meer op wat ik wil, doet het enkel nog op de automatische piloot. Mijn ziel en lichaam zijn gescheiden. Ik voel me op sterven na dood.

Ik weet dat ik maar één ding kan doen om weer deel uit te maken van mijn eigen leven. Om niet meer aan de zijlijn toe te kijken hoe depressie mijn leven overneemt en mij nog dieper de afgrond in duwt. Ik moet de regie weer overnemen van mijn angsten en pijn. En daarvoor moet ik de weg naar binnen weer maken, naar mijn eigen lijf en hart. Mijn gevoel weer toelaten en samen met mijn gevoel de strijd aangaan. Alle emoties voelen en een plekje geven. Pijn, angst, verlies, leegte, eenzaamheid, teleurstelling en verdriet. Vechten tegen de dood, die ik van zo dichtbij gevoeld heb, in de ogen heb gekeken. En kiezen voor het leven!   

Zes maanden heeft het geduurd om uit dat vreselijke zwarte gat te klimmen. Ik was mezelf volledig kwijtgeraakt. Mijn zelfvertrouwen en mijn persoonlijkheid. Maar langzaam begon ik weer een beetje meer mezelf te zijn. Kon ik weer lichtpuntjes zien, en genieten van de kleine dingen in het leven. Misschien juist wel meer dan voorheen. Omdat ik dankbaar was dat ik nog leefde en dat ik gewonnen had van de depressie!

Nu zeven jaar later zie ik hoe die periode mij gevormd heeft.  Het mooie van op de bodem van de put liggen is het feit dat het een stevige fundering is voor de toekomst. Het heeft mij gemaakt wie ik nu ben. Gewoon mezelf; niets meer en niets minder. Ik ben trots op waar ik  sta in het leven. En ook al voel ik me op dit moment dichter bij dat gat dan ooit, al ben ik weer eens plat op m’n gezicht gegaan, één gedachte aan toen geeft me net dat zetje wat ik nodig heb om mezelf bij die put vandaan te trekken. Me even af te sluiten voor de buitenwereld en mijn emoties toe te laten. Om dan te merken dat ik mijn gevoelens aankan, en dat het me sterker maakt. Om daarna weer verrassend snel overeind te krabbelen en weer in de flow te komen van m’n dagelijks leven. Alleen iets sterker dan daarvoor!

Meer ervaringsverhalen