"Ik heb een angststoornis, maar ik ben niet mijn angststoornis”

"Ik heb een angststoornis, maar ik ben niet mijn angststoornis." Dit is wat ik mensen zeg, wanneer ze willen weten wie ik ben. 

Als meisje van 5, gingen mijn ouders uit elkaar. Mijn vader ging weg en echte herinnering heb ik niet meer. We zagen papa misschien 1 keer per jaar. Als kind denk je er verder niet zo over na, het zal allemaal wel normaal zijn. Waar ik nu op terugkijk, is een angststoornis die zich al ontwikkelde toen ik een jaar of 9 was. Waarom? Dat wist ik toen niet, ik had het niet eens door, dat het niet normaal was. Dit kwam mede omdat het niet erkend werd door mijn familie. 9 jaar was ik toen ik dwangmatig beelden in mijn hoofd zag waar mama een ongeluk had gehad of waar mijn broertje aangereden was. Dit maakte dat ik als 9 jarig meisje paniekaanvallen had als ik ze niet kon bereiken of als ze later waren. Nu op 24-jarige leeftijd en na 2,5 jaar therapie denk ik dat het deels in de familie ligt en weet ik dat mijn hoogsensitiviteit mij nog kwetsbaarder maakt voor het ontwikkelen van een angststoornis. ALs 9 jarig meisje begon ik in de nachten ademhaling te controleren van mama of mijn broertje, om te kijken of ze wel leefden. Pas nu, nu besef ik hoe heftig dat eigenlijk is. De angst die ik heb, hebben mama en oma ook. Erkennen  gebeurde nooit. Als kind weet je niet beter, nu gelukkig wel. 

Het moment dat ik er wat mee ging doen was rond het einde van mijn VWO en het begin van mijn HBO verpleegkunde. Vanaf mijn 17e woonde ik samen met mijn inmiddels ex-vriend. Ik werd al vrij snel zelfstandig. Echter begonnen rond deze periode paniekaanvallen op te treden, mede door mijn drang naar perfectie. Presteren. Ik had het gevoel dat de verwachtingen van mensen om mij heen zo extreem hoog lagen, dat ik daar ook aan moest voldoen. Achteraf is dit een gedachte, die mijn hoofd creëerde, maar die niet reëel was. De combinatie van paniekaanvallen en het druk zijn met invullen van gedachten die anderen over mij hebben, maakte dat ik problemen kreeg met functioneren. Mijn ex wees me er vaak op, maar ik ontkende vaak. Ik wist het wel, maar toegeven is erg lastig in een maatschappij van labels en waar psychische problematiek nog steeds een taboe is. Breken, weglopen, opbouwen tot het weer brak, leek de beste oplossing. Mijn ex was ook totaal tegenovergesteld van wie ik ben en dat maakte dat hij moeilijk kon omgaan met mijn gedrag dat wegkwam uit mijn angststoornis. 

Ik besloot na een jaar toch naar de praktijkondersteuner te gaan om meer rust in mijn hoofd te krijgen en niet meer zo druk te zijn met de meningen van mensen. Ik wilde van paniekaanvallen af zeker toen ik wist dat ik als verpleegkundige aan het werk zou moeten gaan. Ook wist ik dat ik het anders wilde dan mama, ik wilde niet dat ik geen weerstand kon bieden in een wereld waarin je dat echt wel moet kunnen. Daarnaast vroeg ik me steeds vaker af waarom ik me gedroeg zoals ik deed. Ik zocht naar antwoorden, want ik voelde me afwijkend. Achteraf ben ik gelukkig niet zo afwijkend als ik dacht, alleen ben ik een van de weinigen die ervoor uit komt. Ik hoop dat hiermee meer van jullie, zich toch niet meer zo alleen voelen in de strijd tegen psychische problematiek. Ik ging een aantal keer in en uit therapie, omdat je steeds dingen tegen komt in het leven die problemen geven en waar je dus opnieuw voor in therapie gaat. 

Nu ik 24 ben, heb ik vrij weinig paniekaanvallen. Ik kan heel veel gedrag verklaren. Ik heb een hele goede zelfreflectie. Ik begrijp heel goed waar bepaald gedrag weg komt en juist daardoor kan ik er mee leren omgaan. Weglopen leek altijd makkelijk, maar erkennen was de beste stap die ik ooit zette hoe eng deze ook was. Ik heb mijn proces ook behoorlijk solo doorlopen want vanwege mijn moeder haar angststoornis en het tegenovergestelde karakter van mijn ex, kon ik hen er niet mee belasten. Nu denk je misschien dat dit onzin is, maar bij mijn ex was ik altijd het *****probleem, de zwakke schakel en mijn moeder zat aan de bloeddrukverlagers als het met mij niet goed ging. Ze kon me manipuleren, schuldgevoel aanpraten en mij enorm kwetsen. Het erge is, dit is niet mama maar haar angststoornis en haar problematiek. Mama kent mij niet. Ik heb altijd mijn masker op. Mijn ex, was ontzettend narcistisch en toen ik begon te groeien en het door kreeg, ging hij er vandoor. Ook dat is beter geweest voor mij en gelukkig sta ik nu zelfstandig zoi sterk in mijn schoenen dat ik ook niet meer afhankelijk hoef te zijn.

Toen ik naar buiten kwam over mijn problematiek, ook binnen mijn familie, merkte ik dat het niet altijd geaccepteerd werd. Ik begon direct te zijn, gevoelens te uiten en patronen te doorbreken. Ik begon mezelf te zijn, zonder schaamte. Ik deed wat ik leuk vond om te doen. Ik kreeg zeker reacties, omdat ze me zo niet kenden. Ik was niet langer de kameleon, ik deed niet langer wat goed was voor hen, wat hen beschermde. Ik besefte me dat zij hun eigen problematiek hadden. Iets wat ik in stand hield door mij steeds maar aan te passen. Ik ben wie ik ben, met het label angststoornis. Ik geloof gelukkig niet in labels, maar goed. Nu ik voor mezelf kan kiezen, ookal zal dat anderen soms kwetsen of verbazen, ben ik gelukkiger dan ooit. Nu ik open durf te spreken over een angststoornis, voel ik me ook beter dan ooit. Ik heb mezelf leren kennen en heb geleerd om met dingen om te gaan, puzzelstukjes vielen op zijn plek. Ik zou willen, dat ik het eerder had gedaan. Je raakt mensen kwijt, dingen veranderen, maar ik zou nooit terug willen naar de oude situatie. Het moment dat mensen om je heen nog steefds proberen om je omlaag te halen en jou neer te zetten als afwijkend, weet jij dat je dit niet bent. Je weet dat ook achter hun gedrag een reden schuilgaat. Mensen doen wat ze doen en zeggen wat ze zeggen om een reden. Het moment dat je weet dat deze stap zetten jou heeft gebracht tot dit punt, maakt het niet meer uit wat mensen ervan denken of ervan vinden. Erkennen gaat je heel veel verder brengen dan vluchten of spiegelen, hoe eng die stap op lijkt.