Blog Russel: Het Geweten van de GGZ

Het is een open deur om te beweren dat de wijze waarop een maatschappij met de kwetsbaarsten  omgaat, maatgevend is voor het ethische niveau van het collectieve geweten.

Binnen Nederland is daar mede de ggz aangewezen om de kwetsbaren op humane wijze te behandelen.

Het dilemma; Als iemand vanuit ziektebeeld extreem gewelddadig is waar eindigt dan zijn belang en wanneer is de veiligheid van de medewerkers belangrijker. De reactie op zulk geweld laat op een van de frontlinies binnen onze maatschappij zien, wat de dan huidige menselijke maat is. Een soort collectief geweten.

De “wet” alleen ondervangt nooit wat juist is of niet. Wetgeving is reactief; nadat iets fout is gegaan komt de (wenselijke) wetgeving.

En continue gaat er iets op unieke wijze fout. Dus is werken vanuit een solide basis ethiek de enige manier om dit te ondervangen, wat is en voelt juist om te doen; of juist niet te doen.

Deze mengeling van verstand, gevoel en intuïtie maakt de mens uniek, dus waarom niet durven hierop te vertrouwen in plaats vanuit een onbetaalbare cultuur van controle en wantrouwen reactief te handhaven?

Zoals ik eerder gesteld heb heeft de ggz een breed mandaat in Nederland. Wij zijn de uitgestoken hand voor de medemens in nood, en bij gevaar vanuit de ziekte. In de praktijk mogen wij dat met dwang afwenden.

Echter wordt dit door de patiënt niet zelden op andere wijze ervaren. De psychiater maakt een medisch rapport voor de rechtbank, waarop de rechter zich vervolgens niet bekwaam genoeg voelt om het risico te nemen om deze expertise in twijfel te trekken. De patiënt wordt vertegenwoordigd door een advocaat, maar als deze ook overtuigd is dat de bewuste patiënt te ziek is om los te laten dan deelt hij deze mening door bv over hem in de derde persoon enkelvoud  te praten, wanneer hij in de ik vorm praat acht hij hem echter fit genoeg om te kunnen gaan.

Wanneer de patiënt het niet eens is met de uitspraak dan verwijst de psychiater naar de uitspraak van de rechter; en kom daar dan maar eens doorheen.

Dus het is niet zo vreemd dat de rechtsbeleving van patiënten binnen de ggz niet zo hoog is, welke vervolgens gevolgd wordt door een “levenslang voorwaardelijk” (want je hebt een diagnose) door de maatschappij.

Dit alles volgens een in de westerse maatschappij (dsm5) ontwikkelde systematiek van diagnoses op gedachtes en gedrag die allemaal pijn in zich dragen; of voor de persoon zelf en/of voor  de omgeving.

Vervolgens zijn er vanuit de “helende macht”(ggz) oplossingen bedacht om deze pijn te verminderen, en ondanks de misstanden (murphy's law) blijkt Nederland (ja dit land van klagers) tot de gelukkigste landen ter wereld te behoren. Naar mijn mening omdat de ongelukkigsten in ons land mede dankzij de ggz minder ongelukkig zijn; dus het gemiddelde gaat omhoog.

Dus het werkt wel maar kan nog verbeterd worden.