Mijn confrontatie en kennismaking met eigen Depersonalisatie.

Depersonalisatie wordt ook wel "vervreemding of onwerkelijke beleving van emoties, je omgeving en eigen lichaam" genoemd. Mijn eerste confrontatie en kennismaking betrof vervreemding van eigen lichamelijke aanwezigheid. Alsof je jezelf niet meer herkent en als soort toeschouwer van afstandje naar jezelf kijkt. Deze fase ging bij mij gepaard met ontstaan van eetstoornis (Anorexia-Nervosa) en in een tijd dat nog veel onbekend hierover was. 

Toen ik ook vervreemde van omgeving (onwerkelijke beleving), begon best wel een angstige periode. Mede omdat ikzelf niet wist wat me overkwam. Ik kon het dus ook aan niemand uitleggen hoe ik me voelde en waarom. Wat begrip en hulpverlening niet erg ten goede kwam. Dit resulteerde in veel onterechte diagnoses, behandeling en medicatie. 

Eerst werd het toegeschreven aan "psychose" en "waanideeën". Of mensen zeiden gewoon: "je liegt" of "je bent verward". Leg ze dat maar eens uit, als je zelf niks weet! En dat maakte mij toen nog onzekerder en kwetsbaar. Niet zozeer angstiger, dat was ik al. Maar door onbegrip uit omgeving voelde ik me ook niet langer geaccepteerd. Ik neem aan dat dit vooral aanleiding was voor de genoemde eetstoornis. Hallucinaties en "stemmen" had ik in het begin nauwelijks. Maar later toen die meer werden, hoorde ik ook wel van hulpverleners dat iedereen Dopamine bezit als "Neurotransmitter" (hormoon) en dus iedereen dit kan overkomen. De een heeft er meer last van dan de ander. Maar wees toen zeker nog niet op een "ziekte". 

Tegenwoordig (zo'n 30 jaar later) zijn vooral de Hallucinaties zo heftig en frequent, dat ze me vaak uit mijn slaap houden. Geen pretje! En slecht slapen betekent ook een nog slechtere conditie en incassering (mentaal). Na vele jaren eetstoornis leer je er beter mee omgaan en ervaart door toch je best doen zo goed mogelijk te eten dit enorm bijdraagt aan je conditie en incassering! Wat ik zelf ook mee maakte en hoor van lotgenoten (de 1 zijn dood is de ander zijn brood): juist schrijnende of fatale gevallen halen je over nog meer je best te doen om er niet onderdoor te gaan. Zo verloor ik mijn eigen vriendin na 9 jaar, toen zij overleed aan de gevolgen van Anorexia. Vooral die langzame maar gestage aftakeling was pijnlijk om mee te maken! 

Veel is (zeker mij) nog onbekend omtrent Depersonalisatie, vooral de oorzaak. Je denkt dan aan "erfelijke aanleg" of "traumatische ervaring"? Bewijs hiervoor is er niet. Ik ben wel bezig met het laten maken van een MRI-scan. Tegenwoordig kunnen ze daar steeds meer op zien en in terugvinden. Vooral op erfelijkheidsgebied (aangeboren hersenafwijking).