#trueselfie: Het leven lijkt een bodemloze put, maar ik maak van mijn klachten mijn krachten!

Ik ben een vrouw van 35 jaar en al ruim 3 jaar chronisch depressief met paniekaanvallen en angstklachten. Inmiddels ben ik aangemeld bij het GGZ F-act team en binnenkort krijg ik dan eindelijk mijn hulp. Hier begint mijn levensverhaal.

35 jaar geleden werd ik als jongetje veel te vroeg geboren, namelijk 3 maanden te vroeg. Als jongetje zul je denken? Ja, als jongetje. Ik ben geboren in een verkeerd lichaam en inmiddels door hormonen en operaties 100 procent vrouw en dat is het enige waar ik in mijn leven nooit spijt van heb gehad en mij gelukkiger maakt, omdat ik nu in het lichaam zit wat bij mij past en hoort .. eigenlijk het juiste jasje! Maar goed ik dwaal af..

Ik ben opgeroeid in de sekte Jehovah's Getuigen van het Wachttorengenoodschap. Ik had als kind veel nachtmerries vanwege hun enge eindtijd leer en mindcontrol. Ik had weinig vrienden en vond geen aansluiting. 

Op mijn vijfjarige leeftijd ben ik seksueel misbruikt door een jehovah getuigen kennis van mijn ouders. Mijn ouders kwamen er achter omdat ik niet meer naar de wc kon .. ze namen me mee naar de huisarts en hij schrok zich rot omdat hij een grote scheur ontdekte in mijn achterste.. ik moest geopereerd worden. Daar begon de eerste problemen en breuken in mijn ziel, zo zie ik het tenminste. Ik had moeite met knuffelen en kon geen liefde ontvangen .. gelukkig nog wel geven. Dit herinner ik me nog heel erg goed dat wanneer pa mij op zijn schoot trok ik dit niet wilde .. maar zelf gaf ik wel knuffels. 

Toen ik een jaar of 8 was raakte mijn moeder psychisch ziek en verslaafd aan de alcohol. Ze begon mij geestelijk en lichamelijk te mishandelen. Ik kon me nog goed herinneren dat toen ik op bed lag.. ze mijn kamer opsloop en het licht uitdeed en kruipend over de grond naar me toe kroop en me liet schrikken.. voor een kind van 8 is dit alles behalve humor maar eerder luguber en dood eng! Ook kneep, beet en sloeg ze me als ze haar buien had. Als ze niet dronk was ze een lieve moeder, maar helaas was daar weinig meer van over. Mijn pa sloeg zij ook en stond soms zelfs met een mes voor hem.. of sloeg een bloempot op zijn hoofd kapot. Ik als kind heb dit allemaal mee moeten maken, terwijl ik niet als slachtoffer wil zijn want ik voel me geen slachtoffer maar vind het wel heel erg rot dat ik dit allemaal mee heb moeten maken wat mij erg heeft belemmerd om een goede toekomst op te kunnen bouwen. Mijn pa heeft ook iets gedaan toen ik vervelend was, heeft hij mij met stekkerdraad vast gebonden en me zo een uur laten zitten tot mijn handen paars waren. Uit zo'n familie kom ik dus.

Toen ik twaalf jaar oud was ging ik naar de brugklas en voorbereiden op de vbo mavo.. helaas werd ik daar seksueel misbruikt door een oudere jongen. Ik ging spijbelen en bleef weg van school, waardoor ik mijn moeder betrapte thuis op het vreemdgaan met een andere man. Mijn ouders gingen uiteindelijk uitelkaar en ik was geestelijk een wrak. Ik maakte zelfs mijn eerste psychose mee! Uiteindelijk werd ik door de kinderbescherming uit huis geplaatst en groeide op in internaten van 1997 tot 2002. Die jaren waren echt een hel tussen allemaal jongeren die keihard waren en sommige half crimineel. Omdat ik anders was dan anderen en nogal vrouwelijk, werd ik natuurlijk ook gepest en getreiterd. Ik liep veel weg van het internaat, waardoor ik uiteindelijk daar ook weg moest en in opvanghuizen terecht kwam. In 2002 ging ik begeleid zelfstandig wonen. Inmiddels was ik uit de kast als transgender en mijn familie (behalve mijn ouders) hebben mij als oud vuil aan de kant gezet, dit vanwege hun jehovah geloof. Mijn moeder accepteerde mij wel en mijn vader ook.. maar onze band was erg slecht, je weet wel waarom eerder in dit verhaal.

Inmiddels is het 2005, ik was 23 en leerde mijn huidige man kennen. Ik kreeg paniek en angst klachten en de begeleiding kon niet erg veel voor mij doen dan naar mij luisteren en me tips en adviezen geven. In 2013 was ik paniek en depressief vrij en besloot ik om samen te gaan wonen met mijn man en bij de instelling voor begeleid wonen weg te gaan. Dit kon op voorwaarde dat ik waar ik ging wonen ambulante begeleiding zou ontvangen omdat ik nu eenmaal beschadigd ben door mijn jeugd en toch wel af en toe begeleiding nodig heb voor mijn dagelijks functioneren.

Mijn man en ik kochten een huis en ik kreeg ambulante zorg. Alles leek voor de wind te gaan tot de regering ineens besloot dat ik niet meer per uur kon inkopen, maar betaalde per indicatie. Dit zou mij meer dan 400 per maand gaan kosten en kon ik niet betalen. Ze namen namelijk het inkomen van mijn partner mee en mijn indicatie is hoog. Dus daar ga je voor betalen. Ik betaalde eerst per uur, maar dit kon niet meer omdat de regering dit dus veranderd had. Ze houden geen rekening met je andere kosten die je hebt met je eigen huis en dat je moet sparen, een buffer moet hebben omdat als er iets stuk gaat in je huis dit zelf moet bekostigen. dus ik moest uit noodzaak alle zorg stopzetten. En toen begon mijn terugval! Ik ben nu sinds 2014 erg depressief en wacht al heel erg lang op zorg! GGZ kon mij niet helpen zeiden ze, want ik was te complex. Maar inmiddels heeft de huisarts het voor elkaar dat ik bij het F-act team van ggz tak terecht kan. Dat is speciaal voor mensen zoals ik die net buiten de boot vallen of tussen wal en schip. Het schijnt een speciaal team te zijn van begeleiders psychiaters behandelaren enzovoort, dus ik wacht het af?! Maar ik wacht dus al 3 jaar op juiste zorg en heb helaas één zelfmoordpoging gedaan maar ben achteraf wel blij dat die poging is mislukt. Opgenomen worden kon niet, want de bedden waren vol en behandeling ging niet dus het wachten is nu op het F-Act team.

Ondanks dat ik blij ben dat mijn zelfmoord poging niet is gelukt ben ik alles behalve gelukkig. Ik voel me niet thuis in deze wereld.. Ik voel me een soort remy, een alice in wonderland. Ook het hele sociale media en mobiele telefoonsgebeuren is niet meer mijn ding. Ik vind mensen zombies geworden die niet meer met elkaar, maar alleen nog maar virtueel leven en het leven raast aan mij voorbij terwijl ik stil sta :( Ik heb vanaf mijn 13e geen school gehad.. dus opleiding en diploma's heb ik niet. Maar ik ben niet van plan om stil te blijven zitten. Ik wil van mijn klachten mijn krachten gaan maken en op die manier in de toekomst (want eerst moet ik met mezelf aan de gang) anderen helpen en een ervaringsdeskundige wezen voor mensen en jongeren die hetzelfde mee maken als ik nu. Ik wil iedereen laten, je bent niet gek of raar en zeker niet als je hoog sensitief bent net als ik (extra gevoelig) dan raken dingen je snel en pik je snel dingen op. Je niet thuis voelen in deze wereld anno 2018 is een verschijnsel die ik steeds vaker hoor van mensen, dus ik ben blij dat ik niet de enige ben. Ik hoop dat wij met zijn allen straks meer bewust worden van onszelf en af en toe echt eens alleen met onszelf durven te zijn zonder afleiding van media, sociaal media en televisie of mobiele telefoons. Want ik denk dat we elkaar hard nodig hebben met zijn allen, echt hoor! Kom op, ik geef als tip al lijkt het nu erg donker .. jij bent uniek, er is maar één persoon zoals jij en maar één persoon zoals ik. Verander nooit voor andere mensen en wees altijd jezelf. Alleen op eigen kracht kom je eruit. We moeten het allemaal zelf doen want ook doktoren en psychiaters en behandelaren hebben geen toverstaf.. ze geven advies, tips en handvatten maar we moeten het zelf doen. En het belangrijkste is, blijf er vooral over praten en als mensen je weg wuiven dan moet je er eens hard over gaan nadenken wie je echte vrienden eigenlijk zijn? Dus kop omhoog en als je depressief bent of angstig verberg het niet, het wordt tijd dat de maskers af mogen gaan en daarom ben ik blij van de makers van deze site en het nieuwe tv programma TrueSelfie waarin mensen hun diepste ziel tonen zonder masker en zichzelf kwetsbaar op durven stellen net als ik en velen andere met mij. Er is een ommekeer en dat is alleen maar goed! En wat mezelf betreft??? van 0 tot 10..... mijn levens cijfer is op dit moment een 5 maar het kan nog slechter hoor heb zelfs op -000000000 gezeten dus een 5 betekent op naar de 10!! Liefs en een hele dikke knuffel en ik hoop dat jullie iets aan mijn verhaal haddden. Kop op en wees altijd jezelf want je bent een mooi mens onthoudt dit!

Liefs 

S