Interview Minister Helder over wachtlijsten in de ggz
Geduld, dat is wat minister Helder van Langdurige Zorg vraagt van de tienduizenden mensen die op een wachtlijst staan voor een intake of behandeling in de ggz (Volkskrant 7 juli). Want het oplossen van de wachtlijsten kan niet in een 'vingerknip', zegt ze. Ze somt een aantal oplossingen op die zouden moeten gaan werken: ‘Ik wil dat er deze kabinetsperiode substantiële verbetering is.’
Er wordt al jaren gewerkt aan het terugdringen van de wachtlijsten, maar dat is niet terug te zien in de cijfers. Het gaat ons ook niet om de cijfers - die de minister in het interview bovendien probeert te nuanceren - het gaat om de mensen die niet op tijd worden gezien en geholpen, met als gevolg veel persoonlijk leed tot aan zelfdoding toe. Een wachtrij bestaat uit individuele personen waarbij ieder mens telt. Telt, in de goede zin van het woord.
De minister laat in feite alles bij de partijen in het veld, met name de zorgverzekeraars en de zorgaanbieders. Zij staat op afstand en hoopt op betere tijden, zo lijkt het. Gaat daarmee een substantiële verbetering komen? Waarom zit zij er niet meer bovenop? Waarom geen oplossing om de ziekste mensen die het langst wachten, eerder te helpen? Wat gaat ze doen om de regionale samenwerking tussen aanbieders en zorgverzekeraars te verbeteren? Diverse aanbevelingen vanuit de IGJ en NZa liggen klaar. Waarom geen toezegging dat een minimumcapaciteit aan complexe specialistische zorg beschikbaar blijft in plaats van te concluderen dat aan de sluitingen van klinieken bijna niets te doen is?
Geduld is een schone zaak, maar namens de mensen op een wachtlijst (en hun naasten) vragen we niet om woorden, maar om daden. We vragen niet om een vingerknip van de minister, maar ook niet dat zij de wachtlijsten door haar vingers laat glijden. Wij vragen haar dat zij haar toezeggingen nakomt. Er zijn heel veel knoppen waar zij nú aan kan draaien om de wachttijden in de ggz substantieel te verbeteren.
