Mijn ijsschots en mijn ankerpunten

Mijn ijsschots en mijn ankerpunten (februari, 2019)

Ik geloof dat je in je leven vele emotionele en mooie momenten hebt met de mensen die je dierbaar zijn. Ik geloof ook dat dat als het ware de ankerpunten zijn om een relatie/band/vriendschap op te bouwen met mensen. Je ontmoet elkaar, blijft elkaar zien als dat leuk is en je een goede klik hebt en naar verloop van tijd bouw je iets op. De ontmoetingen, uitstapjes, etentjes, brengen herinneringen met zich mee en die herinneringen koester je bij een volgende ontmoeting. Bij de ene persoon bereik je wellicht sneller die ankerpunten, omdat je een betere klik hebt. Maar dat doet niets af aan de basis. Je bouwt een basisband op en versterkt die door elkaar te zien, te ontmoeten en samen dingen te ervaren. Ik geloof ook dat het voor andere mensen zo werkt. Ik maak ook bewust het onderscheid naar ‘je’ en ‘ik’. Ik geloof het van horen zeggen dat het voor anderen (‘je’) zo werkt.

Als ik kijk naar mijn situatie, werkt het net even anders. Ik beeld mij in dat ik in een bootje zit op de stormachtige oceaan (dat komt wel aardig overeen met de intense dagen) en dat ik elke zoveel uur (noem het een dag, noem het een week) ergens tegenaan bots. Ik bots tegen mijn onzichtbare ijsschots. Onzichtbaar is niet helemaal het goede woord, want er steekt een klein puntje bovenuit. Dat ene puntje symboliseert de herinneringen die ik heb aan de mensen waar ik om geef. De ankerpunten zitten verscholen aan de onderkant van de ijsschots, diep in de zee verborgen. Minuten verstrijken, uren verstrijken, dagen verstrijken, totdat ik weer tegen de ijsschots bots.

Dit is het moment dat ik weer de strijd aan ga met hoe ik denk dat het zou moeten werken (eerste alinea) en hoe het bij mij voelt dat het eigenlijk (niet) werkt (tweede alinea). Ik probeer mijn ankerpunten te vinden. Ik zoek met man en macht. Ik zie ze niet zitten, ik voel ze niet zitten en daardoor ervaar ik, en nog belangrijker, onthoud ik ze niet. Omdat ik weet dat die ankerpunten ergens moeten zijn, stap ik weer in het bootje en bots ik een paar zeemijl verder weer tegen mijn ijsschots. De frustratie loopt op, de onmacht stijgt en de moedeloosheid sluipt in mijn gedachten. Waarom lacht die persoon naar mij, waarom doet hij net alsof we een band hebben? Dit komt niet overeen met hoe ik het zelf zie, voel, ervaar en (niet) onthoud. Toch maar nog een keer proberen?

Ik plan nieuwe afspraken in met mensen waar ik om geef. Ik probeer nieuwe ankerpunten te slaan. Het moment lijkt goed. Ik stap weer in mijn bootje met een mengeling van verwarring en hernieuwd vertrouwen. Naar verloop van tijd bots ik weer met mijn ijsschots. Ik zoek met man en macht, maar ik zie, voel, ervaar en onthoud ze niet. Waar zijn mijn ankerpunten?

Ondertussen aan de onderkant van de ijsschots

Aan de onderkant van de ijsschots, is de ruimte om nieuwe ankerpunten te slaan bijna niet te vinden. Mijn hoofd draait overuren om vrije vierkante meters te lokaliseren en weer een mooi moment een plek te geven. Het ene na het andere etentje, schouderklopje, lieve glimlachen, omhelzingen, knuffels, mooie en persoonlijke verhalen en ontroerende momenten. Allemaal krijgen ze een plek op de steeds meer overvolle onderkant van de ijsschots.

Wie ben ik en waarom schrijf ik dit

Ik heb dit verhaal geselecteerd uit een van de 270 verslagen die ik tot nu toe (mede) voor mijn psycholoog heb geschreven. Ik ben daar in de zomer van 2017 gestart en nu, na twee  en halve loodzware jaren, kan ik eindelijk weer een echte lach op mijn gezicht toveren. Ik ben man, 25 jaar oud en begin weer op te krabbelen van mijn allerzwaarste ervaring in mijn leven.

Ik schrijf graag, dat heb ik altijd al graag gedaan. Het schrijven helpt mij om mijn gedachten te verzetten en heeft mij ook op hele angstige momenten uit die loop van sippe gedachten gehaald.  Ik ga proberen de komende periode mijn meest inzichtrijke verslagen met jullie te delen van de periode zomer 2017 tot heden.