Herken jij je innerlijke criticus?

Ken je dat stemmetje in je hoofd dat voortdurend overal commentaar op heeft? Wat je ook doet? Stel; je komt ’s avonds moe thuis. Je wilt gaan sporten maar je hebt geen zin. Het stemmetje in je hoofd zegt: ‘Blijf maar thuis, lekker met een wijntje op de bank Netflixen. Je hebt ook zó hard gewerkt.’ Je besluit thuis te blijven en neemt een wijntje. 

De volgende ochtend word je wakker, doodmoe. Je kijkt in de spiegel en ziet dikke wallen onder je ogen. Dan is daar wéér het stemmetje: ‘Dat krijg je ervan als je met een wijntje op de bank ploft. Je had ook gewoon moeten gaan sporten, zo raak je nóóit die extra kilo’s kwijt.’ En bedankt. Ken je dat stemmetje? Het is je ego. De boeddhisten noemen het ook wel the monkey mind. Het is je innerlijke criticus die overal wat van vindt. Een schreeuwlelijk die zich overal mee bemoeit. Een blatende schaap: Blah blah blah. Het is dat deel in jouw brein dat een beeld probeert te vormen over wie je bent en dat beeld is niet altijd positief. Wat denk je nu bijvoorbeeld? De kans is vrij groot dat, terwijl je dit leest, je ego tegen je zegt: ‘Wat een onzin. Waar heeft ze het over? Wie denkt ze wel niet wie ze is? Je hebt je ego toch ook nodig?’ Dát stemmetje, dát is je ego. Ego vindt zichzelf namelijk enorm belangrijk en maakt dat ook duidelijk. Als je ernaar luistert, heeft je ego gewonnen en denk je weer dat je je ego bent. Het is echter niet de waarheid. Je denken is niet wie je bent. 

Wat wil je ego? Het ego wil opvallen, macht hebben, speciaal zijn. Het voelt zichzelf beter dan wie dan ook en wil controle hebben. Het heeft een mening en oordeel over alles. Het is chronisch ontevreden en vertelt je keer op keer dat je niet goed genoeg bent. Het voedt zich met angst, want hoe banger je bent, des te meer je geneigd bent om naar je ego te luisteren en dát is wat ego wil. Voor ego is het goed dat je in angst leeft. Het is zijn bestaansrecht. 

Maar is ego dan altijd slecht? Nee, ego is niet alleen ego als je er last van hebt. Elke gedachte die je hebt is ego dus ook de positieve gedachtes: ‘Dat heb je dan weer goed gedaan, ouwe.’ Het probleem is ook niet dát we denken. Het probleem is dat we ons volledig identificeren met wát we denken en iedere gedachte voor wáár aannemen. We denken dat we ons denken zijn. Daarom is het superbelangrijk dat jij je ego weet te temmen. Dat het doet wat jij wilt en dat jij niet in de greep van je ego bent. 

En jij? Ben jij je bewust van jouw stemmetje? Luister jij meestal naar je stemmetje en doe je wat dit stemmetje tegen je zegt? Ik vroeger wel. Nu steeds minder. Tegenwoordig noem ik mijn ego Tante Truus. Geregeld weet Tante Truus mij haarfijn uit te leggen wat er allemaal mis met mij is. Ik ben té lui, té ambitieus, dom, naïef. You name it. Ze heeft een glazen bol waarmee ze rampscenario’s kan voorspellen. Heel scary, eigenlijk not. Het verraderlijke hieraan is dat het wél klinkt als dé waarheid. Mijn Tante Truus is een echte drama queen. Doodvermoeiend, als je nog niet van bewust van haar bent. Grappig, als je het stemmetje begint te herkennen. Ze langzamerhand door de mand begint te vallen en ik denk: blah, blah, blah. Oefening: Luister naar de innerlijke criticus in je hoofd en geef het een naam. Telkens als je je bewust wordt van het stemmetje zeg je: ‘Hé, daar heb je….weer. En vraag je af: helpt het mij om naar het stemmetje te luisteren of denk ik, blah blah blah. Ik ben benieuwd welke naam jij je innerlijke criticus geeft. Deel het gerust onder dit blog of stuur mij een mailtje. Lieve groet, Lisette