‘Wanneer iemand echt depressief is zie je dat echt wel hoor.’

‘Wanneer iemand echt depressief is zie je dat echt wel hoor’ hoor ik iemand op een verjaardag zeggen. Ik voel de frustraties in mij naar boven komen terwijl ik luister naar wat ze nog meer vertelt. ‘Die mensen die depressief zijn die gaan echt nergens meer naar toe dus als je wel naar verjaardagen en andere dingen kan dan ben je echt niet depressief’.

De enige gedachte die door mijn hoofd spookt is dat ze niet weet waar ze het over heeft en dat wat ze zegt absoluut niet waar is. Sinds een jaar ben ik namelijk zelf depressief dus ik denk dat  ik nu wel weet hoe het is en voelt om depressief te zijn en hoe een depressie zich kan uiten. Ik zit namelijk nu ook op die verjaardag, ook al ben ik depressief. Ik heb de neiging om te reageren op wat de vrouw zei maar ik kies er voor om mijn mond te houden. Ik wil namelijk niet dat iemand (naast mijn vriend) weet wat er met mij aan de hand is. Tuurlijk er zijn mensen die de hele dag alleen maar op hun kamer zitten en nergens heen willen gaan of kunnen gaan wanneer ze depressief zijn. Echter zijn er ook een hoop mensen die voor de buitenwereld een masker op zetten, die door proberen te gaan met hun leven terwijl zij van binnen worstelen met hun depressie.

Voor mij was de keuze heel makkelijk; ik wil niet dat iemand, behalve mijn vriend, weet van mijn depressie. Ik schaam me voor mijn depressie, ik ben er niet trots op. En juist door deze vooroordelen die mensen hebben over depressies vind ik het nog moeilijker om er open over te zijn. Ik ben namelijk ook bang dat als ik er voor uit zou komen er mensen zijn die dingen zeggen als: ‘jij bent helemaal niet depressief, je gaat gewoon naar een verjaardag’. Of misschien erger, dat ze tegen andere mensen gaan zeggen dat ik heb verteld dat ik depressief ben maar dat ze denken dat ik dat helemaal niet ben en dat ik het maar heb verzonnen om aandacht te krijgen.

Een depressie hoeft zich niet altijd te uiten in het feit dat iemand de hele dag in bed ligt. Een depressie is ook dat je een masker op houdt voor de buitenwereld door de dingen die andere mensen (zonder een depressie) doen, ook proberen te blijven doen. En dat je ’s avonds in je bed ligt, je de hele boel bij elkaar schreeuwt en huilt omdat je niet weet wat je met jezelf en je leven aan moet. En dat je de volgende ochtend onder de douche stapt, je uitgelopen mascara van je gezicht wast en probeert om naar school te gaan.

Mensen weten niet wat zich in mijn hoofd afspeelt, welke verschrikkelijke gedachten daar rondzweven en wat ik mij zelf toewens/aandoe.

Ik word zo moe en boos van al die vooroordelen. ‘Mensen met een depressie kunnen niks en liggen alleen maar op bed.’ ‘Mensen die depressief zijn hebben overal littekens’. ‘Mensen die depressief zijn zien eruit als een soort ghotic'. NEE, NEE en NEE!

Mensen die depressief zijn kunnen er zo uit zien maar dat MOET niet. Als ik mijzelf beschadig dan ga ik dat echt niet doen op een plek dat mensen het makkelijk kunnen zien, want ik wil niet dat iemand het weet. Echter betekent dat dus niet dat als mensen mijn littekens niet zien, ze er ook niet zijn.

Al die vooroordelen over depressies frustreren mij. 20 procent van de volwassenen (18-64 jaar) krijgt een depressie, 20 procent! En dan weet het grootste deel van de mensen niet eens wat een depressie inhoudt. Waarom is er zo weinig aandacht voor en onwetendheid over? Ik hoop dat als er meer aandacht voor komt (wat nu gelukkig al een beetje gebeurt), ook in de zin van reclamespotjes op televisie, dat mensen beter weten wat een depressie inhoudt. Want met zo veel mensen die een depressie krijgen vind ik dat alle vooroordelen en door sommige onwetende mensen op gestelde ‘eisen’ de wereld uit moeten. Elke depressie is anders en elk mens is anders.