Toen de GGZ een Wapen Werd

Meer dan vijf jaar geleden werd ik opgenomen in de GGZ, niet vanwege gevaar, maar door een combinatie van familieconflict, valse meldingen en een systeem dat liever controleert dan begrijpt. Wat volgde was een periode van trauma, dwangmedicatie, isolatie, en jarenlang herstel van schade die nooit had mogen gebeuren.

Mijn opname was inmiddels meer dan vijf jaar geleden. Ik weet nog steeds niet precies waar ik moet beginnen. Het blijft moeilijk om terug te denken aan die periode.

Ik herinner me hoe de GGZ als wapen tegen mij werd ingezet door mijn familie—of specifieker: door mijn zus. Pas achteraf werd dat echt duidelijk, toen ik een kopie kreeg van mijn dossier en het begon te lezen.

Ik had gehoopt dat de professionals toen meer inzicht hadden. Dat ze zouden zien dat er sprake was van een persoonlijk conflict tussen mij en mijn contactpersoon. Die persoon was zelf mentaal onstabiel, ouder dan ik, en op een of andere manier mijn contactpersoon geworden zonder dat ik daarvan op de hoogte was.

Mijn verblijf duurde in totaal zes maanden. De trauma’s die ik daar heb opgelopen draag ik nog steeds met me mee. “Eenzame opsluiting” noemen ze het nu. Sorry, maar wat een walgelijke poging om een barbaarse maatregel van een onmenselijke systeem wit te wassen. 

De banaliteit van het kwaad is hier volledig zichtbaar, en iedereen speelt gewoon mee.

De wond die dat achterliet is weer een heel nieuw onderwerp voor therapie, bovenop alles wat ik daarvoor al had.

Verplichte medicatie, met koppigheid, coercie, en overtuiging. Volgens hen zou ik nooit beter worden zonder. De psychose zou terugkomen als ik zou stoppen. Het risico was te groot.

Maar misschien—misschien— ja, als de diagnose klopte. Ze wisten toen nog niet dat ik die medicatie helemaal niet meer nam. Anderhalf jaar lang niet. Geen psychose. Vijf jaar later. Nog steeds geen psychose. En om het extra duidelijk te maken: ik heb in die periode ook drugs gebruikt.

Nog. Steeds. Geen. Psychose.

Wat een wonder, toch? Ben ik opeens genezen? Super-immuun? Want mijn stress, depressie, trauma’s en problemen zijn sindsdien alleen maar erger geworden.

Diezelfde zus probeerde me later weer met dwang op te laten nemen. Belde mijn psychiater achter mijn rug, loog opnieuw, en eiste opname—alsof ze er nu nog meer zeker van was dat ze dat kon afdwingen. Maar het werkte niet. Door mijn regelmatige contact met mijn psychiater was het meteen duidelijk dat ze niet handelde uit zorg, maar uit controlezucht.

De GGZ werd als wapen gebruikt. En ze speelden mee, als dwazen.

Ik kwam er onlangs achter dat de Wvggz de Bopz heeft vervangen. Ik hoopte dat dat een verbetering was. Maar alles wat ik lees—ervaringen, evaluaties, klachten—wijst erop dat het alleen maar erger is geworden.

Ik schrijf dit niet alleen voor mezelf. Ik schrijf dit omdat ik inmiddels weet dat het iedereen kan overkomen. De wet is veranderd, maar niet ten goede. De taal klinkt zachter—“eenzame opsluiting” in plaats van isoleercel—maar de praktijk is nog net zo hard. En erger nog: met de komst van de Wvggz zijn de criteria zó vaag geworden dat misbruik nóg makkelijker is. Het kost nu minder dan ooit om iemand in een systeem te duwen dat schade achterlaat in naam van hulp. De GGZ mag nooit een instrument van dwang of controle zijn. En zolang dat wel gebeurt, zal ik blijven spreken. Want zwijgen is me al eens bijna fataal geworden.