Ik kan meer dan ik denk

"Running therapy, is dat wat voor mij?” vroeg ik een vriendin toen zij vertelde haar coach die  ook ‘running therapeut’ is. “Het is eigenlijk gewoon rennen of wandelen en als er emoties omhoog komen dan kan je daar meteen met de therapeut over praten” was ongeveer haar antwoord. En dat klonk ook zo ongeveer wat ik dacht nodig te hebben. Nadat ik mijn hardloopfanaat baas had gesmeekt of hij alsjeblieft een bijdrage wilde doen aan het herstel van mijn burn-out was het aan mij om een running therapeut uit te kiezen.

En zo kwam op een mooie middag in juli Huub bij mij op bezoek. Huub bekeek het eens rustig allemaal, de kinderen, mijn tuin, ikzelf als een hoopje ellende op de bank en daarna nog mijn lieftallige moeder die even polshoogte kwam nemen. Onder het genot van een kopje koffie vertelde Huub mij dat hij geen psycholoog is en dat het dus vooral om het hardlopen gaat. Nou goed, het is natuurlijk bewezen dat je na drie kwartier hardlopen endorfine aanmaakt en dat geeft een kick. Daar ging ik voor.

De eerste trainingen waren goed te doen, beetje testen hoe de conditie was en weet je, Huub vond niks raar of fout, wat een heerlijke gedachte was voor mij, een vrouw die keer op keer weer ver over haar eigen grenzen heengaat. Omdat ik bijna nog niet werkte kon ik ook drie keer per week een training doen. Ik ging één keer met Huub samen en twee keer per week alleen. Die trainingen kreeg ik via de mail toegestuurd en vaak kreeg ik ook een soort schriftelijke TED talk over hoe goed het ging, hoe mooi de natuur was tijdens de training of een artikel wat ik echt even moest lezen omdat het ging over een onderwerp wat we tijdens het rennen bespraken.

Het is niet erg om te stoppen, het is niet erg als het niet lukt

Slechts twee keer kwam ik in ademnood in de tien weken dat we trainden en dat was twee keer niet wegens inspanning maar wegens het gespreksonderwerp. Een typisch een geval van emoties die naar boven komen tijdens het rennen, wat overigens echt een hele aparte gewaarwording is. Je praat ergens over en denkt er slechts tien seconden over na om vervolgens tot de ontdekking te komen dat het je echt dwars zit waardoor ineens alles waardeloos wordt.  Het werd nog waardelozer toen ik één uur lang in de regen moest rennen, terwijl hij mij vanonder een boom al kijkend op zijn horloge aanmoedigde. (Oké, het ging in werkelijkheid niet helemaal zo… maar zo voelde het wel.)

Wat heb ik geleerd van Huub:

- Het is niet erg om te stoppen, het is niet erg als het niet lukt.

- Esther Perel (psychologe) is the bomb!

- Ik kan meer dan ik denk

- Waar de mooiste plekken van Amersfoort zijn  

Moeilijkste training ooit:

- Dat ene rondje van één km waarin ik niet mocht praten. Eén kilometer lang mijn mond houden, dat gaat bijna niet.

Wat heeft Huub geleerd van mij?

- Allemaal onzin, het waren denk ik de tien langste weken uit zijn leven…