Depressie: adviezen, Sophie Hilbrand en een OPS

Depressie: adviezen, Sophie Hilbrand en een OPS.

"Je moet gewoon van jezelf leren houden!"

"Je moet niet alles zo persoonlijk opvatten. Zet je er overheen."

"Je moet gewoon de situatie accepteren."

"Je moet gaan sporten, door de endorfines kom je wel uit je depressie."

"Je moet gewoon weer aan het werk gaan, dat is goed voor je eigenwaarde."

"Je moet gezond gaan eten, je bent wat je eet. Eet je troep, dan voel je je slecht."

"Je moet matigen met cafeïne, een cafeïne-verslaving zorgt ook voor somberheid."

"Je moet alcohol laten staan, je voelt je even goed en kunt dan in slaap vallen, maar je slaapt lichter en minder goed en de nare gevoelens komen erna dubbel zo hard terug."

"Je moet geen medicatie slikken, dat is maar onzin! En verslavend!"

"Je moet CBD olie nemen, dat is veel beter dan die drugs die de psychiater voorschrijft." Of visolie en andere supplementen, schijnt ook bij heel veel mensen te werken.

Resultaat: Ik veracht mezelf, omdat ondanks al deze maatregelen ik toch een hoge dosis medicijnen nodig heb om overdag de dag door te komen en 's avonds Dipiperon neem om te kunnen slapen. Geen alcohol drinken maakt dat ik me nog minder op mijn gemak voel in sociale situaties, leg maar eens uit waarom je niet drinkt. Dat het gevaarlijk is i.c.m. mijn medicatie is niet iets wat je zo even vertelt aan de eerste de beste. Ik niet in elk geval, ik schaam me. En alcohol neemt ook remmingen weg, wat ik ook als best prettig ervaar. Ik schaam me voor mijzelf, ik schaam me dat mijn ziek zijn al bijna 4 jaar duurt.

Ik heb een aantal afleveringen van "Sophie in de mentale kreukels" gezien, waarin Sophie Hilbrand op zoek gaat naar de oorzaak van een burn-out en welke behandelmethodes er zijn. Er blijken veel BN'ers last te hebben gehad van een burn-out, "ja, dat heeft enkele maanden geduurd." Een enkeling ging er een jaar lang gebukt onder. Één jaar?! Ik worstel al 4 jaar en er lijkt geen einde aan te komen! Ik voel me alleen maar slechter na het kijken van het programma, ik vind niet de herkenning en erkenning die ik hoopte, maar voel me een aansteller.

Gelukkig weet mijn therapeut dit wel in perspectief te plaatsen voor me, "Maar denk je dat dit nog steeds de burn-out is dan, waarom je hier zit?" als ik haar vertel hierover. Nee, dat is waar. Het hoofdstuk werk is afgesloten, hoewel ik nog regelmatig nachtmerries heb erover. Het is ook niet "alleen een depressie". Want als dat zo was, dan ging je daar doorheen, onderga je het en kun je erna weer verder. Bij mij is het een tikje ingewikkelder.

Ik las een tijdje terug over een afhankelijke persoonlijkheid, dat deed me terugdenken aan het psychologische onderzoek dat ik twee jaar geleden heb moeten doen voor m'n voormalige werkgever en het UWV. Ik herken er wel wat in het stuk en schrik ervan. Heb ik dat nou ook?

Vanmorgen had ik genoeg moed verzameld om het psychologische onderzoek er weer eens bij te pakken. Twee jaar geleden heb ik het wel gelezen, maar het is eigenlijk allemaal aan me voorbij gegaan. Ik was zó bezig met overleven van dag tot dag, dat dit verwerken niet mogelijk was. Een ernstige recidiverende depressieve stoornis, een gegeneraliseerde angststoornis, een posttraumatische stressstoornis, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en hechtingsproblematiek. Oh ja. Het was niet alleen een burn-out nee.

Heel vreemd, maar het was het een opluchting de diagnoses te krijgen voor mijn oudste zoon. Want het geeft handvatten en een toekomstperspectief. Een opluchting dat het niet onze onkunde was, maar dat hij een heel andere kijk op de wereld heeft en zich heel anders ontwikkelt. Dat hij niet (kalender)leeftijds-adequaat gedrag laat zien wat wél past bij zijn emotionele leeftijd. Kortom, een soort van grip op zijn toekomst, enige zekerheid dat hij wel een gelukkig leven kan leiden wanneer wij zorgen dat de omstandigheden voor hem optimaal en goed op hem afgestemd zijn.

Voor mijzelf daarentegen kan ik er niet mee omgaan, dat er verschillende dingen gediagnosticeerd zijn. Voelt het als aanstellerij, "iedereen heeft wel wat, waar de een bergen weet te verzetten struikelt een ander over een kiezeltje." Accepteren dat ik wellicht vaak ook pech heb gehad in mijn leven kan ik niet. Het is makkelijker te denken dat het aan mij ligt, dat het mijn schuld is omdat dan de wereld toch maakbaar blijkt. Is het domme pech en een samenloop van toevalligheden dan betekent het dat dit me weer  kan overkomen. Ligt het aan mij, dan kan ik mijzelf veranderen en zorgen dat dit niet meer voorkomt. Snap je het verschil?

Bijzondere toevalligheden/domme pech? =>

Doordat er iemand stierf tijdens een of ander toernooi ruim 15 jaar geleden was mijn favoriete kroeg dicht en ging ik naar een kroeg waar ik nog nooit geweest was. Daar ontmoette ik W. Ook voor hem was het een kroeg waar hij anders niet kwam, maar door het sterfgeval ging ook hij naar een andere kroeg. Daardoor kruisten onze paden elkaar.

Doordat er tijdens de conceptie genetische fouten zijn ontstaan heeft L. klassiek autisme, een verstandelijke beperking en ADHD.

De dag dat mijn zwangerschapsverlof afgelopen was werd ik gebeld of ik wel invalwerk wilde doen op een school in Hoogeveen. Een school voor leerlingen met een licht verstandelijke beperking, gedragsproblemen en ontwikkelingsstoornissen. Dat wat mijn oudste zoon allemaal ook blijkt te hebben (in ernstigere mate). Ik heb er 6 jaar gewerkt en ben zeer deskundig m.b.t. de verschillende gedrags- en psychiatrische stoornissen, wat een goede bagage is met een zoon als L.

In mijn leven had ik keer op keer mensen die me in de steek lieten. Mijn vader, zijn familie, mijn moeders tweede man (die toch 10 jaar lang een belangrijke rol heeft gehad in mijn leven, hij was na de scheiding gewoon ineens weg), mijn schoonmoeder (alle problemen van L. liggen aan mij, ik stel me maar aan). Toeval dat ik nou net die mensen tref? Of doe ik het zelf en omring ik me onbewust expres met zulke mensen, omdat dat bekend is?

Dat heeft me geleerd dat iedereen een breekpunt heeft, op den duur komt er een moment dat ze me zat zijn. Ik wacht al 4 jaar angstvallig tot het moment komt dat W. er klaar mee is. Ook in vriendschappen heb ik dat. Waar de een zegt dat dat niet gaat gebeuren vertelt de ander dat ze al meerdere malen op dat punt gestaan heeft. Sinds ik kinderen heb snap ik pas wat onvoorwaardelijke liefde is, wat het inhoudt. Dat je kind geen last is, dat wat er ook gebeurt je er altijd zal zijn voor ze en alles voor ze zult doen.

Één vriendin is hoogbegaafdheidsdeskundige en is er zeker van dat ik dat ook ben. Elk punt kon ze afvinken op de checklijst dag 1 van de opleiding met mij in gedachten. Ik heb er ook wel eens aan gedacht, maar durfde er verder niet op in te gaan, de ervaring leert dat men dat vooral als snakken en aanstellen ziet, "denk je dat je meer bent dan een ander ofzo?" Maar wat als het inderdaad nou eerder onderkend was? Dat ik een heel andere manier van denken heb? Dat dat ook is waarom ik geen aansluiting had met anderen op de middelbare school misschien? Zou dat ook een oorzaak geweest kunnen zijn van mijn eerste depressie, van mijn 14e tot mijn 16e?

Weet je, gepest worden is heel erg. Dat heb ik op alle scholen waar ik op gezeten heb gehad. Ik was een makkelijk slachtoffer, straalde waarschijnlijk een kwetsbaarheid uit dat pesters aantrok. Mijn vader heeft me zowel geestelijk als lichamelijk mishandeld, mijn zelfbeeld was nul toen ik naar school ging. Dat zien anderen, de één voelt compassie, de ander ziet een slachtoffer om zijn eigen frustratie op te botvieren. Maar wat minstens zo'n ruïnerend effect op je zelfbeeld heeft is buitengesloten worden. Geen aansluiting vinden, geen vrienden hebben, de eenzaamheid is gruwelijk.

Ik heb zoveel geluk dat ik nu vriendinnen heb die mij echt leuk vinden om wie ík ben, bij wie ik meestal geen rol hoef te spelen en echt mijzelf kan zijn. Met wie ik over zowel heel oppervlakkige dingen als de zin van het leven kan praten. Die mijn steeds grotere afkeer van materialisme niet afkeuren. Die me meenemen naar de sauna, naar een poëzieavond, op avontuur met de tent of camper of bij wie ik wekelijks heerlijk kan praten over alles wat in mij omgaat en vice versa met thee en chocolade. Die mij leuk vinden, terwijl ik mijzelf niet eens leuk vind.

Wie ben ik? 24 uur per dag heb ik een stem in mijn hoofd die mij afkraakt, die alles wat ik doe in twijfel trekt, die me vertelt dat ik de moeite van het bestaan niet waard ben. Mijn gevoel durf ik al jaren niet naar te luisteren, misschien dat na zoveel pijn je gewoon dichtklapt uit zelfbescherming? Dat luik is gesloten en komt af en toe op een kier te staan, bijvoorbeeld tijdens de medicatie bij yoga, na het schrijven van een blog, na een therapiesessie of tijdens het maken van een schilderij.

Rationaliseren, ik kan het heel goed. Het heeft me jaren en jaren geholpen, maar nu is het niet goed genoeg meer. Mijn gevoel zegt zo iets anders dan mijn hoofd, dat moet in balans komen met elkaar om te kunnen herstellen denk ik. Mijn persoonlijkheid, mijn manier van denken moet ik veranderen. het is niet "alleen" een burn-out en aansluitend depressie. Het is niet herstellen ervan en dan weer in een normale situatie komen; het feit blijft dat mijn oudste gehandicapt is en het in deze maatschappij altijd vechten is om erkenning en de juiste zorg te krijgen. En dat de relaties met mensen om me heen niet altijd zijn wat ik graag zou willen, maar je kunt een ander niet veranderen. Accepteren dat het zo is en kijken naar wat er wel kan zijn.

Mensen om mij heen (vooral kennissen van vroeger die ik nu weer tegenkom) zijn verbaasd als ze horen over mijn ziekte, ik ben wel de laatste van wie ze het verwachten! Juist ik, met mijn grote mond (compensatie), die het altijd voor een ander opnam, ik was toch zo assertief? Dat ben ik nog steeds, ik kan niet tegen onrecht. Ik kan niet niks doen, dat vreet aan me. Maar als het mijzelf betreft is het anders. Dan ben ik verlamd of denk ik dat ik inderdaad minderwaardig aan ze ben.

Als je al 32 jaar zo over jezelf denkt, is het dan zo gek dat het nu al 4 jaar duurt om dat te veranderen/ongedaan te maken? "Je moet gewoon van jezelf leren houden, dat heb ik ook moeten leren hoor, na alles wat ik heb meegemaakt." Eerst maar eens leren om mezelf te gedogen en te stoppen met mezelf te haten.

**********************************************************************************************

Ik ben gaan bloggen omdat het me helpt mijn verhaal te vertellen, ik krijg van bekenden én van vreemden steunbetuigingen en berichten hoe fijn ze het vinden dat ik mijn verhaal deel, dat ze zich erin herkennen en dat het hen helpt; de erkenning dat ze niet alleen zijn.

Ik blog over veel meer dingen, als ik over mijn zoon met autisme, verstandelijke beperking en ADHD blog levert me dat lezers op, als ik over leuke budgettips of mijn zoektocht naar gezond eten en leven schrijf ook. Maar ik merk dat het me erg kwetst lezers te verliezen zodra ik over mijn depressie blog. Gek, hoe dat werkt. 10 likers erbij doen me niet zoveel als 1 liker verliezen.

Afijn, ik werd meerdere malen getipt mijn verhaal te delen hier, vandaag had ik genoeg moed verzameld im dat te doen. Ik hoop dat iemand (h)erkenning vindt in het verhaal, dat je niet alleen bent of dat ik een beetje een inzicht kan geven in hoe het werkt in het hoofd van iemand die ziek is.

Mocht je mijn verhaal interessant vinden en mij willen volgen; mijn blog is www.lookforstars.blogspot.nl; op Facebook vind je mij op www.facebook.com/lookforstarsblog/