In de knoop, uit de knoop. Loskomen van hardnekkige patronen. #lpk

Pas geleden heb ik durven toegeven aan mezelf dat ik meerdere #persoonlijkheidsstoonissen #traumasuitdekindertijd #overlevingsmechanismen #modi heb. Voor het gemak noem ik ze #LPK (Langdurige Psychische Kwetsbaarheid) Wat ik met jullie wil delen is de weg naar acceptatie en herstel. 

Eigenlijk staat mijn hele leven in het teken van diepe dalen en hoge pieken. Heb ik vele hulpverleners, coaches en therapeuten zien komen en gaan. En toch, altijd het diepe onderbuik gevoel gehouden dat ik de kern van mijn probleem, de continue worsteling in mijn leven, niet heb kunnen achterhalen. De afgelopen 8 jaar staat dit roerige leven vooral in het teken van "keuzes maken, vallen en weer opstaan, tegelijkertijd alle controle willen behouden en dat uiteindelijk niet meer kunnen opbrengen".

Ik heb in 8 jaar tijd mijn relatie na 16,5 jaar beeindigd, ben mijn eigen bedrijf gestart, megaverliefd geworden en vervolgens veel liefdesverdriet gehad doordat ik teveel bagage meebracht in de relatie, van lieve mensen afscheid moeten nemen, ons koophuis met megagrote restschuld verkocht - na er alles aan te hebben gedaan om dit te voorkomen -, meerdere niet passende banen gehad en deze weer verloren en sinds december 2017 toegelaten tot de schuldsanering. 

In de periode die volgde voelde ik me lichamelijk en geestelijk opgebrand, alsof mijn systeem letterlijk in de knoop zat. Een energetisch therapeut vroeg me een jaar geleden: "Heb jij wel in de gaten dat je een stevige burnout hebt?" 

- poeh -

En ik maar denken dat ik zwaar depressief was....Nu ik het zo teruglees besef ik me pas echt hoeveel er zich tegelijkertijd heeft afgespeeld in mijn leven en ik gewoon door ben gegaan... Tot ik er bij neerviel. Bijna letterlijk... Het is een uiting van een heel hardnekkig overlevingsmechanisme #opoffering #overcompensatie, onstaan vanuit de onveilige hechting uit mijn jeugd. De ware gevoelens en emoties die daarbij horen heb ik al die tijd onderdrukt en verdrongen. Omdat ze veel te pijnlijk waren om toe te laten. #vermijding Dat onderdrukken en verdringen kost ongelooflijk veel energie. Hierdoor raakte ik afgesloten van mijzelf, van de mensen om mij heen, van de wereld. Ik raakte volledig uit verbinding met mijn lijf en ging vol vanuit mijn hoofd functioneren. 

De aanleiding om naar een energetisch therapeut te gaan was vooral omdat ik iemand wilde die mijn hoogsensitiviteit zou begrijpen. En de 5 maanden wachtlijst bij een sychotherapeut, waar ik op een cognitieve manier aan mijn problemen zou gaan werken. Het was de start van een ongelooflijk moeizaam, verdrietig, pijnlijk en tegelijkertijd helend proces. Waar ik nog middenin zit. Ze zeggen toch altijd dat je lijf pas als laatste reageert op een langdurige periode van stress? #etvoila

Als ik teveel doe ben ik nog snel moe en doet mijn hele lichaam pijn. De dag erna kan ik amper de trap af. Alsof ik 85 ben en een rollator en traplift nodig heb om normaal te kunnen functioneren. Mijn hoofd vol onrust gaat nog regelmatig met me op de loop huil- en depressieve buien die veel te lang duren. Paniekaanvallen met hartkloppingen en hyperventilatie. Ik begon me ook echt zorgen te maken over mijn gezondheid. Daarnaast voel ik best nog wat weerstand tegen de acceptatie van al deze nieuwe sensaties in mijn lijf. Niet zo heel gek, als alles weer langzaam gaat stromen en de gevoelens er weer mogen zijn.

De knoop zit al wat losser.

Uit de gesprekken met de psychotherapeute is gebleken dat een van mijn overlevingsmodi een zeer hardnekkige is, een vreselijke veeleisende-control-freak is. Die 'alles' heel graag wil beheersen en vooral voor mij wil bepalen wat het beste is. De lat veel te hoog legt en me straffend met een uitgestoken wijsvinger toespreekt en me ook nog eens een schuldgevoel oplevert als ik niet 'braaf' doe wat ze van me eisen. Allemaal delen van mijn persoonlijkheid die zich door de onveilige hechting niet voldoende heeft kunnen ontwikkelen. Niet helemaal opgegroeid is. Ook al zie ik er aan de buitenkant uit als een wijze vrouw. 

Dat is ook meteen waar ik in de praktijk zo vaak tegen aanloop. Als ik mijn best doe en weer ga onderdrukken, ziet niemand wat aan mij. Alleen door me heel kwetsbaar op te stellen, laat ik zien hoe ik me daadwerkelijk voel en hoe wanhopig ik soms ben om deze patronen te kunnen veranderen. Het verschil zit hem in het feit dat ik met mezelf en die destructieve patronen aan de slag ben gegaan. Los van deze oude patronen, los van de oeroude en hardnekkige angst en pijn, ver weg van de trucjes, maskers en valse schijn. En ook voel dat het tijd is om weer mijn eigen waarheid te tonen. Toe te geven aan wie ik daadwerkelijk ben.

Er is nogal wat aan voorafgegaan om te komen waar ik nu sta. Vele inzichten, boeken, gesprekken, boosheid, piekerperiodes, duizenden tranen, periodes van me weer beter voelen en toch ook weer niet. En ik ben er nog niet...dat realiseer ik me wel heel goed. En dat is helemaal oke. Want ik voel nu ook dat het goed gaat komen. Dat ik door het aan te gaan mezelf kan helen en bevrijden van datgene wat me tegenhield om daadwerkelijk gelukkig en vrij te zijn. 

Voor mij is eerst goed voor mezelf zorgen en al die destructieve patronen herkennen en doorbreken al een uitdaging op zich.... Ik doe mijn best mezelf te zijn en eerlijk gezegd voelt dat best goed.

Die knoop, die komt er uiteindelijk wel uit...

Meer ervaringsverhalen