Angst voor het einde

Sinds mijn dertiende heb ik psychische problemen, die aan het licht kwamen op mijn vijftiende. De molen begon te draaien en ik rolde de GGZ in. Van therapie naar therapie, van medicijn naar medicijn. Deeltijdbehandelingen en een opname. Goede dagen waren op één hand te tellen (los van de hypomane perioden die ik als positief ervaarde maar dat achteraf niet bleken te zijn) Van diagnose naar diagnose, foute diagnose naar goede diagnose. Op mijn 27e kwam ik dan eindelijk op de goede plek en begon de behandeling écht.

Ik kreeg eindelijk de goede medicatie, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Een paar keer per maand bloed laten prikken en weer afwachten of de waarden goed waren, aanpassen van de dosis en slechter werkende nieren later zat ik op de goede waarde. Toch bleek dit niet het beste medicijn te zijn en werd ik weer op iets anders gezet.

Het belangrijkste waar ik in die tijd achter kwam was dat ik PTSS heb. Hierdoor ging er een wereld voor me open. Ik? De dingen die ik heb meegemaakt waren heel naar, zeker. Maar traumatisch? Het was lastig accepteren dat ik dit had maar ook fijn omdat hier iets aan te doen was. Mijn enige diagnose waar ik van kon genezen. 

Ik begon aan traumatherapie, EMDR, en het harde werk begon. Van alle therapieën die ik had gehad was dit by far de moeilijkste. Één voor één weer die put open trekken, nare dingen eruit halen en me daarin laten verdrinken. Maar ook leren om te zwemmen en omhoog te komen. De nare zwarte gebeurtenissen aan te gaan en los te kunnen laten. We begonnen bij het begin en kwamen langzaam vooruit. Nu zijn we bezig met het laatste pijnpunt en dat is ook gelijk de moeilijkste. De relatie met mijn ex. 7 jaar lang heb ik zijn naam niet eens kunnen uitspreken, iedereen in mijn omgeving wist dat ze zijn naam niet mochten noemen. En nu? Ik kan hem uitspreken. Ik kan hem horen, het is maar een naam. Het klinkt zo klein maar dit is zo groot voor mij. Ik gun hem het niet me weer mijn mond te snoeren. Nu ik zijn naam kan uitspreken kan ik eindelijk de EMDR afronden en dan, dan ben ik vrij? 

Mijn goede dagen duren nu al een half jaar, als het niet langer is. Mijn medicatie is stabiel en mijn hoofd is rustig. En ja natuurlijk heb ik nog slechte dagen, ik ga nog wel eens de mist in. Maar als ik mezelf vergelijk met de persoon die ik twee jaar geleden was herken ik mezelf nauwelijks terug. Maar dan komt de grote vraag: wat nu?

Wie ben ik zonder mijn problemen, wat moet ik doen als ik me goed voel? Hoe moet ik mijn dagen gaan invullen als therapie en hele dagen slapend op de bank doorbrengen wegvallen?

Ik moet gaan nadenken over de toekomst, en dat is hartstikke eng. 

Volgend jaar word ik 30. Ik kan het soms niet geloven. Vroeger dacht ik niet dat ik de 30 zou halen. Ik heb een geweldige partner, een heerlijk huis, twee katten en een lieve familie die er voor me is.

Maar ik heb ook een niet afgeronde studie, geen diploma en geen ervaring met werk.

Ergens geloof ik wel dat het goed komt hoor, maar er zijn dagen dat de paniek toeslaat en ik me liever heel slecht voel omdat ik weet hoe dat voelt en wat ik dan moet doen.

Gelukkig hoef ik niet nu al alles uit te stippelen en de rest van mijn leven gepland hebben. Eerst maar eens therapie afronden, en dan zien we wel weer. Die angst voor het einde? Die gaat niet weg door me er vreselijke zorgen over te maken.