Als kind had ik al last van angst

Als kind had ik al last van angst. Het begon met angst om ernstig ziek te worden, angst voor zelfmoord, angst om anderen wat aan te doen. Inmiddels heb ik deze angsten niet meer, maar toch komt er steeds in periodes een nieuwe angst om de hoek kijken. Het lijkt alsof mijn psyche het gewend is geraakt om een angst op te zoeken. Nu ben ik bang om mij bang te voelen en in paniek te raken, dat dit nooit meer overgaat en ik niet meer kan genieten van mijn leven en gezinnetje. Meer dan 20 jaar heb ik paroxetine 30 mg geslikt wat mij erg heeft geholpen.  Vorig jaar zomer kreeg ik een flinke terugval nadat mijn moeder overleed. Ze was mijn lieve moeder en vriendin, kon alles met haar delen en ze heeft mij altijd zo goed geholpen als ik in mijn angstperiodes zat.  Op de paroxetine kon ik niet meer vertrouwen en ben nu inmiddels overgestapt naar escitrolapram 10 mg. Het gaat nog helemaal niet lekker, wat logisch is omdat het lichaam tijd nodig heeft om eraan te wennen. Toch ga ik alvast opschalen naar 20 mg in overleg met de huisarts. Ik hoop zo dat deze medicijnen mij gaan helpen. Ook heb ik hypnotherapie gedaan en loop nu bij een psycholoog waar ik net ben begonnen met EMDR. Ik heb er totaal geen vertrouwen in dat ik dit zelf kan oplossen door anders na te denken, dat gaat gewoon niet. Niemand begrijpt hoe ik mij echt voel, ze doen zeker hun best maar als je er niet in zit, dan is dat niet te begrijpen. Veel praten is iets wat mij wel wat helpt, maar ik durf niet steeds iedereen ermee lastig te vallen, ook al zeggen ze dat dat mag. Ik hoop dat er meer mensen zich herkennen in mijn verhaal, en iets kwijt willen, dan voelen we ons niet zo alleen hierin.