Mijn verhaal, mijn persoonlijke verhaal

Mijn verhaal, mijn persoonlijke verhaal. Een verhaal waar ik mij eerst voor schaamde maar nu een verhaal die mij typeert zoals ik nu in het leven sta en hoe ik mijn verhaal gebruik als kracht. Want eerlijk waar ‘Ik voel mij nu sterker dan ooit’.

Voor mijn elfde levensjaar had ik een gelukkig leven, een gelukkig leven… ja?! Ja, aan de ene kant een gelukkig leven en aan de andere kant een leegte. Een leegte waarvan ik niet wist wat het was, niet wist of het waar was wat ik dacht en voelde. Een leegte met een inhoud?

Op mijn elfde begon bij mij een eetstoornis te ontwikkelen, ik heb het een jaar 'geheim' kunnen houden maar op mijn 12de kwam het helder naar voren dat ik kampte met anorexia. Ik schaamde mij er dieper dan diep voor, ik zag niet wat er mis was en vond de mensen om mij heen maar zeuren. Ik werd er letterlijk moe van, en ja niet alleen van de meningen van mensen om mij heen maar vooral van de eetstoornis die ik uiteindelijk helder onder mijn ogen geschoven kreeg. Ik schoof de eetstoornis maar gewoon op het overlijden van mijn oma en dat ik daardoor een verminderde eetlust had. Maar is dit waar? Of weet mijn innerlijke gevoel meer?

Tot en met een leeftijd van achttien jaar heb ik hulp gehad in het ziekenhuis. Ik ging onder meer naar een kinderarts en een andere arts vanaf mijn achttiende, twee verschillende diëtisten en verschillende psychologen. En o ja niet te vergeten de medewerkers van de bloedprikpost waar ik wekelijks mijn bloed liet aftappen. Ik had al het gevoel dat ik alles aan het verliezen (sociale netwerk) was, nemen ze ook nog mijn bloed af. Natuurlijk niet helemaal waar, want ja bloed wordt binnen no time weer aangemaakt maar het voelde wel zo voor mij. Bij allen, exclusief de artsen, had ik geen klik met ze. Ik vond ze verschrikkelijk. Waarom bemoeide ze met mijn leven, dat doe ik toch ook niet met hun leven. Ga lekker iemand anders plagen.

Eerlijk gezegd heeft de hulp in ziekenhuis mij niet ver gebracht, behalve dat ik op het gebied van mijn gewicht was aangekomen maar ik had geen inzicht wat er eigenlijk was gebeurd met mijn lijf en hoe die nare eetstoornis mijn sociale netwerk, mijn plezier in het leven, mijn zelfvertrouwen heeft kunnen afpakken. In ieder geval zo voelde ik dat. Die eetstoornis wilde ook nog eens mijn kamer afpakken door mij te laten opnemen in het ziekenhuis. Ja dacht het niet he. Ik was er boos om en dacht waarom moet mij dit overkomen, WAAROM? WAAROM? Dat is de enige vraag die in mijn hoofd bleef spoken. Ik vroeg mij af of ik ooit achter dit antwoord zou komen… Wilde ik op deze manier nog wel leven, waarom zou ik willen leven en wat is mijn toevoeging hier op de wereld? Deze vragen heb ik helaas door mijn hoofd gehad.

De jaren gedurende mijn eetstoornis kropen voorbij, beetje bij beetje gingen de dagen voorbij. Voor mijn gevoel kwam ik in een sleur terecht… Elke dag was hetzelfde: elke dag zelfde tijdstip naar school en weer vrij, elke dag het zelfde eten en elke dag dezelfe strijd met mijzelf en het eten. De volgende dag gaat het riedeltje van voren af aan weer beginnen. In het weekend had ik hetzelfde eetschema maar ging ik in plaats van naar school, tekenen of met mijn moeder boodschappen doen.

Op gegeven moment kwam ik op een redelijk gezond gewicht en werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Wat was ik blij, eindelijk uit het ziekenhuis. Niet meer door de afschuwelijke saaie en enge gangen lopen, niet meer die muffe lucht te hoeven ruiken, niet meer naar de bloedafnamepost te hoeven en niet meer elke week gecontroleerd te worden op mijn gezondheid.

Eén jaar na ontslag van het ziekenhuis ging het best goed met mij. Ik kreeg meer zelfvertrouwen, had weer meer plezier in het leven en ondernam weer meer activiteiten. Maar ik had nog steeds de grote vraag in mijn hoofd: Waarom is mij die eetstoornis overkomen en hoe weet ik of dat vreselijke monster niet terugkomt en nog in mijn lijf zit? Als je iets wilt weten, dan moet je iets verzinnen op wat voor manier je dit kan bereiken. Ik ging er voor de volle 1000% voor om achter de grote vraag te komen.

Om over deze vraag te kunnen praten heb ik hulp gehad bij een coach/ervaringsdeskundige. Eindelijk maar dan toch heb ik de juiste hulp gevonden, eindelijk een coach die voor mijn gevoel mij snapt en begrijpt en die weet waar ik het over heb. Ik kon gewoon even niet begrijpen waarom het zo lang heeft moeten duren voordat ik eindelijk de juiste hulp heb gevonden, maar dat terzijde ik was en ben er erg blij om. Gedurende de sessies ben ik alles over mijn leven, mijn lijf en mij als persoon te weten gekomen. Voor mijn gevoel ben ik letterlijk van binnen naar buiten gekeerd en andersom en dat maal 1000. Vond ik het lastig om de ECHTE IK tegen te komen, ja ik was doodsbang. Maar ik hield vol, ik wil eindelijk af van al mijn vragen, onzekerheden en twijfels. Maakt niet uit wat ik ervoor moet doen of moet laten, ik wil mijzelf leren kennen en wil weten wie ik echt ben, waar ik ertoe doe en waar mijn krachten liggen. Ook al voelde ik die krachten op het begin van de sessies niet, ik was en ben ervan overtuigd dat eenieder zijn eigen persoonlijke krachten heeft. Soms liggen de krachten wat meer aan het oppervlak en soms moet er eerst goed gegraven worden voordat je je krachten tegen komt. Het laatste was bij mij het geval.

Gedurende de sessies heb ik verschillende dingen gedaan, van EMDR tot lichaamsgerichte therapie en van therapie met paarden en honden tot inzicht gevende therapie. Tranen laten stromen, schouders laten zakken, woede uitgeschreeuwd en onmacht uitgesproken. Maar het allerbelangrijkste is dat elke sessie is afgesloten met een glimlach. Nee geen neppe glimlach van goh bedankt voor vandaag en ik zie je wel weer, nee… een oprechte glimlach uit opluchting/ uit inzicht en uit blijheid dat ik weer een beetje heb mogen leren over mijzelf en de eetstoornis.

Momenteel sta ik met alle kracht in het leven, ik sta nu zo ver in het leven dat ik andere mensen wil inspireren met mijn verhaal. Andere mensen wil motiveren om door te gaan als je iets wil bereiken of als je iets te weten wilt komen. Ik ben erachter gekomen dat ik hoog sensitief ben, eerst kon ik niet begrijpen waarom ik niet zo goed tegen druktes kon maar nu een eye opener voor mij. Met al mijn inzichten, kennis en ervaring is ÉÉN ding wat ik heel graag wil en dat is een inspiratiebron, een steun, een maatje of gewoon een persoon zijn die een luisterend oor kan aanbieden voor mensen die kampen met een eetstoornis.

‘Geef nooit op, echt nooit. Jij als persoon bent het waard om te leven en te houden van jezelf. Want van jou is er maar één, wees er zuinig op’

en nog een bijbehorend gedicht:

Waarom ik?

Een periode vol pijn, verdriet en angst. Een angst waarvoor? Ja, voor eten. Volgens mijn gedachte en gevoel had ik dat niet nodig. Maar waar was ik daadwerkelijk mee bezig… mij zelf leiden naar de dood? Is dat wat ik wil? Nee. Ik wil lachen, genieten van het leven en ja, ook weer normaal kunnen eten.

Wat ik heb meegemaakt, wens ik niemand anders toe. Een strijd met mijzelf en het eten, een strijd vol pijn, verdriet en geen een enkele emotie. Het enige wat ik voelde waren mijn botten, koude handen en voeten. En niemand die mij meer groette. Was ik er nog wel? Zag iemand mij?

Mijn botten die zag ik niet, nee joh. Zie je dat vetlaagje niet? Nee, andere mensen vonden mij een magere spriet.  En ik, ik zag dat niet…

Mijn gezin en familie maakte zich vreselijke zorgen. Zorgen over mij of ik het nog wel zou redden. Ben ik er morgen nog? En hoelang gaat dit door? Dit waren zaken die mijn ouders aan mij vroegen. Wilde ik dit? Ja en nee. Ik voelde mij groot en machtig, yes weer een beetje lichter. Maar anderzijds wilde ik herstel, een toekomst maar vooral een gezonde ikke. Die eetstoornis van mij mag wel stikken.

Mijn herstel kostte veel energie en tranen maar op het einde een lach op mijn gezicht. Een lach voor een overwinning. Een overwinning die ik eerst dood eng vond. Maar ik ging ervoor en ging er niet onder door.

Wat ben ik blij voor al de hulp en steun. Zonder dat was ik er niet gekomen. Dankbaar voor alles. En nu, het heden. Ik leef weer en zie de toekomst weer met een glimlach toe.