Blog Russel: Bijltjesjaar binnen de Nederlandse ggz

Momenteel vinden er bij de instelling waar ik werk niet maandelijks(normaliter) maar naar het lijkt wekelijks afscheidsrecepties plaats. Let wel,dit gebeurt momenteel bij vele instellingen in de zorg door het gehele land! Gehele lagen management worden verwijderd, organisaties gehergroepeerd en herzien, en velen zijn boventallig binnen alle lagen van organisaties. Om vervolgens intern op hun eigen baan of een andere interne functie te moeten solliciteren. Bijltjesjaar dus. Ook naar mijn mening noodzakelijk, maar het betreft wel mensen, niet organisatorische (machine)onderdelen. Dit brengt onrust, krenking en een algeheel gevoel van onzekerheid met zich mee. Het halverwege stoppen kan echter grotere problemen brengen.

Wat zou het nieuwe verbindende element binnen de ggz kunnen zijn? De volgende punten lijken mij essentieel; Van oorsprong is de zorg door de eeuwen heen een door compassie gedreven roeping geweest. Dat is onze oer-cultuur, compassie voor de lichamelijk en /of psychisch lijdende medemens. Hier zat niet bepaald een verdienmodel op. Mocht vandaag de complete medische zorg zonder geld komen te zitten dan blijven deze mensen over en zullen zorgen voor de verzwakten, zoals in ieder land van onze wereld.

Naar mijn mening zijn wij daarvan; psychisch lijden verlichten of verzachten.

Mensen binnen de ggz die dit basisprincipe niet “zijn” heb ik leed zien toevoegen aan de reeds lijdende medemens vanuit persoonlijke krenking, onverschilligheid en cynisme of zakelijkheid.

Een andere wenselijke kwaliteit lijkt mij empathie, vermogen om in en zelfs mee te kunnen voelen met(!) de ander. Zij die niet zozeer het verschil tussen de zieken en de gezonden maken, De wij en zij.

Dit op een integere en professionele manier, van de hulpverlener kan verwacht worden dat deze overziet wat hij teweeg kan brengen, in positieve zin op helende wijze, en alert op mogelijke emotionele mijnen rondom ieder. Hiervoor dient een hulpverlener congruent kunnen zijn, in contact met zichzelf, hij gelooft wat hij zegt en zijn lichaamstaal bevestigt dat. De hulpverlener zit er dan als compleet mens en is de bekrachtigende werking op het helingsproces van de ander maximaal.

Wat zou er kunnen gebeuren met een organisatie die ook op deze kwaliteiten inzet?

De medewerkers vinden persoonlijke vervulling in hun werk (roeping) en dat is wat zij diep van binnen met hun (levens)tijd willen doen, vervolgens brengen zij de grote + in waar iedere organisatie op hoopt omdat alleen dan excelleren mogelijk is.

Laten wij beginnen met ons te verenigen binnen de ggz onder onze oeroude traditie van psychisch lijden  willen verlichten en verzachten.

Wie durft?

Russel Lawrence Cummins. 11-05-2017