Mijn laatste weg

Hi! 

Mijn naam is Tessa en ik ben 41 jaar oud. Ik wil graag mijn verhaal delen omdat ik sinds kort in het euthanasie traject zit. Dit, omdat mijn psychisch lijden onverdraaglijk is. Ik ben niet suïcidaal, ik wil zo niet leven.

Geloof me, ik heb alles geprobeerd. Ik zit sinds mijn veertiende in therapie naar aanleiding van een hoop trauma.

Het begon al met seksueel misbruik als baby tot mij vierde ongeveer. Uiteraard weet ik hier niet veel meer van, niet alleen omdat ik zo jong was, maar ook omdat mijn geest zich ter bescherming heeft afgesplitst in meerdere persoonlijkheden. Ik heb dus de diagnose DIS, wat vaker voorkomt bij vroegkinderlijk trauma en herhaaldelijk misbruik, (geestelijke) mishandeling en/of verwaarlozing. 

Ik kan nu mijn hele jeugd en al mijn trauma's op tafel gooien, maar dat stadium ben ik eigenlijk al gepasseerd. Daarnaast zorgt de DIS ervoor dat ik niet alles weet, veel herinneringen zijn opgeslagen bij de "alters". Het komt erop neer dat ik heel veel misbruik, mishandeling en indoctrinatie te verduren heb gehad.

Het gaat om de gevolgen van dit alles. Ik heb altijd het gevoel gehad niet te mogen bestaan zoals ik was en gezocht naar manieren om te "overleven". Dit was onder andere door middel van verslaving, maar ook andere vermijding op alle mogelijke manieren. Voornamelijk letterlijk vluchten, meestal vanuit een dissociatie, een alter. Ik heb zoveel crisisopnames gehad dat ik ze niet meer kan tellen en heb zoveel behandelingen gehad.

Echter pas de laatste jaren, toen ik nuchter was geworden, werd gekeken naar de oorzaak en niet naar het "gedrag" wat ik vertoonde. Ik heb exposure gehad. Dit was eigenlijk het slechtste wat ik had kunnen doen want de hele beerput werd opengetrokken. Er kwam vanalles naar boven en mijn dagen bestonden en bestaan uit babygehuil in mijn hoofd, switchen van persoonlijkheid, schrikken van alles, diavoorstellingen continu voor mijn ogen (een soort rij van plaatjes van dingen die zijn gebeurd die zich voor me afspelen), vluchtdrang, angst voor gevaar, tijd kwijt, ga zo maar door.

Ik heb nog geprobeerd therapie te vinden voor de DIS, maar bij veel gespecialiseerde centra is een aanmeldstop en ben ik te complex vanwege mijn enorm snelle controle verlies door triggers waardoor ik mezelf weer totaal verlies, in een andere wereld en tijd leef en weer gedwongen opgenomen moet worden op de high intensive care binnen de ggz.

Na mijn laatste afwijzing bij een praktijk waar ik veel vertrouwen in had heb ik de knoop doorgehakt en de beslissing genomen waar ik al langer over nadacht. Ik wil niet verder.

Ik ben nu heel gelukkig en heb een stukje rust gevonden nu ik deze keus heb gemaakt. Er komen ook mooie dingen op mijn pad, zoals dat ik met mijn verhaal naar buiten mag komen bijvoorbeeld dmv voorlichting geven. Dit is ook mijn missie voor mijn laatste tijd hier op aarde. Zoveel mogelijk bewustwording creëren voor DIS en vroegkinderlijk trauma. Al kan ik maar 1 kind of volwassen slachtoffer helpen... Ik zie en hoor jullie, net zoals ik nu zelf ook wordt gehoord en gezien.

Helaas kan ik niet op aarde verder, omdat het dagelijks leven ondraaglijk is en ik de energie simpelweg niet meer heb om nog meer achter therapieen aan te rennen en weer afwijzingen te moeten incasseren. 

Dank voor het lezen en vergeet nooit: wat je verhaal ook is, jij doet ertoe!

Liefs Tessa