Blog Russel: Niet de Breinpolitie

Binnen de Nederlandse GGZ (zo door de overheid bepaald(?) wordt gewerkt volgens de wat ik noem 'Incident methode'. Deze zou ik als volgt kunnen omschrijven:

“Als in Nederland een kalf verdrinkt worden alle putten gedempt en heeft iedereen dorst”.

Oftewel: Er vindt niet zelden een (fataal) incident plaats, vervolgens mag dat nooit meer gebeuren en hebben wij er weer een beperkend protocol, regelgeving of richtlijn bij.

Vervolgens kleeft daar dan ook de nodige bureaucratie aan vast en ziedaar, weer meer zinvoller te besteden tijd en energie gaat verloren.

Volgens mij kan dit anders: Wat als er al la open dialoog methodiek en de RACT methodiek (zoek maar op) een soort kring gevormd wordt door patiënt, naasten, mogelijk een extra belangenbehartiger voor de patiënt en een behandelteam? Voor het behandelteam behoort hier gezien de machtsongelijkheid een actuele, geijkte ethische vorming aanwezig te zijn. Deze “kring” zoekt vervolgens de voor de patiënt en andere direct belanghebbenden de meest juiste koers voor behandeling. Bij dit alles is wijsheid een dynamisch iets; wat gisteren juist was kan vandaag achterhaald zijn. State of the art psychiatrische ervaring en kennis zijn hierbij leidend, zowel van de patiënt en de behandelaren als van de  overige belanghebbenden. Indien dit vervolgens goed vastgelegd en gemotiveerd wordt kan iedere behandelaar de mogelijke gevolgen bij incidenten altijd verantwoorden naar bijvoorbeeld de geneeskundige inspectie.

Men kan naar eer en geweten accountable zijn.  

Verder zou ik graag iets willen rechtzetten: De GGZ als geheel is geen Breinpolitie. Bij een (psychiatrisch) incident wordt er geroepen: ”Waarom heeft de GGZ niet eerder ingegrepen!”. Of de patiënt zegt: “Ik word voor 6 maanden (Rechtelijke Machtiging) opgesloten voor het hebben van vrije gedachten!”.

Meestal stel ik het zo: Als iedere Nederlander die ooit iemand dood heeft gewenst of daarover fantaseerde nu opgesloten wordt, dan is dit land opeens een stuk leger en zijn de klinieken een stuk voller. Naar mijn mening is wat dan ook denken niet het probleem, wat we echter naar aanleiding van die gedachten zeggen en doen; daar houden wij elkaar onderling wel verantwoordelijk voor.

Het enige mandaat dat de psychiatrie heeft, is om iemand die vanuit een psychiatrisch ziektebeeld zichzelf of anderen schade/letsel aan zou kunnen doen, d.m.v. een mogelijk zelfs gedwongen behandelende opname tegen te houden. Ga er maar aanstaan zonder telepaten in dienst, gesteld dat die zouden kunnen bestaan.

Eigenlijk is het een soort clash tussen verklaring modellen van de waarneming, waarbij de ene gezond en de andere ziek verklaard is. Volgens sommige patiënten zelfs als religieuze vervolging ervaren en gezien. Toch ben ik ervan overtuigd dat alle goede medewerkers in de zorg vanuit de wens psychisch lijden te verlichten ooit dit werk zijn gaan doen en nog steeds doen, want het psychisch lijden waarmee de  patiënten worstelen is bijzonder reëel, laten wij daar niet meer leed aan toevoegen.