Blijven dansen, dat kan helemaal niet als je overdonderd wordt door angst en paniek

Blijven dansen, dat kan helemaal niet als je overdonderd wordt door angst en paniek. 

Als moeder van twee ben ik altijd maar doorgegaan en doorgegaan. Ik besloot te scheiden en daarna moest ik het ook nog financieel bolwerken voor mijn twee kleintjes en voor mezelf natuurlijk. Ineens was daar een onzichtbare hamer en kon ik ineens niks meer. Vallen, alleen maar vallen en ik was alleen maar moe.

Niemand vertelde me wat er met me aan de hand was. Allerlei fysieke symptomen, maar verder een gezond lichaam. Een hoop stress en vervelende gebeurtenissen, dus het zal wel stress zijn. Ondertussen wilde ik wandelen om te herstellen, maar mijn lichaam gaf het steeds meer op. Ik zat thuis, diep ongelukkig te zijn.

Nu ik geaccepteerd heb dat ik geen wonderwoman ben, ga ik vooruit. Ik doe online dagelijks een kwartier zelftherapie (waar ik vervolgens ook de rest van de dag in mijn hoofd mee bezig ben) en gebruik een antidepressiva. De medicatie helpt, de therapie ook. Verder lig ik uren per dag in bad en denk aan alles wat ik deze dag goed heb gedaan. Ik schrijf wat van me af en praat tegen mezelf: het komt goed, je doet alle goede dingen. Ga vooruit.

Beklemmende gedachten die me vertellen dat ik iets misschien beter niet kan doen, analyseer ik en ik buig ze om naar: jeetje, wat ben je goed bezig. Praten tegen mezelf helpt. Positiviteit zorgt ervoor dat ik uit deze depressie kan raken. Geloven dat je alles aan kunt, maar geen wonderwoman bent ook. Je bent op deze plek in je leven, omdat je soms moet vallen om nog meer te leven. Hop hop, en omarm de vijf minuten die je op een dag wél kunt lopen, ook al kookt een ander voor je. Ik ben blij dat ik mensen om me heen heb die me helpen, waar ik voorheen alles zelf deed.