Dyslexie is een leerstijl geen leerprobleem

Dyslexie als leerstijl 

Begin 2019 heb ik Karin Jahromi, eigenaresse van dyslexiepraktijk Repetitio, leren kennen. Ik wilde haar een exemplaar van mijn boek aanbieden omdat ik benieuwd was of ze vanuit het platform, het dyslexiecafé van Apeldoorn, en ik als ervaringsdeskundige wat voor elkaar konden betekenen. Ik mocht mijn verhaal doen in het dyslexiecafé. Hier gebruikte ik de twaalf werken van Hercules als allegorie voor het studeren met dyslexie. Onmogelijke taken vanuit een schoolsysteem, wat voor Hercules de werken van de jaloerse goden zouden zijn. Daarnaast was de kracht en listigheid van Hercules te vergelijken met het oplossend vermogen en het doorzettingsvermogen van een dyslect. Hier heb ik eerder uitgebreid over geschreven: https://www.linkedin.com/pulse/hercules-versus-het-onderwijssysteem-eduard-poot 

Een van de quotes van Karin die mij naar aanleiding van de presentatie bijbleef was: ‘Als een docent iets een paar keer uitlegt en de leerling snapt dit niet dan kun je zeggen dat de leerling het niet snapt, maar misschien legt de leraar het wel verkeerd uit.’ Natuurlijk was dit heel herkenbaar een bemoedigend. Alleen had ik in mijn strijd niet slechts een Goliath, maar een heel systeem die niet met een steentje te verslaan was. Karin nodigde mij uit om nog wat meer te verdiepen in Dyslexie. Hier heeft ze mij bij gecoacht. I

k had al eerder een stukje voor het magazine van Impuls geschreven en zou het gezien mijn schrijf ambities leuk vinden om hier wat meer mee te doen. Daarbij was het handig om wel goed te onderzoeken waar nu het grootste probleem zit. We gingen een aantal sessies aan over leerstijlen. Dit was in de zomer een fysieke sessie, maar werden later online sessies. De uitleg dat bijvoorbeeld een dyslect vaak meer een visuele leerstijl heeft bood hulp. Het bied ook inzicht in het waren probleem, namelijk de algemene focus van het onderwijs. 

Karin leende mij een boek uit over de leerstijlen, die ze de sessie van te voren al kort had uitgelegd. Volgens de kernvisie methode, van Wim Bouman, zijn er vier leerstijlen dat zijn de: lineaire, visuele, auditieve en kinesthetische (gevoel) leerstijlen. Ik wist zelf allang dat ik meer visueel ben ingesteld dan de gemiddelde leerling. Dit zag ik al als een kwaliteit gezien de creativiteit, maar dat dit juist een leerstijl is was mij niet bekend. De leerstijl die de meeste onderwijzer hebben en die binnen het onderwijs word toegepast dat is de lineaire leerstijl, het bekendste voorbeeld hiervan is denk ik het rijtjes stampen bij Engels en Duits. Leren door iets, of het je interesseert of niet, veelvoudig te herhalen. Visueel, auditief en kinesthetische leerstijlen lijken ondergewaardeerd. Tegelijkertijd word door het gebruik van laptops, telefoons en ipads juist het visuele en auditieve steeds meer geactiveerd en benut. Hierdoor kan het online onderwijs in tijden van Covid 19 plaatsvinden. 

Dit laat ook precies zien wat ik bij Karin leer, we moeten mee gaan met de tijd en mogelijkheden. Kinderen snappen sneller hoe ze youtube filmpjes kunnen vinden dan hoe ze een boek lezen. Het was niet alleen een stukje erkenning en herkenning. De leerstijlen passen vaak ook bij bepaalde beroepen. Politici en onderwijzers word over het algemeen een lineaire leestijl toegeschreven. In die zin is het ook verklaarbaar waarom docenten een hele andere leerstijl dan iemand met bijvoorbeeld dyslexie hebben. Iemand die een wagen met een schakelbak rijd heeft vaak ook moeite met zijn eerste ritten in een automaat. Waar ik Hercules al voorbeeld had, wil ik hem toch eerder inruilen voor het lelijke eendje. Het onderwijs wil namelijk eendjes zien. Voor docenten is dit makkelijker omdat die eendjes op dezelfde manier leren als de leraar. Ze zwemmen getrouw achter de leraar aan en lijken enigszins op de onderwijzer. Nu zijn eendjes ook leuke diertjes, maar ze missen toch het elegante wat een gans wel uitstraalt. De kunstenaar of entertainer hebben over het algemeen altijd een visuele leerstijl. Niet voor niets vertellen rapper’s zo vaak dat de leraar vertelde dat ze: ‘niets zouden bereiken.’ Deze ganzen zijn toch uiteindelijk de mensen die onze ziel in beroering brengen of juist wat afleiding en ontspanning na een zware werkdag brengen. De mayo op je frietjes. Helaas is daarmee het probleem niet opgelost. Het laat echter wel zien waar het probleem licht. Dat is in elk geval buiten de dyslect zelf, want die heeft de samenleving juist nodig. Dat is dan ook de boodschap die moet worden uitgestraald en veel worden herhaald, want lineaire mensen leren van herhalingen.