Niet aankomen, niet afvegen

⚠️ Trigger Warning: dit verhaal bevat expliciete omschrijvingen van seksueel misbruik. 

Als kind elf jaar lang seksueel misbruikt door mijn stiefvader. 

‘Ik wil laten zien dat je niet met je laarzen in dat moeras hoeft te blijven steken’ ‘

Zeven jaar oud was ik toen mijn moeder opnieuw trouwde. Ze had zes kinderen, was blut en was dus blij dat ze weer een man had. Ineens was er weer van alles mogelijk; voldoende te eten, een auto, kado’s… Maar ondertussen vergreep haar nieuwe man zich aan mij en mijn broer. 

Ik weet nog goed die eerste keer dat hij te ver ging. Het was tijdens een familie-barbecue, waarbij hij me op zijn schoot trok. Dat vond ik niet vreemd, want ik zat voortdurend bij mensen op schoot, bij de non uit de buurt, bij mijn moeder, mijn zussen… en nu dus ook bij hem. Ik vond het best, totdat hij zijn hand op mijn buik legde en vanaf daar verder naar beneden ging. Ineens had hij – door mijn kleding heen – mijn piemel vast. Uitermate ongemakkelijk vond ik dat; zoiets had nog nooit iemand bij me gedaan. Ik weet nog dat ik om me heen keek, op zoek naar iemand die het zag gebeuren, maar niemand reageerde. Toen ben ik gevlucht, weg van die schoot. 

Dat moment, daar tijdens die barbecue, was het begin van een lange periode van misbruik. Er was geen ontkomen aan. Zo’n drie keer per week verlekkerde mijn stiefvader zich aan me en moest ik hem bevredigen. Ik vond dat raar, maar hij verzekerde me dat het belangrijk was, en dat iedere vader dit aan zijn zoon moet leren. Omdat ik nooit een echte vader had gehad – mijn ouders gingen uit elkaar toen ik vier was – had ik geen idee dat dit regelrecht bedrog was. Ik vond het vervelend, voelde ergens wel dat het niet hoorde, maar ik deed wat er van me verlangd werd. Mijn stiefvader was een manipulatieve en dominante man, hij duldde absoluut geen tegenspraak. Erover praten met iemand deed ik niet. Als ik er zo op terugkijk is het geen moment in me opgekomen om een van mijn zussen of broers te vertellen wat onze stiefvader bij me deed. 

Foute situatie 

Ik werd me pas voor het eerst volledig bewust van hoe fout het was toen ik op mijn dertiende een vriendje mee naar huis nam. Dat deed ik eigenlijk nooit, misschien wel omdat ik altijd al in mijn achterhoofd had dat dit een ander niet mocht gebeuren. Maar op die donderdag had ik toch een klasgenootje mee, en al snel liet mijn stiefvader hem zijn mobiele foto-afdrukinstallatie in de badkamer zien. Omdat er weinig plek was, moest het vriendje bij hem op schoot zitten, en ja, daar zag ik het al. Ineens had mijn stiefvader de piemel van mijn vriendje vast. Ik heb mijn vriendje toen beetgepakt en hem met een smoesje mee naar buiten gesleurd. We hebben er nooit meer over gesproken, maar later op school zag iemand de verplichte foto die ik van mijn stiefvader in mijn portemonnee had zitten. Toen een andere klasgenoot vroeg wie dat was, antwoordde mijn vriend: dat is de stiefvader van Herman, dat is een pedo. En toen kwam voor mij het benul dat zijn vader die dingen dus niet met hem deed. Ik dacht: dit is dus echt fout. 

'Ik kwam op een dag thuis en zei tegen mijn stiefvader dat het vanaf nu stopt’ 

Geestelijke worsteling 

Het misbruik werd hoe langer hoe meer een geestelijk moeras voor me. Ik was alsmaar bezig met: hoe kom ik er onder het misbruik uit? Maar mijn stiefvader hield de lijntjes enorm kort; hij wist precies hoe laat mijn lessen waren afgelopen en verwachtte dan van me dat ik direct naar huis kwam. Ik mocht weinig, dus als ik niet op school was, was ik meestal thuis, waar hij me naar boven riep om zijn gang te kunnen gaan.Soms was ik zo wanhopig en onmachtig dat ik zelfmoord overwoog. Maar wat zou dat doen met degene die me zou vinden? Dat kun je een ander toch niet aandoen. 

Het misbruik heeft nog tot en met mijn achttiende geduurd. Ik kwam op een dag thuis en zei, toen mijn stiefvader me bij zich riep, dat het niet meer ging gebeuren. Het is gedaan, het gaat niet meer gebeuren. Ik verwachtte een enorme straf, huisarrest, niet meer tennissen, niet meer naar mijn werk bij de Chinees… Maar er gebeurde niets. Zijn reactie was nul. Niks! En daarmee stopte het misbruik abrupt . Dat voelde als een enorme bevrijding, zelfs als een soort overwinning; dit had ik toch maar mooi bereikt. Nu kon ik tenminste ons huis binnenlopen zonder dat er de dreiging op weer een gevalletje misbruik ontstond. 

Ze heeft het geweten 

Op mijn negentiende ging ik het huis uit, ik kreeg onderdak bij mijn oudste zus. Dat ging als volgt: Ik was bij haar op visite en vertelde wat mijn stiefvader al die jaren met me had gedaan. Mijn zus pakte direct de telefoon en belde mijn moeder. Herman komt niet meer naar huis, zei ze, jouw man heeft hem elf jaar lang misbruikt. De eerste reactie van mijn moeder was dat ik het dan vast wel lekker had gevonden. Dat was zo ontzettend ontluisterend, als je eigen moeder dat zegt. Als ik daar aan terugdenk, schiet ik nog vol. Ik denk dat mijn moeder heeft geweten wat er in haar huis gebeurde. Ze móet het hebben geweten, het gebeurde in haar huis, recht onder haar neus. Toen mijn zus eens tegen haar zei dat ze het niet normaal vond hoe onze stiefvader met ons knuffelde, zei mijn moeder dat hij gewoon heel veel van ‘de kleintjes’ hield. Ik denk dat ze het nooit onder ogen heeft willen of durven zien omdat ze dan haar man en haar zorgeloze leventje zou kwijtraken. Alles stond op zijn naam; bij een echtscheiding zou ze alles kwijt zijn. Het was een puur egoïstische stellingname, en dat neem ik haar zeer kwalijk. Ik heb er nooit een gesprek met haar over gevoerd, inmiddels is ze dood. Mijn stiefvader had inmiddels een liefdesrelatie met mijn broer die hij ook als kind misbruikt heeft. Uit jaloezie omdat mijn broer een nieuwe liefde had ontmoet, bedreigde mijn stiefvader hem met de dood en sloeg zijn praktijkruimte in elkaar. 

Ik was toen zesentwintig jaar en deed ten faveure van mijn broer aangifte van mijn misbruik. Op dat moment werd mijn stiefvader door de politie van huis opgehaald en verhoord. Hij bekende – waarschijnlijk omdat hij dacht dat hij er wel mee weg zou komen – en kreeg uiteindelijk achttien maanden celstraf. Veel te weinig, als je kijkt naar het aantal jaren dat het misbruik heeft geduurd. Ja, daarin voelde ik me enorm ontkend. In die tijd gold nog een verjaringstermijn van twaalf jaar. Hoe lang is de verjaring voor pijn? Hoe lang is de verjaring voor verdriet? Hoe lang is de verjaring voor onmacht? Hoe lang is de verjaring voor onzekerheid? Hoe lang is de verjaring voor geknecht zijn? Hoe lang is de verjaring voor vernedering? 

'Je kunt nog een heel succesvol bestaan leiden, ook als je seksueel misbruik hebt ondergaan’ 

Goed gelukt 

Nu, vele jaren later, zijn er nog altijd restjes van het misbruik zichtbaar bij me. Ik heb te dealen met stemmingswisselingen, en kan snel boos worden. Ook heb ik regelmatig last van vervelende associaties. Kleine triggers in het dagelijkse leven kunnen me terugvoeren naar de gebeurtenissen van toen, bijvoorbeeld als mijn vrouw en ik een film zitten te kijken waar associatieve passages in voorkomen. Dan voel ik mezelf op slot gaan. En laatst zat ik naar mijn eigen handen te kijken en dacht ik: goh, die handen hebben heel veel mensen omhoog geholpen. Gelijk daarna kwam het besef dat aan diezelfde handen ook ooit het sperma van mijn stiefvader kleefde. Dit zijn vervelende dingen, maar ik blijf er niet te lang in hangen. Therapie heb ik nooit gehad. Ja, ik ben één keer naar een hypnotherapeut geweest, maar ik vond dat helemaal niks, en dat heb ik gelaten voor wat het was. Het is misschien ook wel gewoon te druk in mijn hoofd, om me op zo’n therapie te kunnen concentreren. Ik ben bovendien een pragmatisch mens: ik wil vooruitkijken in plaats van achteraf huilen met de wolven in het bos, want voor de weg die achter me ligt kan ik geen keuzes maken, voor de weg die vóór me ligt wel. 

Mijn geschiedenis heeft me sterk gemaakt. Het is misschien ook een stukje karakter, maar als ik ergens voor wil gaan, dan ga ik er ook volledig voor. Dat heeft me ver gebracht in het leven. Uiteindelijk ben ik best goed gelukt, zeg ik in alle bescheidenheid. Dat is ook een boodschap die ik met mijn verhaal aan mede-slachtoffers wil geven: blijf niet met je laarzen in het moeras staan, maar trek jezelf eruit of zoek iemand die je daarbij helpt. Want je kunt nog een heel succesvol bestaan leiden, ook als je seksueel misbruik hebt meegemaakt. Het is aan jou om een andere rol voor jezelf te vinden dan die van misbruik-slachtoffer; schrijf voor jezelf een ander toneelstuk.’ 

Boek: Niet aankomen, niet afvegen

https://koopmijnboek.shop/9789464898095 

Uiteindelijk na vierendertig jaar finaliseerde ik mijn boek. Ik wilde mijn verhaal opschrijven opdat we niet vergeten, én ik wilde iets achterlaten voor mensen die ook misbruikt werden of nu nog steeds worden. Ik wil ze laten zien dat je je trauma uit het moeras kunt trekken en dat je nog wat moois van je leven kunt maken. Daarnaast wil ik iedereen uitnodigen om scherper te letten op veranderend gedrag van kinderen. Ouders, sportcoaches, oppassers, leerkrachten: kijk eens goed naar de kinderen om je heen. Stel een vraag, werp een blik door de brievenbus van de voordeur en kom in actie als je vermoedt dat er iets gebeurt wat niet door de beugel kan. Voor hulp en ondersteuning https://mindkorrelatie.nl/ https://centrumseksueelgeweld.nl/ https://www.mannenindepraktijk.nl/ Dank voor je aandacht voor dit taboe. https://hermankorthout.nl/