Recht?

Ook ik heb een ervaring gehad welke een doorsnede was van Kafka en (rond)1984.

Wat was er gebeurd:

Drie jaren na mijn eerste psychose stelde mijn behandelend psychiater voor dat gezien mijn herstel, ik zou kunnen stoppen met antipsychotica. En gaandeweg kwamen de vastgezette herinneringen en emoties los. De herinneringen met de emotionele lading van die tijd dat ik psychotisch was geweest. Tijdens mijn behandeling was bespreken van wat de inhoud van mijn belevingen was geweest niet toegestaan.

Dit uit angst van behandelaren en mijn directe omgevingen dat ik herbelevingen zou krijgen. Daardoor had ik ook de psychotische vermenging van waarheid en zo ervaren emotionele waarheden (dat de tv direct met mij communiceerde voelde! als “waar”) toen niet van elkaar kunnen scheiden.

Iemand met een diagnose heeft in vrijwel ieder conflict ook een soort onuitgesproken maatschappelijk voorwaardelijke veroordeling. In ieder geval wordt bij hoor en wederhoor ook zogenaamd “psychiatrisch beeld" meegenomen; Klopt mijn waarneming wel? (volgens anderen)

Dat is ook de grootste klap geweest die ik kreeg met de diagnose ;”schizo en para” (straattaal). Dat wil zeggen dat men vond dat mijn waarneming niet klopt, dat mijn perceptie daarvan dus ook niet klopt; dus mijn handelen werd als onvoorspelbaar geacht.

Ik kreeg ruzie met mijn directe buurman, ik had herbelevingen in mijn woning en was emotioneel en hij vertelde mij dat ik mij aanstelde; ik werd razend. en vervolgens heb ik bewust een klein beetje papiersnippers in een pan onderaan zijn trapgat even aangestoken en de rook omhoog laten trekken. Binnen tien seconden had ik het onder de kraan gezet en gedoofd (ik was kok van beroep) maar buurman kwam in volledige paniek naar beneden in de veronderstelling dat ik het huis in brand had gestoken.

Vervolgens ging het snel; politie/ambulance, In Bewaring Stelling via de burgermeester, gedwongen opname direct in de separeer en gedwongen gespoten medicatie.

En iedereen in mijn buitenwereld, formeel en informeel, was het hier mee eens, want ik was ziek dus mijn waarneming en handelen klopten (dus) niet.

Ik had mij goed voorbereid op de zitting waarbij over het vastzitten voor de komende 6 maanden zou worden beslist, ik was gespannen.

Achteraf waren er twee belangrijke argumenten, namelijk afwenden van gevaar tussen buurman en ik en in het contact was ik oninvoelbaar, dat wil zeggen dat de toon waarop ik dingen zei (vond men) niet paste bij het uitgesprokene, een teken van realiteiten verwarring vanuit schizofrenie.

Nogmaals ik was gespannen, op papier klopte alles wat ik zei, het was geen wartaal. Maar de lading en toon klopten niet vond men en hoe kan ik mijzelf daar tegen verdedigen?

Verder werd de rechterlijke machtiging aangevraagd door mijn behandelende psychiater, vervolgens gaat de rechtbank mij beoordelen maar de rechter voelt zich niet bevoegd om over de expertise van de psychiater (geestesziekten) te oordelen. Achteraf toen ik verhaal wilde halen over wat ik als onrecht ervoer verwees de psychiater naar de uitspraak van de rechter; en nergens vond of kreeg ik steun.

Na de uitspraak verwijst de behandelaar dus naar de rechterlijke uitspraak die op zijn rapport is gebaseerd en vervolgens dus bekrachtigd.

Hoe kan ik mij verdedigen tegen de beschuldiging oninvoelbaar gesproken te hebben en er was naar mijn mening zeker nooit werkelijk gevaar geweest, tevens was ik als partij in het conflict nooit bevraagd waarom ik dit gedaan had. Men vond mijn reactie buitenproportioneel en mijn uitleg te kil, maar dat vond ik ook van de bestraffing.

Ik was weer “in de war” dus iedereen was het er mee eens.

Toen werd ik dus echt boos hetgeen vervolgens voor mijn observerende omgeving weer bevestigde dat er echt iets aan de hand was.

Ik moest bijvoorbeeld gedwongen afkicken van cannabis, d.m.v. sancties, (positieve urinetest was een week geen vrijheden vanwege mogelijke “onberekenbaarheid”) ik liet mij niet door straf en beloning conditioneren en heb dit continue gedwarsboomd. Na 6 maanden werd ik ontslagen uit het “ziekenhuis” waar ik op een slaapzaal lag met 40 personen, allen gedwongen opgenomen, dus “men” vond dat deze mensen gevaarlijk voor zichzelf of omgeving waren. Sommigen met een “Zweedse band” altijd vastgebonden aan stoel en bed. Dit was begin jaren 80 in Nederland.

Mijn Rechtsbeleving binnen de geestelijke gezondheidszorg was zoals ik het toen beleefde dus niet best. Nog steeds worden mensen verpleegd die naar eigen zeggen tegen hun wil zonder eerlijk proces vastzitten.

Wat bijvoorbeeld in de rechtbank etiquette is geslopen is het volgende; Wat ooit als een persoonlijke positieve bekrachtiging is bedoeld door de advocatuur; Als de advocaat in de 1e enk. persoon i.p.v. de 3e persoon enk. over zichzelf spreekt dat ondersteunt hij niet alleen professioneel maar ook persoonlijk zijn pleidooi. Is dit niet het geval en spreekt de advocaat in de 3e persoon dus ondersteunt deze indirect de “vordering”: De patiënt is te ziek om nu uit gedwongen behandeling te laten vertrekken.

Drie jaar na deze “behandeling” mocht ik weer stoppen met medicatie na weer niet over de inhoud van belevingen te hebben mogen praten; dit keer ben ik de dakloosheid in gevlucht om te verwerken om te voorkomen dat ik weer bruut uit mijn huis zou worden gehaald.

Na 10 opnames in tien jaar, de drie psychotische periodes die in totaal drie jaar hebben geduurd ben ik doorgekomen met een enkele veroordeling in London voor het dragen van verborgen messen.

Twee jaar dakloosheid, op de vlucht en psychotisch; jaren later een bewijs van goed gedrag ontvangen en ben gaan werken als cateringmanager bij de politie in Amsterdam met vrije toegangspas tot de betreffende bureaus.

Mijn geweten bleef dus intact,  maar psychiatrische patiënten lopen letterlijk een tienvoudig risico om mishandeld te worden t.o.v. anderen (zowel op straat als door “het systeem”). Dat laatste is mij ook gebeurd, ik scheen en was weerbaar, hoefde zelden te vechten, had respect of was al weer weg. Maar mijn lichamelijke en geestelijke integriteit voelt als ernstig geschonden ook al dacht men toen vanuit de beste intenties het juiste te doen.

Tijdens dakloosheid heb ik mijzelf twee keer kort laten opnemen om bij te tanken, ben natuurlijk beoordeeld en zonder maatregel losgelaten.

Ik was nooit een gevaar voor de maatschappij; de maatschappij, formeel en informeel, was een gevaar voor mij.

Connect Portaal

russel cummins maakt gebruik van het Connect portaal.

Meld je direct aan om contact op te nemen
Meer ervaringsverhalen