OVER WINNEN

OVER WINNEN

Als winnen een verslaving wordt, je gedachten een gevangenis en je lichaam de prijs.

 

Onschuldig begin

Het begon allemaal heel onschuldig op mijn 15e. Ik heb altijd een meisjesdroom gehad om ooit in het Nederlands hockeyteam te komen. Ik deed er alles aan om die droom uit te laten komen. Dat ging met vallen en opstaan. Zo kan ik mij nog goed herinneren dat een hockeytrainer tegen mij zei dat als ik wat lager in mijn vetpercentage zou zitten, ik minder blessures zou hebben en beter zou presteren. Wat mijn hij niet wist was dat ik al niet lekker in mijn vel zat en dat dit eigenlijk de druppel was die de emmer deed overlopen. Ik ben nooit te zwaar geweest, maar ik dacht: als ik de top wil bereiken, dan moet ik alles op alles gaan zetten en dit advies opvolgen. Ik ging op mijn voeding letten en dat begon met snoepjes en koekjes te laten staan. Al snel merkte ik resultaat. Ik viel af en kreeg veel complimenten van mensen om mij heen en daarnaast werden mijn prestaties ook beter. Ik kwam in een goede flow terecht, dacht ik. Na het behalen van mijn havodiploma kreeg ik de kans om voor FC Barcelona te gaan spelen. Ik verhuisde zonder mijn ouders en zusje naar Spanje. Ik zat daar in een appartement en voelde mij erg alleen. Het bezig zijn met het eten werd een steeds grotere obsessie. Alles waarvan ik dacht dat het niet goed voor mijn lichaam was, zette ik op een ‘verboden-producten-lijst’. Producten met e-nummers, suikers, vetten, zouten en koolhydraten meed ik en at alleen nog eiwitten en groentes, maar ook dat werd steeds minder. Dat ging zo ver dat ik op een gegeven moment bijna niks meer at op een dag. Mijn sportprestaties gingen snel achteruit tot op een moment dat het hockeyen echt niet meer ging en ik niet meer op mijn benen kon staan. Ik wilde niet naar huis, want ik had een droom die ik nog niet had waargemaakt. Naar huis gaan stond voor mij gelijk aan falen. Uiteindelijk hebben mijn ouders mij toch naar Nederland teruggehaald.

 

Een eetstoornis? Nee joh, ik niet. 

Mijn hockeydroom was in duigen gevallen. Ik was altijd de hockeyende Hilde en wie was ik nu nog? Ik had geleerd dat zolang ik maar presteerde, ik vrienden had, en nu zag niemand mij meer staan… Ik was mijn mezelf en mijn identiteit kwijt. Langzaamaan ging ik deze steeds meer in het eten zoeken. Dat was hetgeen waar ik controle over had, het enige waar ik nog goed in was en waarin kon presteren. Zo zag ik dat op dat moment. 

Mijn ouders maakten zich grote zorgen. Ik kwam bij de kinderarts terecht en al snel werd het duidelijk dat ik een eetstoornis had: anorexia! Dat heb ik nog lange tijd ontkend, want het enige waar ik controle over had, dat ging niemand mij afpakken, dat was mijn geheim. Vanaf dat moment ben ik in de wereld van eetstoornissen terechtgekomen en ben ik meerdere keren opgenomen geweest, waarvan twee keer in Portugal. Door mijn ziek zijn isoleerde ik mezelf heel erg. Alle sociale contacten vermeed ik, uit angst dat ik daar moest eten. Daarnaast had ik de energie ook niet meer. Mijn lichaam was op. Ik had veel lichamelijke klachten zoals: constant koud, pijnlijke botten, geen menstruatie, haaruitval, enzovoort. Ik was doodongelukkig, maar ik deelde daar niets over met mijn ouders en zusje. Ik wilde dat zij trots op mij waren en zich geen zorgen maakten.

 

Omslagpunt

Mijn ouders stonden met hun rug tegen de muur en waren zo machteloos. Afgelopen december 2017 stond mij weer een opname te wachten bij een eetstoorniskliniek, omdat de toenmalige kliniek mij niet meer de medische zorg konden bieden die ik nodig had. Ik weet nog goed dat mijn moeder op een gegeven moment tegen mij zei: ‘Hilde, we leven met je mee. Maar als je zo doorgaat dan lig je over een paar weken tussen zes planken onder de grond. We zullen allemaal verdrietig zijn, maar het leven gaat door, met of zonder jou!’ Dat mijn eigen moeder dit tegen mij zei heeft mij toen heel erg geraakt, maar het heet me ook aan het denken gezet. Ik ging beseffen dat ik nu al zes jaar een eetstoornis had en eigenlijk al die tijd niet voor mezelf gevochten had. Ik vond dat ik het leven niet meer verdiende en ik deed eigenlijk alleen af en toe mijn best voor mijn ouders en therapeuten om hen trots te maken. Ik moest dit voor mezelf gaan doen! Dat betekende goed voor mijn eigen lichaam gaan zorgen om zo ook weer de dingen in het leven op te pakken die ik eigenlijk zo graag wilde, zoals studeren en sporten. Mijn motivatie veranderde van het herstellen voor een ander naar het herstellen voor mijzelf. 

 

Mijn boodschap

Nu ik al een stuk verder in mijn herstelproces ben, weet ik waarom ik op mijn 15e niet lekker in mijn vel zat. Van mijn 11e tot en met mijn 13e jaar ben ik seksueel misbruikt door een hockeytrainer. Op mijn 15e is dit naar buiten gekomen en heb ik samen met mijn ouders aangifte gedaan. Alleen stopte ik dit trauma heel ver weg. Ik hoopte dat het ooit zou verdwijnen als ik maar deed alsof het er niet was. Dat was natuurlijk niet het geval. Ik moest het gaan verwerken en daar ben ik nu in de kliniek mee bezig! Een eetstoornis is zoveel meer dan wel/niet eten of bezig zijn met het gewicht. Een eetstoornis zit als een jasje om onderliggende problemen heen. Ik zette mijn eetstoornis onder andere in om maar niet met mijn emoties bezig te hoeven zijn. Het was voor mijn gevoel het enige waar ik controle over had. Nu ben ik hard aan het werk om weer te durven voelen en te durven zijn, zijn wie ik ben met mijn imperfecties en dat deze mij juist zo bijzonder maken. Het is een weg die ik zal gaan met vallen en opstaan, maar ik weet zeker dat ik op een dag kan zeggen: ‘Lieve eetstoornis, mijn vriend en vijand, ik heb je niet meer nodig, ik kan het leven nu zelf aan.' Die vrijheid gun ik iedereen. 

 

Boek

Ik schreef een boek over wat ik heb meegemaakt. Dat hielp me om te reflecteren op mijn gedrag. In het begin vond ik het ook makkelijker om mijn gevoel op papier te zetten dan het op een andere manier te uiten. Ik hoop dat ik met mijn verhaal mensen kan inspireren, herkenning kan geven en voor begrip kan zorgen. Zoals ik al eerder vertelde, draait een eetstoornis namelijk om zo veel meer dan wel/niet eten of het gewicht… 

Mijn boek heet ‘Over Winnen’ met deze treffende ondertitel: Als winnen een verslaving wordt, je gedachten een gevangenis en je lichaam de prijs. Je kunt meer over mijn boek lezen op deze website.

Meer ervaringsverhalen