Onmacht bij buren, politie en hulpverlening

Vandaag heb ik vanuit mijn werk met 10 buren om tafel gezeten. Buren van een mevrouw met psychiatrische problematiek. Buren die boos, gefrustreerd, bang zijn en sommige die zelf gezondheidsklachten krijgen van de stress die zij elke dag ervaren van hun buurvrouw.

De buurvrouw is een mevrouw die al jaren bij de hulpverlening, politie, woningbouwvereniging bekend is. Mevrouw heeft periodes dat het wat beter met haar gaat, omdat ze dan haar medicatie slikt. Maar... er zijn ook heel veel periodes dat het niet goed met haar gaat en dat haar ziekte van grote invloed op de buurt is. En vandaag heeft de buurt bij mij en de wijkagent te kennen gegeven dat ze het niet langer meer trekken, dat ze bang zijn dat 1 van hen haar wat zal gaan aan doen. 

En dan sta je als politie en hulpverlening machteloos. Want je begrijpt hun gevoel. Want als wij ons al zo machteloos voelen omdat we deze mevrouw niet kunnen helpen, hoe moet dat dan voor hen zijn die er dagelijks mee te maken hebben? De buren begrijpen maar al te goed dat deze mevrouw ziek is, dat ze hulp nodig heeft, maar snappen niet dat ze deze hulp niet krijgt en dat niemand haar verplicht om hulp te accepteren. En daarom hebben we besloten om de buren uit te nodigen voor een gesprek, om hen inzicht te geven in wat er buiten hun gezichtsveld allemaal gedaan wordt om deze mevrouw in zorg te krijgen. Maar, ook om naar hun verhaal te luisteren, hen het gevoel te geven dat ze gehoord worden. En dat blijkt hard nodig.

De direct naaste buurvrouw is net voor het gesprek met hartklachten opgenomen in het ziekenhuis. Deze klachten zijn volgens de buren te wijten aan de buurvrouw, die 's nachts in huis loopt te schreeuwen, op de muren aan het bonken is, die voor haar huis camera's geplaatst heeft, die met dingen naar hen gooit, op straat loopt te schelden en te pas en te onpas roept dat ze hen wat zal gaan aandoen, die de spelende kinderen op straat lastig valt, die de mevrouw die voorbij loopt met haar hond achterna schreeuwt en zo kunnen we nog wel even doorgaan. In een paar maanden tijd zijn er bij de politie al 64 meldingen binnen gekomen. Politie, GGZ, corporatie, allen zijn er bij betrokken en is mevrouw al diverse malen besproken en bekeken wat we kunnen doen. Het erop team van de GGZ gaat vaak bij haar langs en probeert haar te motiveren om in behandeling te gaan of medicatie te gebruiken. Maar mevrouw vind zelf niet dat ze ziek is, maar dat het aan de anderen ligt, dat die een complot tegen haar hebben. Als de politie weer eens langs gaat na een melding bekijken ze of er strafbare feiten zijn gepleegd. Dit was een paar keer  het geval maar vervolgens seponeert de rechter haar zaak en kan ze gewoon weer gaan. De politie bekijkt ook elke keer of er een reden is om mevrouw te laten beoordelen en of ze dan via een RM of IBS opgenomen kan worden. Helaas zijn daar tot nog toe nog geen gronden voor. 

Ondertussen trekken ook haar kinderen bij ons aan de bel. Wanneer doen jullie nu eens wat? We vinden dit zo erg voor onze moeder. Ook zij voelen de machteloosheid, maar erkennen ook dat we alles doen wat in onze mogelijkheden ligt.

Wat zou er dan wel moeten gebeuren? In Nederland hechten we erg aan ons zelfbeschikkingsrecht en recht op privacy. En dat is een groot goed. Maar... misschien slaan we hier soms wel teveel in door. Als zoveel mensen last hebben van 1 persoon, 1 persoon die zelf niet inziet dat ze ziek is en hulp zou moeten hebben, slaan we dan niet een beetje door? Ik vind het lastig om te verkopen aan deze buren, die niet zeggen dat mevrouw moet verhuizen, maar die hopen dat ze de juiste hulp krijgt, dat we mevrouw deze juiste hulp niet kunnen bieden.  Ik vind ook dat deze buren het recht hebben om prettig te wonen en dat er iemand is die hen beschermd tegen de ziekte van hun buurvrouw en die door haar ziekte het woongenot van de buren zo verknalt. 

Ik hoop echt dat de regering samen met de hulpverlening die veel vaker met dit soort situaties en dit soort verwarde mensen te maken heeft, tot een  oplossing gaat komen, waarin recht gedaan wordt aan alle betrokken mensen. Want soms moet je mensen toch echt tegen zichzelf beschermen, maar ook de ander die hier ernstige hinder van ondervindt. 

Meer ervaringsverhalen