De een zijn dood...

Op 5 juni is mijn stiefmoeder overleden. Daardoor had ik na een reeks van zware tegenvallers een wat sarcastische meevaller. Een erfenis. Rond de 20750 euries die ieder ander zouden toelachen. Voor mij niet. Voor mij was het gewoon de zoveelste tegenvaller omdat ik in de bijstand zit en de problemen al weer op me zag afkomen.

En zoals verwacht zijn die vandaag dan ook keihard binnen komen vallen. De gemeente heeft in haar wijsheid besloten dat ze niet de datum van overlijden van mijn stiefmoeder in juni gaat hanteren maar die van mijn vader ruim 10 jaar geleden.

Dat betekent dat ik een vrijgelaten bedrag mag overhouden wat toen gold, iets van 5400 euro tegen 6020 nu. Maar omdat het te erven bedrag net 500 euro boven de grens zit moet ik er waarschijnlijk ook nog eens belasting over betalen.

Mijn vrijstelling als kind is € 20.371 voor 2018 en mogelijk nog lager als ook dat terug gaat naar 2010 het jaar van overlijden van mijn vader waar de gemeente van uit gaat. Dat laatste kan ik niet bekijken omdat de rekenhulp van de belasting niet verder gaat dan 2014.

Dus eens kijken naar 2018. Valt mee 46€. Maar met mijn geluk van de afgelopen 6 maanden gaat hem dit niet worden en gaan ze ook terug naar 2010. Wat dat betekent wil ik niet weten. Wat ik inmiddels wel weet is dat ik van de gemeente 5.480 € mag houden wat destijds het vrijgestelde bedrag was.

Om het nog erger te maken zou ik onder normale omstandigheden de erfenis geweigerd hebben. Helaas mag ik dat dus niet. Ook daar voorziet de wet in.

Normaal als je een erfenis krijgt wordt je vermogen vastgesteld en mag interen op je erfenis tot 1.5 keer van het uitkeringsbedrag. Je kunt je schulden dus afbetalen en krijgt even wat adem. Tot je aan je vrijgestelde bedrag zit. Dat gaat dus in mijn geval niet gebeuren.

Naast het inleveren van de erfenis probeert de gemeente ook nog vrolijk mijn stagevergoeding in te vorderen en een boete te geven omdat ik die niet gemeld zou hebben. Op mijn bezwaarschrift wordt niet geantwoord en men is vrolijk bezig mijn uitkering te korten. Die stagevergoeding zou volgens hun namelijk een inkomen volgens de participatiewet zijn. Maar dat is dus in mijn geval niet zo.

Ik heb hard gevochten de laatste 2 jaar om uit de bijstand te komen maar de afgelopen 6 maanden is alles onder mijn handen kapot gegaan. Stages die kapot lopen op je ADHD. Scholen die daar niets aan doen. Ik ben zwaar depressief en iedere keer als ik een straaltje licht zie wordt me dat ontnomen. En dan begin je je existentiële vragen te stellen.

Ik kom gewoon niet meer uit die bijstand op mijn 57ste. Net als de meeste ADHD'ers heb ik een zak vol schulden en ben ik alleenstaand. Ik leef van dag tot dag en wacht op de volgende deurwaarder. Want hoe je het ook went of keert, van de bijstand kom je er niet, vooral niet als je ook nog je volledige eigen risico van de zorgverzekeraar in januari al op hebt. 

Orgineel van mijn blog: https://roelfrenkema.com/nl/blog/de-een-zijn-dood