Maladaptive Daydreaming

Ik ben een maladaptive daydreamer. Dat houdt in dat ik urenlang per dag spendeer aan dagdromen. Als ik wakker word, is het het eerste dat ik doe en voor het slapen het laatste. 

Ik ben altijd al wel een creatief meisje geweest, met grote fantasieën en dagdromen. Maar ik weet precies wanneer het maladaptief dagdromen begonnen is. Namelijk toen ik naar de middelbare school ging (toen ik 12 jaar oud was dus). Ik kan niet zo goed tegen veranderingen, dus naar een andere school, met andere kinderen, en alle oude klasgenootjes achterlaten was moeilijk voor me. 

Veel mensen die maladaptief dagdromen, hebben verschillende dromen die komen en gaan. De ene dag dagdromen ze over dat ze bijvoorbeeld een heldin zijn die duizenden mensen heeft gered van een orkaan en de andere dag over dat ze een arm zijn en hun familie moeten helpen. (ik zeg maar wat) Maar ik heb sinds dat ik 12 jaar oud ben, alleen 1 verhaal in mijn hoofd. Het is een heel complex verhaal met allemaal karakters erin waar ik me diep en emotioneel aan heb gehecht. Ik verzin soms nieuwe karakters erbij, en we beleven samen avonturen waarin ik meestal de "main held" in ben. 

In mijn hoofd ben ik een betere versie van mezelf. Ik heb veel talent, ik kan fantastisch goed zingen, dansen, ik ben slim etc. terwijl dat in het echt niet het geval is. Ik heb in mijn dagdromen ook bijzonder goede vrienden, die ik in het echt ook niet heb.

Het is voor mij een hele wereld om in te ontsnappen aan de realiteit. Wel is het enorm belangrijk dat mensen weten dat als je maladaptief dagdroomt, je een onderscheid kan maken tussen wat echt is en wat niet. Ik heb wel vivid fantasieën, maar ik hallucineer, hoor of ruik geen dingen die er niet zijn. 

Zelf denk ik dat ik maladaptief dagdroom, omdat ik het gevoel heb dat ik geen controle heb in de echte wereld. Anderen hebben nou eenmaal andere gedachtes en meningen dan ik. Dat is gewoon zo. Maar het is voor mij wel moeilijk om er mee om te gaan. Ik heb vaak dat ik heel impulsief dingen zeg, en er dan spijt van heb. Als dit gebeurt in mijn fantasie wereldje, kan ik de scène gewoon opnieuw maken, of gewoon doen alsof ik dat nooit heb gezegd. 

Ik wil graag hulp zoeken voor mijn probleem en praten met mensen erover, maar ik ben op dit moment 14 jaar oud (ik heb dit dus nog niet zo heel lang) en ik woon daarom nog met mijn ouders. Als ik met een professional wil praten, zou dat dus betekenen dat ik het eerst aan mijn ouders moet vertellen. Ik heb niks te klagen over mijn ouders, ze zijn liefdevol en zorgzaam, wel een beetje streng maar dat valt ook wel mee. Maar alleen al de gedachte dat ze me niet gaan geloven, niet serieus gaan nemen en al dat soort maakt me echt al heel nerveus. Ik voel ook intense schaamte om over het maladaptief dagdromen met mensen te praten, uit angst denk ik, dat ze me zouden uitlachen of denken dat ik gek ben. Ik heb het aan 1 vriendin verteld. Dit schrijven was wel makkelijker voor mijn gevoel. 

In mijn dagdromen ben ik een bekende actrice en zangeres. Veel mensen in mijn dagdromen zijn dan ook acteurs/celebs. Ik vind het enorm irritant dat ik niet eens een keer normaal een serie kan kijken (films/hele korte series lukt meestal wel) zonder een acteur die erin speelt aan mijn dagdroom toe te voegen. 

Het dagdromen komt meestal door triggers. Als ik een random gedachte heb die ik graag zou willen delen met mensen, maar ik heb niemand, dan ga ik even in mijn wereldje en vertel ik het aan 1 van mijn karakters. De mensen in mijn dagdromen zijn eigenlijk een soort denkbeeldige vrienden. Muziek is een enorme trigger, wat echt vervelend is aangezien ik echt veel van muziek houd. Ik kan haast nooit muziek luisteren zonder dat ik begin te dagdromen. 

Mijn schoolwerk en sociale relaties lijden erg onder het maladaptief dagdromen. Want je hoeft toch geen echte vrienden als die je ten eerste waarschijnlijk toch gaan verlaten, en je ze gewoon zelf kan maken in je hoofd met zeker te weten dat die je nooit gaan verlaten? Dat is denk ik het grootste probleem aan maladaptief dagdromen voor mij. En doordat ik heel lang zonder het door te hebben hoe lang ik het al aan het doen ben dagdroom, kom ik vaak in tijdnood voor schoolwerk. En ik word constant afgeleid door dat dagdromen. 

Ik hoop dat iemand zichzelf in mijn verhaal kan zien. Je bent niet alleen. En als een psycholoog dit leest, wilt u dan alstublieft ervoor zorgen dat meer mensen over maladaptief dagdromen te horen krijgen? veel mensen weten niet wat het is, terwijl het wel vaak voorkomt. Daardoor voelen mensen zoals ik alsof er niemand is die ons hoort of die ons kan helpen.