Nooit meer gewoon

Samen sterk zonder Stigma. Leven zonder zelfstigma. Het zijn zomaar van die organisaties die ik volg. Openheid geven over psychische aandoeningen -is een advies dat je omgeving begrip zou moeten geven- is ook een hulpverleningskreet waar 'patiënten' gehoor aan moeten geven. Maar ik ga voor een keer mijn schaamte voorbij om het volgende duidelijk te maken. De opbouw van de huidige hulpverlening is een wijze waarop alle zaken in de samenleving rondom jouw functioneren steeds zal teruggrijpen op diagnoses en het hebben van begrip dat je anders bent met de beperkingen die je hebt.  De voorvallen die in het verleden hebben gespeeld zijn hier primair. Deze worden door slecht aansluitende hulp ( van vaak goedbedoelende hulpverleners) een verhaal dat je iedere keer opnieuw moet vertellen. Je bent en blijft actief bezig met je 'foute' ik. Dit maakt dat je dag in dag uit steeds opnieuw opstaat als een beperkt mens waar verdere ontwikkeling niet mogelijk is. Iedere keer moet er bij de tientallen hulpverleners steeds weer teruggepakt worden op de tekortkomingen. Ieder talent dat een mens ooit bezat of bezit is in dit proces niet van belang. Dit gaat net zolang door tot je op het punt bent waar dat dagelijkse ritueel zo'n deel van jezelf is verworden dat het nooit meer mogelijk is jezelf hier los van te zien. Met de beste bedoelingen ben je altijd een 'ja, maar' persoon geworden. Je kunt en zult nooit en te nimmer meer als volwaardig mens mee draaien. Je talenten gaan verloren. Onbedoeld ben je een project van velen geworden. 'We vinden je leuk ondanks' ..... 'Je mag meedoen ondanks'.... En zelf zeg ik het ook. 'Ik doe mee tenzij.... ' Het label wat je deels moet beschermen is een brandmerk geworden. Je kwaliteiten zijn ondergeschikt. En niemand is in staat dat te veranderen. Ik leef op internet omdat er door stigma's en zelfstigma geen plek is om in de echte wereld nuttig te functioneren. Al jaren niet. Een aandoening die zo af en toe de kop opsteekt ( in mijn geval bipolair) maakt dat je ook in je stabiele en goede periode altijd een minderwaardig gevoel blijft houden of dat je de slechte periode moet herbeleven. Je hebt een bijsluiter met bijwerkingen aan je hangen. Steeds moet ik weer mijn verhaal vertellen en steeds zal ik daardoor bewust zijn in 'dat ik niet normaal' ben. Waarom gooi ik dit dan ook op internet? -Een vriend grapte eens dat ik alles op internet gooide ( was is de context ook leuk)- Nou eigenlijk omdat het inmiddels mijn identiteit en enige wereld is. Het is iets wat mij ( en daardoor mijn partner) 24 uur per dag beheerst tijdens iedere emotie. Iedere stap die wij zetten zal moeten worden omlijnt door een verklaring. En omdat ik eigenlijk alleen nog maar een digitaal leven heb. Mijn onzekerheid is zo groot geworden dat ik bij een uitnodiging van ons altijd twijfel of men wel echt prijs op mijn aanwezigheid stelt of dat men mij als een 'ondanks dat' mens voor lief neemt. Wil  ik eigenlijk iedereen die ooit met 'mijn doelgroep' te maken heeft in de breedste zin van het woord via dit medium het volgende voorleggen. Probeer zo vroeg mogelijk te zoeken naar het mens dat zit tussen die stigma's. Wanneer je daar vroegtijdig mee start lukt het iemand misschien nog om zichzelf te blijven zien als individu en niet als een 'ja maar of 'tenzij' mens. Een goede vriendin postte ooit een schokkend verhaal over een impertinente vraag die zij kreeg vlak voor haar huwelijk. Zij had depressies gehad, daarom zouden ze toch wel zo verstandig zijn geen kinderen te nemen. Dergelijke stigma's dreunen langer door dan je ooit zult beseffen. Het raakt je tot op het bot. Het doet je realiseren dat je een anders dan normaal mens dreigt te worden.