Leven Achter het Masker: Mijn Onzichtbare Strijd met Depressie

Mijn verhaal begint niet met een dramatisch keerpunt of een groot verlies, zoals velen misschien verwachten bij het woord 'depressie'. Nee, mijn depressie sloop langzaam mijn leven binnen, bijna onopgemerkt, als een schaduw die steeds groter werd, maar nooit echt opviel. Ik bleef altijd functioneren: ik ging naar school, deed mijn werk, en voldeed aan de dagelijkse verantwoordelijkheden van het leven. Aan de buitenkant leek alles in orde, maar vanbinnen voelde ik me verloren. 

Al vroeg leerde ik dat de maatschappij bepaalde verwachtingen heeft: je moet presteren, sociaal zijn, en altijd sterk blijven. Dus zette ik elke dag een masker op. Ik lachte mee, maakte grapjes, en hield mijn hoofd hoog, terwijl ik vanbinnen worstelde met een gevoel van leegte en wanhoop. Het voelde alsof ik op automatische piloot leefde, elk moment van de dag. Maar ’s avonds, alleen in bed, kwamen de emoties naar boven. Ik wist niet hoe ik ermee moest omgaan, en vaak werd het me gewoon te veel. 

Wat het extra moeilijk maakte, was het idee dat ik geen specifieke 'reden' had om me zo te voelen. Ik had een dak boven mijn hoofd, een baan, een leuke studie met goede cijfers, vrienden en familie. Dus hoe kon ik rechtvaardigen dat ik me zo verdrietig, eenzaam, moe en overweldigd voelde? Deze gedachten zorgden ervoor dat ik mijn gevoelens jarenlang verborgen hield. Ik wilde niet gezien worden als iemand die 'zwak' was of niet met het leven kon omgaan. 

Maar de waarheid is dat depressie geen reden nodig heeft. Het is een ziekte, net als elke andere, en het beïnvloedt ons op manieren die moeilijk uit te leggen zijn aan degenen die het niet hebben meegemaakt. Elke dag was een strijd om op te staan, door te gaan, en om te dealen met mijn gedachten. Toch vond ik een manier om te blijven functioneren. Misschien was het mijn manier om te vechten, om niet volledig in de duisternis te verdwijnen. Ik weet nog steeds niet precies waarom ik het deed, maar ik deed het. Het duurde lang voordat ik mijn depressie durfde te erkennen, zelfs voor mezelf. En nog langer voordat ik hulp zocht. 

Het was pas toen ik besefte dat ik niet alles alleen hoefde te doen, en door mijn studie kreeg ik meer persoonlijk inzicht. Mijn studie opende mijn ogen en liet me inzien dat het oké was om hulp te zoeken. Ik begon te praten, eerst met een docent, die me hielp de stap naar de huisarts te zetten. Daarna volgde een lange wachtperiode voordat ik een therapeut kon zien. Langzaam begon ik ook met mensen om me heen te praten. Ik ontdekte dat ik niet alleen was en dat er anderen waren die hetzelfde doormaakten. Eerlijk gezegd had ik de impact van een depressie zwaar onderschat, en ik denk niet dat ik de enige ben. Studeren met een depressie is ontzettend zwaar, vooral omdat ik van mezelf eiste om alles goed te doen. Maar ik ben trots dat ik, ondanks alles, mijn studie niet heb laten vallen. Het was een houvast voor mij en het heeft me geholpen een toekomstperspectief te behouden. 

Nu deel ik mijn verhaal, niet omdat ik een oplossing heb gevonden, maar omdat ik weet hoe belangrijk het is om te weten dat je niet alleen bent. Ik heb geleerd dat het oké is om niet altijd sterk te zijn, dat het oké is om hulp te vragen, en dat het oké is om te voelen wat je voelt. Ik functioneer nog steeds in de samenleving, maar nu doe ik het op mijn eigen voorwaarden. Ik geef mezelf toestemming om pauzes te nemen, om te rusten, en om mijn mentale gezondheid op de eerste plaats te zetten. Ik ben niet genezen, en misschien zal ik dat nooit helemaal zijn, maar ik ben in beweging, en ik heb hulp. En dat is voor nu genoeg.