Met een bipolaire blik

Sinds ik weet, december 2013, dat mijn voelen en bijhorend gedrag ook door ‘iets’ in mijn hersenen getriggerd worden, gaat eigenlijk geen moment voorbij dat ik er niet mee bezig ben. Alles nu, gister en in mijn verleden heeft een (andere) context gekregen. Bipolaire stoornis is een meetlat geworden waaraan ik alles opmeet, opnieuw. Alsof ik mezelf opnieuw aan het definiëren ben en mijn gedrag en voelen met een bipolaire blik duid. De hulptroepen zeggen dat dat ‘normaal’ is zo vers na de diagnose.

Iedere dag is nu: wat is van mij, wat is van BIPS en wat niet? Dat ik nu dagelijks mijn ‘lifechart’ bijhoud, maakt het er niet ‘beter’ op.  Bipolair, bipolair, stoornis, stoornis – gek word ik ervan. De grootste ‘angst’ is ook de gedachte, ‘misschien word ik gek’ en ‘misschien willen mijn hulptroepen dan niet meer met mij zijn’, ‘misschien willen ze nu al niet meer met mij omgaan'. Dat is niet waar – weet ik. Dat weet ik. Weet ik dat? Gelukkig zijn dan mijn über-coole hulptroepen die, omdat ik alles hardop uitspreek, mij aankijken en zeggen ‘wij zijn met jou – altijd.’

Garanties bestaan niet. Dat weet ik – maar NU is er en dat is een garantie. En NU ‘zijn mijn hulptroepen voor altijd met mij', hoelang NU ook duurt.

In de eerste weken na officiële dianose waren geen goede weken. Dat kan. Gelukkig konden mijn hulptroepen en ik in die periode ons ‘ei’ kwijt bij onze SPV (sociaal psychiatrisch verpleegkundige) van GGZ. Zij beziet alles met heel veel vertrouwen. “Er is zoveel ontspanning tussen jullie, dat is zo belangrijk. Het is geen twistpunt.” Waarop één van mijn hulptroep-personen verbaasd reageert: “Nee, dit is haar gegeven en daar kan ze helemaal niks aan doen. Het is geen twistpunt – het is een uitdaging.” Dat is zeker de garantie bij een bipolaire stoornis, het IS een uitdaging.

Note to myself and for anyone who cares: Ik ben geen bipolaire stoornis, ik heb een bipolaire stoornis. Nu bijna 4 jaar en vele inzichten verder, zie en voel ik wat ik kan doen. Wat ik kan doen om mijn 'BIPS' positief te beïnvloeden. Het helen van oude wonden en verwerken van trauma is nu het adagium. Niet makkelijk maar heel heilzaam in dit moment. Daarbij, omdat ik het steeds meer met anderen deel, weet ik dat ik niet alleen ben. Dat helpt.