Een waardig afscheid door euthanasie
‘Elke seconde is een marteling. Ik zit zo gevangen in mijn hoofd. Die demonen die daar zitten, gaan niet meer weg. Ik ben zo opgevreten door mijn psychiatrische aandoeningen dat ik helemaal kapot ben. Ik heb daar tegen gevochten. Op een gegeven moment houdt het op,’ aldus Aurelia Brouwers (29) in een eerder interview met RTL Nieuws. Afgelopen vrijdag ging haar grootste wens in vervulling; omringd door vrienden stierf ze een waardige dood in haar eigen huisje middels euthanasie vanwege ondraaglijk en uitzichtloos psychisch lijden.
Al op jonge leeftijd krijgt Aurelia zware psychische problemen en ze volgt allerlei soorten therapieën voor borderline, zelfbeschadiging, depressie, psychoses en het horen van stemmen. Vele (gedwongen) opnames en zelfmoordpogingen verder blijkt ze uitbehandeld, een belangrijke voorwaarde om het euthanasie-traject bij de Levenseindekliniek in te gaan. Aurelia wil dan al jaren niks liever dan dit ‘rotleven’ verlaten. Haar kansen zijn, ook gezien haar jonge leeftijd, klein, maar op oudejaarsdag 2017 krijgt ze het verlossende woord na een serie uitgebreide en intensieve gesprekken. Aurelia behoort tot die negen procent van verzoeken om euthanasie die vanwege ondraaglijk en uitzichtloos psychisch lijden door de Levenseindekliniek is gehonoreerd. Haar blijdschap is enorm, wetende dat haar lijdensweg snel afgelopen zal zijn en ze haar onlangs plotseling overleden moeder weer terug zal zien. Aurelia gelooft namelijk in God en in de hemel en kijkt uit naar de hereniging met haar moeder.
Tot aan haar zelfverkozen dood heeft Aurelia zich hard gemaakt voor jongeren die het psychisch ook heel zwaar hebben, uitbehandeld zijn en niet meer willen leven. Zo schreef ze jarenlang blogs op haar website en was ze actief in de politiek en op social media. Alles om het taboe hierop weg te nemen of op zijn minst te verkleinen. Zelf is ze bijzonder uitgesproken over haar doodswens. Tegen RTL Nieuws zegt ze hierover: ‘Ik wil op een waardige manier sterven. Ik vind dat ik na zo'n rotleven recht heb op een waardige dood. Mensen die een ernstige ziekte hebben, krijgen ook een kans op een waardig einde. Waarom is het dan zo moeilijk voor mensen die psychisch op zijn? Ik vind dat ik recht heb om waardig te sterven, ik ben een mens.’ Begrip hoeft ze niet, maar acceptatie voor haar keuze zou fijn zijn. Op vrijdag 26 januari is haar jarenlange strijd ten einde gekomen en is ze rustig en omringd door vrienden met een lach om haar mond ingeslapen.
Als lotgenoot volg ik Aurelia al geruime tijd. Jaren geleden las ik haar boek ‘Het meisje met de schaar’ waarin ze openhartig over haar woelige leven vertelde. Het boek uit 2011 eindigt hoopvol, maar naarmate de jaren verstrijken worden haar blogs steeds grimmiger. Ik herken veel van de strijd die ze voert, maar onze overeenkomsten worden steeds minder groot. Daar waar zij steeds verder achteruit gaat, boek ik vooruitgang op diverse vlakken. Mijn wil om te leven wordt met de dag groter en gesteund door mijn naasten en verschillende therapeuten pak ik één voor één mijn trauma’s aan. Daarnaast leer ik te leven met een persoonlijkheidsstoornis en wat te doen bij triggers en crises. Structuur, regelmaat en het slikken van antidepressiva blijken daarbij van essentieel belang te zijn. Het heeft me letterlijk bloed, zweet en tranen gekost, maar na zestien jaar keihard werken in therapie ben ik sterk genoeg om zonder wekelijkse gesprekken mijn weg te vervolgen. Ik ben apetrots, ook al blijft het elke dag hard werken en ben ik niet spontaan genezen.
Er is een tijd geweest, waarin mijn wereld zwart, uitzichtloos en een ware kwelling was. De dood leek toen de enige oplossing. Nu ben ik blij dat ik er nog ben en dat mijn kwaliteit van leven aanzienlijk verbeterd is. Gezien de stijgende zelfdodingen per jaar blijkt echter eens te meer dat dit niet voor iedereen geldt. Ik snap daarom Aurelia’s keuze voor euthanasie. Wie zijn wij als buitenstaander om daar iets van te vinden? Daarbij komt dat de wetgeving betreffende euthanasie erg streng is en het traject loodzwaar, helemaal als het om ondraaglijk en psychisch lijden gaat. Niet voor niets krijgt slechts die eerder genoemde negen procent maar groen licht. Als ik dat loodzware en akelige gevoel uit mijn donkerste dagen de rest van mijn leven zou moeten voelen en er geen uitzicht op verbetering zou zijn, dan zou ik ook graag in bijzijn van mijn familie en vrienden waardig willen sterven.
Ik heb de dagen naar Aurelia’s euthanasie afgeteld en hoe dichterbij die 26 januari kwam, hoe meer ik ermee bezig was. Ergens in Nederland was iemand afscheid aan het nemen van haar vader en vrienden. Nog vijf dagen in leven, nog drie dagen… Wat zou ik doen? Wat zou ik zeggen? Al snel kwam ik tot de conclusie dat ik tegenwoordig zo van het leven geniet dat het onmogelijk is om die vergelijking in deze hoedanigheid te kunnen maken. En gelukkig maar, want dat is een goed teken.
Afgelopen vrijdag heb ik om 14.00 uur stilletjes afscheid van Aurelia genomen. Dit is wat ze wilde, dit was haar ultieme wens. Ik hoop dat ze de rust heeft gevonden waar ze zo op zoek naar was. Daarnaast hoop ik dat haar ‘case’ het gesprek over euthanasie bij ondraaglijk en uitzichtloos psychisch lijden weer doet oplaaien, want Aurelia is slechts het topje van de ijsberg. Dat is me de afgelopen tijd wel duidelijk geworden.
Bronnen en meer achtergrondinformatie:
Anika Rooke
Connect Portaal
Meld je direct aan om contact op te nemenVerhalen zijn persoonlijk
Wees je ervan bewust dat deze verhalen persoonlijke ervaringen zijn. Wat voor de één werkt, werkt niet automatisch ook voor jou. En als iemand een bepaalde overtuiging heeft, wil dat niet zeggen dat deze overtuiging ook klopt.
Informeer je goed als je overweegt om medicijnen te gaan gebruiken. Passende medicatie is voor iedereen anders. Overleg met je behandelaar en kijk hier.
