Moeilijk? Dan is het ook mógelijk!

Een jaar of 14 geleden kwam ik mezelf tegen. Dat was niet fijn, zacht gezegd. Ik mocht (ja, zo voelde het) in therapie. 'Alles' had ik al gedaan, niets werkte. Als klap op de vuurpijl kwam justitie ook om de hoek kijken. Daarop kwam de gedachte om een punt achter mijn leven zetten, weer enige keren langs. De gedachte dat mijn kinderen niet achter mochten blijven met de gedachte: waren wij dan niet belangrijke genoeg voor hem, weerhield me. Maar justitie, met name de reclassering, begreep veel in het traject voorafgaande aan het juridische, en gaf me toen veel lucht en een kans. Ik denk, achteraf, zelfs meer dan wettelijk toegestaan. 

Ik kon toen gelukkig nog de motivatie vinden om mijn leven nog (even?) door te zetten. Ik kwam, kon toen nog vrijwillig, bij De Waag terecht. Nu is die instantie puur voor mensen die via justitie in therapie (tbs) 'moeten'. Dat heet forensisch. Mijn therapeut, erg fijne man, begripvol, rustig, niet oordelend. Systeemtherapeut, studerend voor schematherapeut (en met mij als 'project' daar ook als senior op 'afgestudeerd') 7 jaar, wel steeds minder intensief. Van anderhalf uur per week de eerste 4, 5 jaar, naar een keertje in de maand. Eerst groepstherapie en na een jaar, individueel. 

Ik zei: ik geloof nooit dat je me helpen kunt. Echt niet. Maar de rest werkte hélemaal niet, dus je krijgt het voordeel van de twijfel. O, wat was ik blij dat er voor mijn 'toestand' een naam was. Het bestónd! Ik bestond! Ik was niet de éne zeldzaam 'slechte' mens. In therapie. Potver, wat viel dat tegen. Ik deed een hoop dingen hetzelfde als anderen, maar ik veroordeelde die anderen. Huh? . 

Ik durf te zeggen: ik ging van overleven naar leven. Ik draaide in veel gevallen 180 graden óm. Ging anders denken, maar ging vooral mijn gevoel voorop zetten. Met nuanceringen van het hoofd, en zo gaat het nu mooi samen, denk ik. Ik ben er nog niet, je blijft altijd ontdekken. Leuk ! Ik ben, een jaar of 3 na het beëindigen van die therapie, een soort van 'buddy' geworden. Een gezamenlijke vriendin vroeg mij of 'zij' met mij mocht praten. Ik heb ja, gezegd , maar 'ze' moest zélf contact opnemen. Waarom? Omdat er, volgens mij, pas dan de motivatie is om aan de slag te gaan. Beter gezegd: ik ga niet werken aan/met iemand die zelf niet echt wil. 

Na een half jaar een belletje. Ik zocht haar op. We gingen aan de slag. Dat wil zeggen, ik luisterde, gaf haar de erkenning die ze zocht. Maar ik ben géén therapeut. Dus was er vanaf de eerste kennismaking overeengekomen dat ze/we een therapie zochten. Via huisarts was die mogelijkheid er direct. Helaas kwam ze in verkeerde handen. Zei haar verwijsbrief 'schematherapie', had het commerciële psychomedisch centrum een schematische groepstherapie 'verkocht'. Het bedrijf staat en stond er financieel niet best voor, maar om het nu zo te doen, lijkt me ook niet de weg. Ik heb die partij nog nét niet voor de rechtbank gezet. Maar dat niet gedaan omdat 'ze' daar niet beter van wordt, ze wou alleen geholpen worden. Erg goede gedachte, vind ik. Dat die partij helaas verder kan gaan met de illustere praktijken, is wel jammer. 

Ondertussen is de dame in kwestie wel in therapie, zij het elders, en het gaat nu wél goed. Het gaat met haar ook weer goed. Erg mooi om te zien. MIND kende ik niet. Maar zie dat MIND en ikzelf aanknopingspunten hebben, wil me ook graag aansluiten of kijken of we iets voor elkaar (en vooral anderen zoals jij nu zelf die dit leest misschien) kunnen betekenen. Tegelijk heb ik ondertussen ook de gedachte dat we energie moeten steken in de oorzaak van vele problemen: de opvoeding. Niet dat ouders het 'fout' doen. Ze hebben alleen in vele gevallen niet de kennis gekregen die ze eigenlijk wel nodig hebben. Daar zou ik graag ook iets in betekenen. Je zal het al vaak gehoord hebben: het kán echt. Het is moeilijk. Maar dat 'moeilijk' is dan wel weer geweldig, want: het is dan wel mógelijk. Anders was het niet moeilijk, maar onmogelijk. Maar, het kán. Écht!