De schaamte en angst

Hoi allemaal, ik ben nieuw hier op dit forum en wou graag even iets van me afschrijven. Ik zit op dit moment op school in de studiezaal dit rustig te typen om even mijn hoofd leeg te maken voordat ik zometeen mijn examen heb.

Ik struggle namelijk met anorexia. Ik moest daarvoor laatst voor het eerst naar het ziekenhuis en ik was doodsbang. Alleen van het idee dat mensen de controle van mijn eetpatroon in de hand zouden nemen kreeg ik al lichte paniek; laat staan als het ook echt zou gebeuren. Ik had een familielid meegenomen, maar niet met de intentie dat diegene er ook echt naast zou zitten. Ik koos er dus voor om alleen met de kinderarts te praten. Mijn oma die mee was reageerde teleurgesteld en vroeg zich af of ik haar niet vertrouwde, ik zei "zeker wel, maar ik schaam me er voor en ik kan makkelijker zelf gaan zodat ik eerlijk kan zijn zonder dat ik hoef na te denken wat ik wel wil dat jij hoort en niet". Ze begreep het niet wat mij weer lichtelijk iriteerde, niemand in mijn omgeving snapt hoe ik me voel en toch willen ze zich er allemaal mee bemoeien. Ik snap het wel want zij willen ook dat ik beter word maar als ze niet weten niet hoe ik me voel en hoe moeilijk ik het daarmee heb helpt het niet echt om met alles wat je doet of zegt de ano er bij te halen.

Tot zover mijn angst en frustratie. ik ben hier beland omdat ik me zorgde maakte over een van mijn symtomen, namelijk haaruitval. Iedere keer als ik met mijn hand door mijn haar heen ga komt er gewoon een hele pluk haar mee. Ik ben echt bang als het zo door gaat dat ik binnenkort kaal ben. 

Super bedankt voor het lezen!

xxx TeaLover